yazarların itiraf edemediği şeyler

bazen kendi kendine sorar insan,
bazen kendine bile cevap veremez.
söylemek bağırmak ister de bazen,
kendi bile dinlemez.
halbuki her an kaçmaya hazırdır dudakların arasından.
hatta kaçsın istersin.
ama kaçmaz.

belki de vakti gelmiştir artık, ne dersin arkadaş?

p.s: makinist ile son istasyon radyo yayınında kullanılacak başlık.

fikir özgürlüğünden ve kimsenin aynı fikirde olamayacağından bahsederken kendimi genelde benden farklı düşünen insanları yargılarken buluyorum. bu asla karşı tarafı aşağılamak veya görmemezlikten gelmek gibi değil. sadece kendi içimde yargılıyorum. düzeltmek istediğim ama kendime bile itiraf edemediğim durumdur.

türkiye'nin malum durumu yüzünden çeşitli protestolara gidenleri cesaretlendiriyorum. ama kendim covidi bahane ederek gidemeyeceğimi söylüyorum. aslına bakarsanız sadece korkuyorum. olur da yasal hakkım olan protestolarda sırf doğru olduğunu savunduğum fikirler yüzünden terörist ilan edilir miyim diye endişeleniyorum. başıma bir bela gelsin istemiyorum ama bir yandan da dayanışmanın önemini biliyorum ve orada bulunmam gerektiğini düşünüyorum. bu yaptığım iki yüzlülüğü de kendim dahil kimseye itiraf edemiyorum.

yarına gitmek istemiyorum, üzerine enine boyuna düşündüğüm, denklemler kurduktan sonra aldığım bir karar bu yıkım sonrası veya travmalar sonucu düşündüğüm bir şey değil saçma buluyorum yaşamın kendisini, hiçbir şeye değmediğini düşünüyorum. ailemle mutluyum, iyi dostlarım var, çok yaşamasamda çok güzel anılar biriktirdim, okudum, ara sıra çizdim, söyledim, bağırdım, çağırdım, dinledim çoğu zaman... mutsuz olmak için bir sebebim yok ama bunu istmemin sebebi dedim ya saçma bulmamdan, gerek görmememden, anlamlandıramamamdan artık hangi tanım yakıştıysa o olsun. absürdizim diye açıklamak istiyorum ama onunla da uyuşturamadığım bir taraf var içimde. itirafım bu; hep yalancı sebepler yartıyorsun kendine ve bu canını çok sıkıyor. ama buna devam edeceksin sevgili ben çünkü sende çok iyi biliyorsun sıranı kaptırdın. o nedenle sürüne sürüne yaşayacaksın, tiksine tiksine nefes alacaksın mecbursun çünkü. kendine bunu sen yaptın kabul et ve iyi yaşa.

hiç bir şeyi iplemiyor gibi gözüksemde aslında önemsiyorum. 'hiç kimseden beklentim yok' diyorum ama 'keşke şunları yapsalar' dediklerim çok.

eski sevgilimi bu kadar kolay bırakmazdım. bunu kendime bile zor itiraf ediyorum ama gerçek bu. bir gün kendimden bunun içi özür diliyicem.

biraz yönlendirici bir sorudur. tüm yazarların mutlaka itiraf edemediği şeyler mi olur? ve bunun sebebi yazar olmaları mıdır? yoksa insan olmaları mıdır? eğer insan olmalarıysa bunu yazarlıkla bağdaştırmanın amacı nedir? eğer yazar olmalarıysa bu genellemenin altındaki sebep nedir? ve insanların itiraf edemedikleri şeylerinin olması onları yazar yapan başlıca özellikse, belki de yazar olmak çok da sağlıklı bir şey değildir...

