alone writer yazar profili

öğrenci yıllarımda tanıdığım (3 yıl) türkiye'nin en güzel şehirlerinden biridir. geceleri barlarda gündüzleri porsukta hayat gerçekten kendi gerçekliğini unutturuyordu.

canım kardeşim.

çevresinde onu anlayacak manevi anlamda onun içdünyasına mana katacak biri ya da birileri olmadığında okumak ya da yazmaktan başka çare kalmıyor. insan maalesef bütün düşüncelerini bilinçaltına itemiyor.

sana fotoğrafların, enstrümanların ve bitkilerin konuşamayacağını söyleyecekler emsal, hiçbir kitabı okumadan tanrının adına konuşacak ve ahlak mümessilliği gibi davranacaklar, hiçbirine kulak asma sen annenle yirmibir yaşında tanıştım, evlendiğimde onyediyaşındaydı. sanırım kadınlar evlendikleri adamla yaşlanıyorlar.

basit bir insan olmanı dilerdim ay ve diğer yıldızlardan. o zaman beni sevemezdin ki. h2o'yu severken ondan iki oksijeni çıkarıp sana hala su gibi davranmasını bekleyemezsin çünkü, çünkü o artık hidrojendir başka bir atomdur. senin sevdiğin adam değildir sesilya, gülü dikeninden ayırmadan sevmeli bir bütün halinde ve ona uygun bir şekilde. yine çünkü insanı sadece hoşumuza giden yanları oluşturmaz, buraya gelene dek yani bir karakter edinene dek katettiği yolda eksiler de artılar da mevcuttur, zaten "bu yüzden herkes kusurludur ve kusurlarla mükemmel olunur yalnız."
@alonewriter

üstinsan olduğumu romanı okuduktan sonra farketmiş olmam ne garip, ben yazılanları yaşıyordum, o düşünerek ilerliyordu oysa. yol kenarında bira içen sarhoşlara döndüm, kendime acımaya başladım ne geziyorsun bu pespaye halinle be adam dedim. senin bu sokaklarda ne işin var zaten yalnızsın bari git de tadını çıkart evinde diye söylendim, benim beynimde bir kırmızı ışık yoktu bu yüzden maalesef sinirlerin üstünden geçen elektiriklerin birbirine çarpmadan ilerlemesi imkansızdı. sinirlerim birbirine çarpıyordu, kendimi durduramıyordum.
@alonewriter

geçen gün, nice'nin romanında bahsettiği üstinsan benim dedim arkadaşlarıma ve bunu öyle bir ciddiyetle söyledim ki gerçek mi değil mi oyun mu anlamalarına dahi müsade etmedim. onlar beni zaten ciddiye almıyorlardı, bu söylemlerimi diğer sözlerim gibi gayriciddi buluyorlardı.
onlara bir şeyi anlatmak çok güç, sense of humor nerede başlıyor nerede bitiyor ya onlara söyleyeceksin ya da anlamalarını beklemeyeceksin. o zamanda bir anlamı kalmıyor, konuşmamak dahi daha iyi geliyor bana kendini açıklamaktansa. önceden detayına teferruatına dikkat eder defaatle anlatırdım ne demek istediğimi, artık bu güç oyunlarından da kurtuldum.
kendimi kendi gölgemde görmeye alıştım sanıyorum.

ışıkları söndürdü, ben seni ne zaman karanlıkta bıraktım?
- her zaman, bir insanı dinlememek de onu karanlıkta bırakmaktır...
30 şubat gecesi
alone writer

30 şubat gecesi

dünyaya yaşamaya geliyor yaşayamadan gidiyoruz, en sonunda anı olarak kalıyoruz birkaç hayatta. kimin aklına geleceğimiz meçhul yıllar sonra, bir düşe takılırız yılda bir o da şansımız varsa. bir hayat yaşamak için ömrümüzün yarısını veriyoruz kalan yarısında uyuyor ya da uyutuluyoruz büyükler tarafından. bu büyükleri de seçen yine bizleriz, önümüzü iliklediklerimiz, önünü iliklemesi gerekenler, sustuklarımız kusulması gerekenler, bir tek biriktirdiklerimiz kutsal. zamanın penceresinden dışarıya bakıyorum nefes alan her şey yaşlanıyor, oksijende yavaşça zehirleyen bir gaz olabilir ve bir saniye olmaması birbin felaket nedeni evlerin çöküş sebebi. hayatın kendisi trajikomik ama yaşayınca gülemiyor insan bu olanlara.
@alonewriter

türkiye'de yerlere çöp atmaması yeterlidir örnek olmak için.

+1

ne diyordu sevgili montaigne; mutsuzluğunuzun nedenini düşünerek mutlu olamazsınız.
(denemeler)

düşünmek, kimsenin kimseyi dinlemediği yalnızca konuşmak için sırasının gelmesini beklediği bu çağa ayak uydurmaya çalışmak.

bir aslanı veya bir ayıyı evcilleştirdim diye ona arkanı dönersen hayatının hatasını yaparsın. hayat hep aslan payını kendisinde görmek ister, onu düşünmeni ister ve onu düşünebilmen için hiç fasıla vermez, gerçek erdem de burada ortaya çıkar.

ben her bahar aşık olmam ama her bahar gitmek isterim. henüz gidebildiğim olmadı hiç ama olsun istemek de güzel.

refah düzeyinin çook az olması, ekonominin siyasetin yaşının 12 lere inmesi yani ülkenin iç sorunlarının fazlalığı borçlar. eve ekmek götüremeyen bir baba kitap okuyamaz, evinde aş olmayan kadın pollyanna gibi gidip de olsun canım kitap okuyoruz en azından cahil değiliz diyemez. bu bir realite. genellemeleri sevmem ama benim tespitlerim bu kadar, refah düzeyi artmalı ki insanların kitap okuyacak kişisel gelişime ayıracak vakti olsun. bir sorun bakalım spora, tiyatroya veya baleye vb sanata eğlenceye senede ne kadar vakit ayırabiliyorlar. geçen 3 tane kitaba 100 tl verdim okumak istediğim kitaplardı içimde kalmasın diye. ya hiç kitap okuma hazzına ulaşamayanlar nasıl alsın bu fahiş fiyatlardan. dolar kur kağıt ağaç orman yangın lanet olsun bu kadar yeter.