aradabiresenn yazar profili

ben tahammül edemiyorum artık en tam hissettiğim anda yarım kalışlarıma. emin olamayışlarıma... inanmam dedikçe inandıklarıma, güvenmem dedikçe güvendiklerime ve günün sonunda inandığımdan, güvendiğimden yanan canıma tahammül edemiyorum. kendime tahammül edemiyorum artık ben.

artık büyük oyunu gördüğünüz fikrinden vazgeçin. denge kuran, denge bozan güçler için sandığınız kadar kıymetli değilsiniz. önemsizsiniz hatta. aşı olmayarak büyük oyunu bozabileceğinize kendinizi ikna etmek yerine kendiniz için bir iyilik yapın ve aşı olun.

kırgınlıklarım batıyor yine içime sözlük. bir türlü beceremiyorum hayatla barışmayı. ne olursa olsun devam etmek güçlü olmaya eşit değilmiş. ben olduğum yerde kalsam da devam edermiş her şey. sabrettiğimi, umut ettiğini sandıklarım öylece kaldıklarımmış. ben gitmişim ama bir türlü varamamışım sözlük. kendime hep çıkmaz sokaklar seçmişim.

bu gün de mutlu olamadık. zaten bizim yüzümüz iki gün üst üste gülmez.

insan hoşuna giden bir şeyi doğru olmasa da doğru sanırdı.

insanlar gerçeği inkar ederken kendilerinden şüphe duymazmış.

gelip dizildi boğazıma diyeceklerim. tıkandım, hiçbirini söyleyemedim. artık anlamlı pek bir şey kalmamış belli ki benim için.

bir bitmiyor ki rahat rahat sözlükleyelim dediğim başlık. yarın zor bir sınavım var. benim için dua edecek güzel yürekli yazarlar vardır umarım.

kettleı su doldurup ocağın üzerine koymak ve altını yakmak. sonra o erimiş plastik kokusuyla kendine gelmek.

devletin eğitimdeki yanlış politikaları, 'her dağın başına bir üniversite' yaklaşımı sürekli eleştiriliyor. eleştirilsin de... ancak devletin açtığı üniversitelerin niteliklerini herkes az çok biliyor. yeterliliklerini ve yetersizliklerini, üniversitenin bulunduğu şehrin sağlayacağı imkanları üniversite çağına gelmiş her genç idrak ediyor. bu kadar eleştirdiğin üniversitenin senin tercih listende ne işi var? çünkü iyi üniversite için yetersizsin. farz et ki o niteliksiz üniversiteler ve niteliksiz bölümler yok. o zaman üniversite okuyamayacaktın ve iş bulmak zorunda kalacaktın ama devletin işsizliği erteleme politikası işine geldi. üniversiteyi bitirince de suçu devlete attın. bir bölümü çok iyi bir üniversitede dört yıl boyunca, dirsek çürüterek okuyan ile bir doğu ilinin meslek yüksek okulunda iki yıl yatarak okuyan bir değildir. okumuş olmak için ya da evden uzaklaşmak için okuyanla gönül veren bir değil. bu yüzden herkes iş bulamıyor. çok nitelikli olduğunu düşünüp de iş bulamayan, ya da kendini geliştirmek ve istenen yeterliklere ulaşmak için çabalamayan yoktur.

bu ülkede eğitim sisteminin yetersizliğine ve onca imkansızlığa rağmen başarılı olan binlerce insan var. başarı düz yolda yürümek gibi bir şey değildir. birilerinin sizin için bir şeyleri kolaylaştırmasını beklemektense zorluklarla mücadele edebilmeyi öğrenmek daha gerçekçi bir adım olur.

dayak yiyen kadınları filmlerde izlemekten refleks kazanmışlardır belki.

her şeyin tadı en saf halindedir. hayatın tadı, insanın tadı, sevginin tadı... bazı şeylerden tat almak için bir şeyler katmak onu rezil ediyor bazen, çaya şeker katmak gibi işte. hatta deme su katmak bile..

herkes yağmurdan kaçar ben yağmura koşarım. ya da yağmuru çağıran havalara... zaten seveceksen zoruyla seveceksin, öyle değil mi?

derler ki, insanın yaralı yeri neresiyse hassasiyeti orasıdır. kalbi hassas insanlara bir de böyle bakın isterim.

belleğin rahatsız olası ve bozukluğa uğraması halidir. nedenleri organik ( beynin travma veya hastalıklar yüzünden zarar görmesi, madde kullanımı vb.) ya da fonksiyonel (psikolojik unsurlar) olabilir.

maalesef ki mesleğe değil paraya saygı duyulan bir ülkedeyiz.

hani 'evlenmenin yaşı yoktur' du?

hangi şehre gidip hangi insanla uyuduysan,
nereye döküldüyse sevdiğim güzelliğin,
kimin üstüne düştüyse bakmaya kıyamadığım kirpiklerin,
orada kal.
bir gecelik 'nasılsın' a sığdırma vicdanını.
kalbim artık evin değil. gelme!

-umut güner

gün olur, alır başımı giderim,
denizden yeni çıkmış ağların konusunda.
şu ada senin, bu ada benim,
yelkovan kuşlarının peşisıra.
dünyalar vardır düşünemezsiniz;
çiçekler gürültüyle açar;
gürültüyle çıkar duman topraktan.
hele martılar, hele martılar,
her bir tüylerinde ayrı bir telaş!..
gün olur başıma kadar mavi;
gün olur başıma kadar güneş;
gün olur, deli gibi...

ne garip bir oyuncak şu insan! yürür, konuşur ve acı çeker. 70 kilodur. kendisine, çevresine ait hiçbir şey bilmez. bir nevi ıstırap makinesi. iplerini başkaları çeker. hantal ve şapşal bir robot. neye sevinir bilinmez. sınırsız olan yalnız hayalleri ve acı kabiliyeti. etten bir kafes ve aciz içinde çırpınan bir ruh. vücut araba, akıl arabacı. ama gözleri bağlı arabacının, arabaya hükmeden atlar... buda haklı: varolmak için yok olmak lazım, parça bütüne kavuşacak ki hasret bitsin. bütün musiki, bütün şiir, bütün aşk bu bir çuval kemik, bu asi ten, bu aptalca endişeler ne olacak? ne olacağını bilen var mı? kader hep oynayamayacağı roller yükler insana ve ıslıklar. alkış sahtekarların.

cemil meriç - jurnal