son 6 aydır bu his beni çok yokluyor. sanki ne yaparsam yapayım hep bir şeyler eksik kalıyor gibi. bundan 1 sene önce her şey yolundaymış fakat şimdilerde hiçbir şey eskisi gibi değil ve eskisi gibi olmayacak gibi bir his bu. gün içinde belli aralıklarla yokluyor ve ne zaman gideceği de pek belli olmuyor. tükenmişlik sendromu diyerek afilli bir tanımını yapabilirdim bunun belki ama neyi tükettim ya da neye doydum ya da neleri başardım da artık tükendim ya da yapacak bir şeyim kalmadı da böyle oldum bilmiyorum.

aslında yapacak çok şey var, gidilecek çok yol, görülecek ve izlenecek çok manzara var, okunması gereken kitaplar, kutlanacak fenerbahçe şampiyonlukları var daha mesela, izlenmesi gereken filmler, gerçekleştirilmeyi bekleyen hayaller, benim mutluluğumla mutlu olup hüznümle hüzünlenen çok insan var ama işte bilmiyorum bazen nefesim daralıyor, her şey berbat gidiyor beni mutlu eden bir şey olmuyor gibi düşüncelere giriyorum. burada da çok güzel insanlar tanıdım, çok özel çok güzel sohbetlerimiz de oldu, bazen terapi gibi geldi onlarla yaptığımız her sohbet ama işte, keşkeler ile birleşen iştelerimden kurtulamıyorum bir türlü. umutlarım tükeniyor bazen ama umutları tüketirken farkında olmadan kendimi de tüketiyorum sanırım.

umarım tekrar eskisi gibi mutlu olabilirim. umarım mahlasımın hakkını verebilirim tekrar eskisi gibi. belki hayatım bir noktadan sonra değişir ve tekrar eskisi gibi hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu anlarım.

devamını gör...

(6) (0)