dolunaysurat yazar profili

bu kadar güçlü olduğumu, bu kadar büyük işler başarabileceğimi görmekten korktuğum için mi hiç denememiştim yoksa? çünkü sonunda kimseye ihtiyaç duymayacaktım. ve bu yalnızlık demekti.

ama görüyorum ki bu yalnızlık demek değil. ve yalnız kalmak istemedikçe yalnız kalamıyorsun zaten. baksana sadece eve dönüş yolunda 2 yeni arkadaş yaptın, 2 farklı etkinliğe sebepsiz yere bahane uydurup gitmedin. yalnız kalmak zor.

ikna etmeye çalışmayın, daha da tutunurlar.

tam tersi siz akpli olduğunuzu söyleyin ve bu gidişatın aynı şekilde devam etmesi için elinizden geleni yapacağınızı söyleyin. gerisini onlar düşünsün.

yav bi şey demeyeyim diyorum da... kendini öven, insanları etiketleyen kişileri hiç sevemedim.

bu kişi tıp alanında değil de başka alanda çalışıyor olsa da "bugün de bu projeyi bitirdik, biz bu sektöre fazlayız" gibi gereksiz bir paylaşımda bulunacaktı. ve yaptığı şey zaten iş tanımında olan, zaten bunun üzerinden maddi kazanç sağladığı bir şey, yani işi. ben bu tarz insanları hiç anlayamadım.

neden diğer hayat kurtaran meslektaşların kurtardığı hayatlar üzerinden reklam yapıp "ben bu halka fazlayım yiaaa" demiyorlar? ben ismini bolca duyup muayene olduğum, tedavi olduğum doktorların hiçbirinde böyle bir ego, kibir görmedim. hepsi işini layıkıyla yapmaya çalışan ama hiç de "ben mükemmelim yiaa" havasında olmayan kişilerdi. bilen bilir ali ayhan vardır şu anda başkent üniversitesi hastanesinde görev yapan. muayene olmaya ülkenin diğer ucundan kadınlar gelir. hiçbir zaman onlara 'cahil' gözüyle bakmaz, hatta şiveli bi şekilde takılır onlara. çok tatlı bi insandır.

bahsi geçen kişi eleştiriye de açık değil, gelen tepkiler üzerinden de insanları etiketlemiş. kendisini övmeyen herkes cahil onun gözünde.

azıcık tevazu sahibi olmasını beklediğim kişi.

kendisi gibiler yüzünden işini hakkıyla yapan insanlar anlamsız bir tepkiye maruz kalıyor.

"perfect is the enemy of good"

iş görecek bir çözümü yeterince iyi değil diye uygulamaya geçmenizi engelleyen durum.

yap gitsin ya salla. çözüm olsun yeter. farkına vardığım anda derme çatma da olsa hemen işe girişiyorum.

başkasını çekemeyecek bi kafadayken, güzel de bir ruh halindeyken yapıldığında çok iyi hissettiren aktivite. bi de gün batımına karşı sahilde yapılıyorsa tadından yenmez.

her köşede bir kumarhane/şans oyunları vs mekanı olması. maltada da kuzey makedonyada da bunu gördüm.

ihtimal demişler ahahahhahah
yav hükümetin protesto edilmediği bi sene mi oldu ahahhaha

cara delevigne
robert downey jr
jackie chan

bende var bu. ya o an aklıma bi şey gelmezse? ya ses tonum yanlış olursa, ya hazırlıksız yakalanırsam?

kendini geliştirmek, hayatını iyileştirmek için. bu anlamda ben kurgu okumaya dizi izlemekten farklı bi gözle bakmıyorum. çok kitap okuyan bi yengem vardı, bi ara "ya ben çok kitap okudum ama hiç 'hayatımı değiştirdi' diyebileceğim bi şey okumadım" dedi. ben onun kadar okumadığımdan eminim, ama okuduklarım hep psikoloji veya psikoloji temelli kişisel gelişim kitapları veya araştırma içeren şeylerdi. en son buyology isminde bir kitap oldum mesela, neden sigara üstündeki 'kanser' gibi uyarıların sigara içenler üzerinde bir etkisinin olmadığını ve bu paketlerin gereksiz bir harcama olduğunu açıklıyordu. ilginç gelmişti.

