18 mart 1915 çanakkale zaferi

az önce çocukları okula gönderdim. koltuk değneğime yaslanıp pencereden baktım. küçücük bedenlerine sırt çantalarını takıp mutlu mesut gidiyorlardı. tüm gün arkadaşları ile güle oynaya vakit geçirmek, öğretmenlerinin gözüne girebilmek için oradan oraya minik kuşlar gibi cıvıldayarak. anneliğin hüznünü çocuğunun mutlu olduğunu bildiğin halde yolcu ederken daha çok yasiyorsun. alt tarafı arka sokak ve 5 saatliğine güvenilir bir yuvaya gönderiyorsun . yine de yüzüne vuran rüzgar, yalnız kalma hissi, canından parçanı sokağa bırakmak gibi gereksiz romantizme kapılıyorsun bazen istemsizce.
o sırada yandaki ortaokulun 18 mart çanakkale şehitleri anma töreni başladı. "çanakkale içinde bir dolu testi, analar bacılar umdu kesti, off gençliğim eyvah!!!" dedi korodaki genç cocuklar. hiç bu kadar derinden hissetmemiştim bir neslin bir daha dönmemek üzere gittiğini.gidenin ardından kalanın yüreğindeki kor ile benimkini kıyaslandığımda kendi anneligimden utandım. nasıl dayandılar acaba? bir daha gelmeyecek gencecik evladının elinden kayıp gitmiş olmasına? açlık sefalet, fakirlik kol gezerken, yüzyıllarca güvendiğin allah bir devlet iki diye diye sırtını yasladığın güçler nedenini anlayamadığın bir yangında senden canını isterken nasıl dayandın?

aklıma dün akşam söylediği söz geldi . kandil programında çanakkale'yi gosterdiler. "dur yolcu, bilmeden bastığın bu toprak bir devrin battigi yerdir." yazısını okuyunca gözlerim dolmuştu da minik elleri ile gozyasimi silip "anne üzülme, öğretmen bizim ülkemiz çok güçlü, sizin gibi cesur askerlerimiz var, bize savaş açmaya korkarlar dedi. hiç bir şey olmaz." demisti.

allah, her anneye evladiyla cennette bulusmayi nasip etsin allah, devletimize zeval vermesin. yattığı yerler nur olsun.