anlat oğlum.. her gün kaça bölündüğünü..
her gün küfür ederek uyandığın uykundan, bağladığın kravatından, olduğun tıraşından, sevdiğin kedinden, unuttuğun balığından, unutulduğun dostlarından, içtiğin rakıdan, kıçını koyduğun koltuktan, çektiğin sigarandan, verdiğin dumandan, attığın adımdan her gün nasıl lime lime eriğini anlat.. içini kemiren kuşkularını bir barda tanımadığın bir insana anlat.. her gün kendine söylediğin yalanları üzerine taktığın maskeni anlat.. anonim hayatların anonim maskelerinden oluşan gerçekliğe içten içe inandığını anlat.. dök dudaklarından itiraf et kendine..

sen değil misin oğlum keşkeler ile yaşlanıp insanları kendinden kaçıran.
sen değil misin bu sefer tamam diyip aynı hikayeyi başa sardıran.
sen değil misin umut aşısı gibi sevgi yoksunluğuna bağlanan..
sensin o işte hadi bana yeniden boşa kurduğun hayallerini anlat.

dön 2003 e hiç bir şey yapamadığın halde mahlasını vücuduna kazıdığın o anı anlat. söyle çekinme hadi parmaklarının ucunda dilin söylüyor dök hızlıca kurtul bu buhrandan.. her gün içinde yaşıyorsun. dünyanın en mutlu adamasın ama kapı kapandığı an bir o kadar en negatifisin. hadi sırf sabah işe geç kaldığın için 8 saat aç seni bekleyen kedine kapıyı açıp dibinde aç olduğunu anlatmak için gezinirken sırf günün kötü geçti diye nasıl bağırdığını anlat.

olmayacak oğlum olmayacak bir 35 yıl geçse de olmayacak. sen asla değişemeyeceksin.. sucu kendinde arayıp asla hayır diyemeyeceksin.

0330 dan 0330 a itiraflar kısmına makinist daveti için teşekkür ederim.
istasyonun son durağında sanırım şizofren olduğuma kanaat getirmişsinizdir.

itiraf edemediğim şeyleri burda itiraf edemem.

elbet bir gün ölecek olmak ve tüm bu çabalarımın bir hiç olacağı gerçeği. ne derler bilirsiniz; "adınızı hatırlayan son kişi de öldüğünde hiç yaşamamış olacaksınız."

itiraf edilemeyen şeyleri buraya yazabiliyor muyuz? e ne aladık o zaman dedirten durum.

hiçbir konuda hata yaptığımı düşünmüyorum.

tek başıma dimdik ayaktayım.

alnımdan öpüyorum kendimi.

teşekkür ederim.

itiraf etmek, kendime mi başkalarına mı itiraf etmek?

bir çok şeye realist bakabildiğim gibi kendime de realist bakabiliyorum.

yani bütün psikolojik açmazlarımın* da farkındayım aslında.

yine de bu kadar ilkeselliğin döndüğü zihnimde, o ilkeleri yaşatamamaktan korkarım,

bugüne kadar yaşadığım olumsuzlukları başkalarına yaşatmaktan korkarım.

madem itiraf ediyoruz,

mükemmeliyetçi bir yapım var. ve bu bana zarar veriyor. ama kafa sözlük bu özelliğimin bazı önemli noktalarda azalmaya başlamasına sebep oldu. iyiye gidiyor yani.

ben asla horlamam.

bu ne mantıksızca bir başlık la itiraf edemediğim şeyi buraya yazarsam itiraf etmiş olurum. (bkz: bütün sırrı bozdum de mi)

var ama itiraf etsem zaten tanım kaldırılır.

duygularımı yaşamamak. hepsini içimde bir kutuya hapsediyorum. acımı, üzüntümü, sevgimi.. elbet bu kutuya biriktirdiğim duyguların acısı çıkacak bir gün biliyorum ama hala içime atmaya devam ediyorum. pişman olacağım.

burda da itiraf etmeyeceğim şeylerdir.

balıklardan korkuyorum.

hadi eyvallah.

burayada etmeyecegimdir. kendime bile dile getirmediğim manyakliklarim var.