4 madalyalı tanım
5 öne çıkan tanım
1.
sosyal gerilim
bireyler arasındaki huzursuzluk durumu. geçtiğimiz günlerde başımdan geçen, imdb'de 8.2 puan alarak gerilim kategorisinde üst sıralara oynayabilecek dehşet verici hadiseyi aktarayım.
öncelikle oturduğum binanın kat düzeni:
mesai sonrasında eve dönüyorum. hava karanlık ve soğuk. hafif yağmurlu. oturduğum binaya epey yaklaştım, o esnada karşı taraftan gelen genç bir hanımefendi de bizim apartmana girdi. etraf oldukça tenha.
normalde, özellikle etrafta insan yoksa, sokakta önümde yürüyen kadınları tedirgin etmemek adına arada mesafe bırakmaya çalışır, veya sokağın karşı tarafına geçmeyi denerim. insanlarla empati yapmaya çalışırım yani, huzursuz olmalarını istemem.
ama şimdi apartmanın önündeyiz zaten. dışarıda da yağmur yağıyor. neyse, girdim binaya, hanımefendinin asansör beklediğini görünce dedim ki, rahatsız etmeyeyim kendisini, ben merdivenleri kullanırım, hem spor olur.
bu arada bina beş katlı, ve ben beşinci katta oturuyorum.
başladım merdivenleri çıkmaya.
asansör de başladı hareket etmeye.
(burası, filmimizde gerilimin başladığı, arka planda saat tik taklarının ilk kez duyulmaya başladığı yer. tik. tak. tik. tak.)
merdivenlerde birkaç adım attıktan sonra şunu fark ettim:
hava karanlık, etraf tenha, ben genç bir kadının peşinden binaya giren bir yabancıyım, kadının benim farkımda olmaması mümkün değil, sosyal medyada bin bir türlü kötülüğün haberini alıyoruz filan, kesin tedirgin oluyor o da içten içe (bu esnada ayna nöronlarım cayır cayır yanıyor), tamam aynı asansöre binmedim ama kadın asansörden çıktığında doğrudan kapısının önünde belirme ihtimalim yok değil.
(apartmanın içindeki güvenlik kameralarında, merdiveni kullanan ana karakterin bir an için tereddüt ettiği ve huzursuzluk hissettiği anlaşılır)
artık içimden kendi kendime sinirlenmekteyimdir: "ya senin yaptığın da iş mi şimdi, binseydin ya asansöre, derdin neydi?!"
sonra şunu daha net idrak ettim: gerçekten de asansör en yukarıya çıkmayacaksa, muhtemelen kadın asansörden indiğinde bana yakın bir yerde olacak.
"o halde, eğer asansör hızlı çıkıyorsa ben yavaş yürüyeyim, böylece aramızda mesafe olsun, komşum evine girene kadar yavaş yürüyormuş gibi alt katta oyalanayım; eğer asansör yavaş çıkıyorsa ben hızlanayım, kapısı açılana kadar asansörün duracağı katın bir üst katına varmış olayım."
bu düşünceyle her katta asansörün nerede olduğunu kontrol etmeye başladım, ancak makus talihim kafamdakini gerçekleştirmeme izin vermedi: asansör son hamleyi yaparak ulaşmak üzere olduğum orta katlardan birinde durdu ve tabutuma son çiviyi çaktı.
(du-dum-tss)
bu noktada beynim yine acayip bir panik halinde. saniyelik düşünceler arasında bu karşılaşmadan nasıl kaçınılabilir diye fikir yürütmeye devam ediyor.
kadının asansörden çıktığı an yapabileceği 3 şey var:
a. asansörün hemen sağındaki daireye girmek
b. asansörün hemen solundaki daireye girmek
c. dümdüz yürümek ve koridorun tam karşısındaki daireye girmek
benim için saniyeler geçmek bilmezken, hanımefendi dümdüz yürüdü ve dairesinin kapısını açmaya çalıştı.
şöyle yürürsem ne olacağını görebiliyorsunuz değil mi?
karanlık havada kendisinin hemen ardından binaya girdim, asansör kullanarak dairesine çıkan kadının bulunduğu asansöre binmek yerine 3 kat merdiven tırmandım, şimdi kadına arkasından yaklaşacağım.
o anda hanımefendinin ne hissettiğini bilemiyorum, ama ben tamamen dehşete düşmüş durumdayım.
peki ne yaptım dersiniz?
kadının arkasından yürümemek adına, onun 3. katta indiği asansöre daha kapısı açıkken bindim, bütün utancımla gözümü kendisinin bulunduğu taraftan kaçırdım, tüm dikkatimi asansörün zeminindeki kutucuk desenlerini saymaya verdim ve sessizce 5. kata çıktım.
şimdi arkadaşlar, bu olaydan alınması gereken bazı dersler var. en azından benim için.
nedir? hissedilen ufak bir huzursuzluk nedeniyle esasında normal kabul edilebilecek bir durumdan uzaklaşmaya çalışırsanız, sonrasında daha büyük bir pişmanlık yaşayabilirsiniz.
kendimce her kararım çok mantıklıydı ama olayın geneline baktığımızda tünelin sonu çok acayip bir yere çıkmış oldu.
bu yüzden, insanın ufak sosyal gerilimler yaşamaktan çekinmemesi lazım.