tüm nefesi boşalttıktan sonra son kapasiteye kadar nefes alıp biraz tutup sonra çok yavaş uzunca bırakmak. bunu yaparken göğsü iyice açıp geriye doğru gerinmek lazım.

kolay gelsin.

karısı dururken kısmını anlayamadım. erkek kişinin meşgul bir zamanında ve eşinin müsait bir anında mi gerçekleşmiş? eşiyle bu durumu bi oturup konuşmasını söylerdim

iyileşmemiş travmalar, amaçsız öylesine bir hayat yaşamak.

doğru tespit.

işim gereği hep erkeklerin çoğunlukta olduğu ortamlarda bulundum ve erkekleri düz, anlaşması kolay insanlar olarak buluyorum.

genel olarak kadın arkadaşlarımda gördüğüm de hep bir beklenti içinde olmak, sonra bu beklentiyi dile getirmediği için karşı tarafın gerçekleştirmemesi ve ardından karşı tarafa pasif agresif tavırlar sergilemek. eskiden ben de yapıyordum ve yapmayan kimseyle tanışmadım açıkçası. sebebi de hep kafamızda "bu böyle yapılmalı, şu şöyle olmalı" gibi kuralların olması ve herkesin bu kurallara uyarak yaşamasını beklemek.

başka hayatların/yaşantıların/kuralların mümkün olduğunu anladığımdan beri kimden ne beklentim varsa açık açık söylüyorum. ikidir yemeğimi paylaştığım arkadaşla üçüncü kere yemeğimi paylaşacak olduğumda "normalde ikram ederdim, ama senden aynısını görmediğim için seninle paylaşmıyorum ve sen paylaşana kadar da böyle yapacağım" diyorum. çok rahat.

ortak planımızı son anda iptal eden ve sözde bir özür olarak "kusura bakma beni bilirsin plan yapmakta kötüyüm" diyen arkadaşa "senin için hazırlık yapmadım ama yapmış olsaydım haksızlığa uğramış hissederdim" diyerek bu durumun beni rahatsız ettiğini net bir şekilde belirtiyorum. artı sınırımı ve nelerin beni rahatsız ettiğini karşı tarafa açık açık söylüyorum.

negatif feedback vermediğin insanın değişmesini beklemeyi saçma buluyorum. biraz da karşıdakinin gözüyle bakın hayata.

beklentiye girmek daha yıpratıcı, yorucu ve niye benim kurallarım herkes için geçerli olsun ki?

üretkenlik demeyelim de, yapacak daha iyi bi şeyinin olmaması ve odaklanma diyelim.

gördüğün üzere japonya da "içinde yaşamayınca güzel ülke aslında" kategorisinde. ver elini avrupa.

herhangibir sebze yemeği.

yağ soğan salçayı koy, sonrasında artık konserve bezelye mi koyarsın, mikrodalgada çözdüğün sebzeleri mi koyarsın ne koyarsan koy lezzetli. ders arasında netflix eşliğinde yap, yemeyeceğin kısmı sıcakken cam kavanoza koyup ağzını kapa beklet, 2 3 hafta bozulmadan kalır.

sürekli senin veren taraf olduğunu farketmen, para/enerji her şey olabilir.

doktorluk...

o kadar insanla uğraşamam.

uzak durulası kişi, boş insan.

sana katacağı bi şey olmadığı gibi hak etmediği bir konumu iddia ediyordur (o konuda bilgi sahibi olan kişi konumu). bilginin kendisinden ziyade o bilginin getireceği konumla ilgileniyordur.