birmeczupyazar yazar profili

onunla mutlu olmayı çok isterdim. ki mutluydum da. ama bazı şeylerin bitmesi gerekiyormuş ne yazık ki. seneler geçti bende bıraktığı yaranın izi geçmedi. çok büyük hayaller kurmuşum onunla. olmayacak şeylermiş geç anladım..

birilerinin hayatında iz bırakmak. akıllarına geldiğimde yüzlerinde tebessüm olmayı başarmış şekilde ölmek isterim

hayatta bir amacı olan, kendini geliştirmeye zaman ayıran, kendini çok seven, merhametli, insana huzur veren ve ne olursa olsun ne yaşarsa yaşasın ayağa kalkıp gülümsemeyi başaran bir çocuğum olmasını isterdim

neden olmasın. gayet güzel bir etkinlik olur

olması gerekendir. eğer bir birey olma çabası içindeysek kendi işlerimizi kendimiz halletmek zorundayız.

ben erkek olsaydım kadın olduğum için yapamadığım her şeyi yapardım...

hiçbir şey olmamış gibi çeker gider. hiç olmamışsın gibi davranır. hayatına odaklanır

öğretmen olmak istiyordum ve oldum da. hayaller kurmak ve o hayale kavuşmak muhteşemmiş

cevabının sadece tek kişiyi ilgilendirdiği sorular. insan bazen kendi kendine soruyor ben evlensem buna yararı ne olacak veya işe girsem benim ona ne gibi yardımım dokunacak veya yaşım 30 olsa neye geç kaldığım neden bu kadar milleti alakadar ediyor ki. çoğu zaman gülümseyerek geçiştirdiğim bazen de size ne de sorular olur kendileri.

sevgi neydi?
sevgi iyilikti, dostluktu..
sevgi emekti.

bence artık sen de şimdi herkes gibisin.

ölene kadar sorumlusun gönül bağı kurduğun her şeyden.
küçük prens

yorulmuş olduğumu itiraf etmek isterdim. hala her yükü sırtlamaya çalışmaktan yoruldum ama hiç yorulmamış gibi yapıyorum. yorgunluğumu paylaşacağım birine denk gelirsem ona itiraf ederim belki de.

kendimiz. her şeyi abartan, her duyguyu dibine kadar yaşamaya çalışan, insanların iyi olacağına inanan kendimiz. evet hayat güzel yaşamak lazım ama merkeze kendimizi koyarak yaşayabilirsek daha mutlu oluruz. mutlu olacağımız mesleği yaparsak, mutlu olacağımız insanlarla görüşürsek, mutlu olacağımız yerlere gidersek ve kendi dünyamızı yaratıp istediğimiz insanları içine alırsak bu kadar zor demeyiz. ama bunu başarmak çok çok zor. başaran da dünyanın en mutlu insanı

sadece atatürk değil hiçbir insanı oluşturduğumuz yerden eleştiri topuna tutmamak gerekiyor. o dönemi bilmiyorsun, o dönemde yaşamadın, atatürk'ü hiç tanımadın, onun fikirlerini anlamadın, oturup onunla sohbet etmedin, hayatını bilmiyorsun, iç dünyası hakkında fikrin yok. o dönemde neyin doğru neyin yanlış olduğuna bu dönemden karar vermek doğru değil. çünkü o dönemin tarzını sadece anlatıldığı kadarıyla biliyoruz yaşamadık. anlatılanların hepsi kesinlikle doğru demek de bağnazlık. düşünmek lazım eleştiri yapmadan önce o anı yaşamak lazım. atatürk yaşıyor olsaydı bu kadar rahat eleştiri yapabilecek miyiz? ve lütfen ön yargılarınızı kenara bırakıp fikirlerini birde öyle inceleyin belki o zaman anlarsınız.
dipnot ; çok sevdiğim bir kızılderili atasözü vardır onunla bitirmek istiyorum 'bir kilometre onun ayakkabılarında yürümeden önce kimseyi eleştirme.'

insanın kendisi için yapması gereken bir adımdır.
charles bukowski tek bir cümle ile özetlemiş aslında ;

kime aşık olacağını seçebilme şansı bize verilmedi. aile baskısı ile değil de aşık olarak, isteyerek evleniyorlarsa olabilir. evlenmeden önce doktor gerekli bilgileri, olası sorunları zaten anlatıyor. bunlara rağmen evlenmek istiyorlarsa seçim onların eleştirmek bize düşmüyor.

zafer, zafer benimdir diyebilenindir. başarı ise başaracağım diye başlayıp başardım diyebilenindir.
atatürk

kolay kolay bu hale gelmemiştir. doğduğu an hiçbir çocuk sinirli değildir. büyüdükçe başlar. yaşamı, ailesi her şeyi etkilidir bu hale gelmesinde. kimse kolay kolay bu hale gelmez. hele bir çocuk ağır şeyler yaşamadan asabi bir kimlik kazanmaz. ezilir, baskı altında bırakılır, dış görünüşü yüzünden eleştirilir, dalga geçilir, aşağılanırsa gücü eline aldığında yapılanların aynısını yapmaya başlar.

yalnızlığın en çok dokunduğu an değil de en çok hissedildiği an diyebilirim daha yeni yaşadım
çok güvendiğim kardeşim dediğim ve hayatımın her aşamasında benden kilometrelerce uzakta dahi olsa bile hep andığım, aradığım bir insanın beni hiç önemsemediğini anladığım andı. çok dokundu dünya üzerinde bir kez daha yalnız olduğumu hatırlattı bana. şimdi onca yaşananları silip nasıl yoluma bakacağım? insan dostum dediğini yalnız bırakmaya nasıl kıyar? anlamıyorum, anlam veremiyorum.