öncelikle oturduğum binanın kat düzeni:
mesai sonrasında eve dönüyorum. hava karanlık ve soğuk. hafif yağmurlu. oturduğum binaya epey yaklaştım, o esnada karşı taraftan gelen genç bir hanımefendi de bizim apartmana girdi. etraf oldukça tenha.
normalde, özellikle etrafta insan yoksa, sokakta önümde yürüyen kadınları tedirgin etmemek adına arada mesafe bırakmaya çalışır, veya sokağın karşı tarafına geçmeyi denerim. insanlarla empati yapmaya çalışırım yani, huzursuz olmalarını istemem.
ama şimdi apartmanın önündeyiz zaten. dışarıda da yağmur yağıyor. neyse, girdim binaya, hanımefendinin asansör beklediğini görünce dedim ki, rahatsız etmeyeyim kendisini, ben merdivenleri kullanırım, hem spor olur.
bu arada bina beş katlı, ve ben beşinci katta oturuyorum.
başladım merdivenleri çıkmaya.
asansör de başladı hareket etmeye.
(burası, filmimizde gerilimin başladığı, arka planda saat tik taklarının ilk kez duyulmaya başladığı yer. tik. tak. tik. tak.)
merdivenlerde birkaç adım attıktan sonra şunu fark ettim:
hava karanlık, etraf tenha, ben genç bir kadının peşinden binaya giren bir yabancıyım, kadının benim farkımda olmaması mümkün değil, sosyal medyada bin bir türlü kötülüğün haberini alıyoruz filan, kesin tedirgin oluyor o da içten içe (bu esnada ayna nöronlarım cayır cayır yanıyor), tamam aynı asansöre binmedim ama kadın asansörden çıktığında doğrudan kapısının önünde belirme ihtimalim yok değil.
(apartmanın içindeki güvenlik kameralarında, merdiveni kullanan ana karakterin bir an için tereddüt ettiği ve huzursuzluk hissettiği anlaşılır)
artık içimden kendi kendime sinirlenmekteyimdir: "ya senin yaptığın da iş mi şimdi, binseydin ya asansöre, derdin neydi?!"
sonra şunu daha net idrak ettim: gerçekten de asansör en yukarıya çıkmayacaksa, muhtemelen kadın asansörden indiğinde bana yakın bir yerde olacak.
"o halde, eğer asansör hızlı çıkıyorsa ben yavaş yürüyeyim, böylece aramızda mesafe olsun, komşum evine girene kadar yavaş yürüyormuş gibi alt katta oyalanayım; eğer asansör yavaş çıkıyorsa ben hızlanayım, kapısı açılana kadar asansörün duracağı katın bir üst katına varmış olayım."
bu düşünceyle her katta asansörün nerede olduğunu kontrol etmeye başladım, ancak makus talihim kafamdakini gerçekleştirmeme izin vermedi: asansör son hamleyi yaparak ulaşmak üzere olduğum orta katlardan birinde durdu ve tabutuma son çiviyi çaktı.
(du-dum-tss)
bu noktada beynim yine acayip bir panik halinde. saniyelik düşünceler arasında bu karşılaşmadan nasıl kaçınılabilir diye fikir yürütmeye devam ediyor.
kadının asansörden çıktığı an yapabileceği 3 şey var:
a. asansörün hemen sağındaki daireye girmek
b. asansörün hemen solundaki daireye girmek
c. dümdüz yürümek ve koridorun tam karşısındaki daireye girmek
benim için saniyeler geçmek bilmezken, hanımefendi dümdüz yürüdü ve dairesinin kapısını açmaya çalıştı.
şöyle yürürsem ne olacağını görebiliyorsunuz değil mi?
karanlık havada kendisinin hemen ardından binaya girdim, asansör kullanarak dairesine çıkan kadının bulunduğu asansöre binmek yerine 3 kat merdiven tırmandım, şimdi kadına arkasından yaklaşacağım.
o anda hanımefendinin ne hissettiğini bilemiyorum, ama ben tamamen dehşete düşmüş durumdayım.
peki ne yaptım dersiniz?
kadının arkasından yürümemek adına, onun 3. katta indiği asansöre daha kapısı açıkken bindim, bütün utancımla gözümü kendisinin bulunduğu taraftan kaçırdım, tüm dikkatimi asansörün zeminindeki kutucuk desenlerini saymaya verdim ve sessizce 5. kata çıktım.
şimdi arkadaşlar, bu olaydan alınması gereken bazı dersler var. en azından benim için.
nedir? hissedilen ufak bir huzursuzluk nedeniyle esasında normal kabul edilebilecek bir durumdan uzaklaşmaya çalışırsanız, sonrasında daha büyük bir pişmanlık yaşayabilirsiniz.
kendimce her kararım çok mantıklıydı ama olayın geneline baktığımızda tünelin sonu çok acayip bir yere çıkmış oldu.
bu yüzden, insanın ufak sosyal gerilimler yaşamaktan çekinmemesi lazım.
devamını gör...
