ediz yazar profili

bu konunun anonim ortamlarda konuşulmasına bayılıyorum. erkek canlıları genellikle "bakireliğe kafa takan mı kaldı abi yaaaaa." modundalar, az birazı da "erkek bakirse bakire arayabilir." grubundan oluyor. hiç sekmez. bu sonuncusuna da bayılırım, sanki hayatta her insan hak ettiğini yaşar da, ya da herkes "benim hak ettiğim iş/aş/ev/hayat bu." diyip daha yukarısını hedeflemezmiş gibi davranıyorlar. bunlar çocukça ifadeler.

bütün bunların sebepleri burada birisiyle tanıştıklarında bakireliği kafaya takmadıklarına karşı cinsi ikna etmektir. "olur mu kadın dediğin bakire olacak." deseler, tanıştıkları hanım "e sen böyle demişsin, demek ki yapmamalıyız." diyecek ya da hali hazırda daha önce birisiyle yatmış hanım "bana saygı duyulmayacak." diyip bu erkek ile konuşmayacak. "verme" potansiyeli yüksek kadınları elden kaçırmamak için girilen acınası çabalardır bunlar.

gelelim konuya. böyle bir takıntı vardır. bugüne kadar herhangi bir erkeğin bu kültürde bakire olmayan kadına aşık olduğunu görmedim. bakire olmayan kadına saygı duyulduğunu gördüm, ama iş ciddiye bindiği anda kimsenin o kadınla evlenmek istemediğine de şahit oldum. bunları kadınların lehine yazıyorum, başka bir şey değil. bir gün sevdiğiniz adamla bu konu açıldığında size öyle bir bakar ki, o bakışın hiçbir şeye değmediğini anlarsınız. evlenince sevişirsiniz, o kadar da önemli bir şey değil. yarı yarıya külfet.

ateist değil bilinmezci olarak tanımlamam daha doğru olur kendimi. o yüzden ona göre cevapladım. 3. sorunun cevabı bu yüzden uymayabilir.

+ zeus yoksa neye inanmayıp müslüman oldunuz?

+ dikkat et diyorum genelde. allah korusun da dediğim oluyor. buna sosyal dil denir, bunlar alışkanlıkla söylenen cümlelerdir. bazen inşallah da diyoruz.

+ kanıtlayamayız.

+ daha geç dinsiz olmamı sağlamıştır.

+ gerçekten anlatayım mı? peki anlatayım. kısa tutmaya çalışacağım.

hazırlık sınıfındayken - ki yaşım 18, o yaşta müslümandım -, amerikalı bir öğretmenimiz vardı. teksaslı bir kadın. bu kadın, muhafazakar bir hristiyandı. bizim derslerimizde, ingilizce seviyemize göre haftada bir film türkçe altyazılı, daha ileri seviyelerde ingilizce altyazılı, en son seviyede ise altyazısız ingilizce film izlerdik. bu hanım da, kendini misyonerlik faaliyetlerine adamış olacak, sürekli bize isa ve hristiyanlıkla ilgili film getirirdi. üst metinde olup gözümüze sokulmasa bile, alt metinde mutlaka hristiyanlık ve incilin ne kadar harika şeyler olduğunu söyleyen filmlerdi bunlar. bu hanımı dersten çıkınca düşünürdüm. bir gün kendisi hakkında şöyle düşündüm:

"şu zavallı beyinsize bak. dünyadan haberi yok, kendi bildiği dini dışında hiçbir şeyi bilmez, sorsan kuran tevrat hiçbir şey okumamıştır, evreni bilmez, matematik fizik bilmez, ama o aptal kafasıyla kainatın sırrını çözdüğünü sanıyor. kendi dini tüm evrenin gerçeğini barındırıyor sanıyor. ancak gelişmemiş ve kör bir hayvan bu kadar ahmak olabilir."

bunları söylerken kendi dinimden emindim ama, şimdi ne kadar komik geliyor. neyse, bunları düşündükten ve kendi kendime irdeledikten sonra fark ettim ki, benim bu kadından hiçbir farkım yok. ben de başka hiçbir şeyden haberi olmayan, bir kere bana söylenene tamamen inanmış, bu koca kainatın gerçeğini kendi yerel dinim sanan bir zavallıyım, aynı onun gibi. bana anlatılan bir masala inanarak huzur bulmuş, sonsuzluk hayaliyle rahatlamış, ölmüş sevdiklerini bir daha göreceğini sanarak tesir altında bir bağımlı gibi yaşayan biriyim. dünyadaki yüzlerce dinden üçünden bile haberim yok ama hepsinin cehenneme gideceğini, benim cennete gideceğimi sanıyorum. dünya çarpı 10 üzeri sayısını siz getirin boyutunda bir evreni yaratan koca yaratıcının, en sevdiği kulunu bu dünyanın arabistan bölgesine gönderdiğine ve favori gezegeninin burası olduğuna, kendisine en yakın yaratıkların da öldüklerinde bu bölgedeki dine inanan insanlar olacağına inanmışım. fark ettim ki ben, bizim kendimiz için şekillendirdiğimiz ve başrolüne kendimizi koyduğumuz bir hikayeye inanmışım.

bu düşünceler insanın aklına girdikten sonra, ne kadar küçük ve aptal olduğunuzu anlamak ve bu zamana kadar sandığınız her şeyden utanmaya başlamak çok da uzun sürmüyor.

bu beyefendinin çaktırmadan kız öğrencilerinin götüne baktığına yemin edebilirim ama kanıtlayamam.

slav ırkının kadınlarına eskort gözüyle bakmak ayılıktır. her milletin bir onuru var, böyle yaparak onları değil kendilerini küçültürler.

çok normal, çünkü bu beyefendi kendi kuruluşunu osmanlı'ya, olmadı en çok selçuklu'ya bağlıyordur. onun için atilla ve mete türk bile değildir belki. hakikaten sormak lazım. tarihi türk islam imparatorlukları ile başlar. ama merak etmesin, ????????:????????⸱

hayat o kadar siyah beyaz değil, dürüstlüğünüzün etkili olacağı yerler de var. yalnız kendine dürüst diyen insanlar dahi onlarca şeyi saklar, bir sürü yalan söyler ve tanıdıklarını aldatır.

ingiliççe olacak ama bir oyundan güzel bir alıntıyla paylaşayım:
"-what is life's greatest illusion?
+ınnocence, my brother."

bu başlığı görünce düşündüm, şimdi dürüst davranmaya başlasam, neredeyse bu anki düzenimin bana getirdiği her şeyi kaybederim. tüm çevrem sarsılır, birçok insan da şoka uğrar. aklınıza birkaç kişi getirin, onlara neler söylemediğinizi bir düşünün. bazen kendinizi, bazen karşınızdakini, bazen o anki durumunuzu muhafaza etmek için susarsınız ya da yalan söylersiniz. bu da neredeyse her gün olur. bu yüzden evet, başlık belki biraz değiştirilebilir, mesela: "dürüstlükten çok fayda görememek." belki etkilersiniz ama, giden gelenden çok olur.

ey pipili kardeşlerim!

bilin. okuyun ve işitin. kadınlar sizin için sözlük yazarı oluyor. korkuyorlar. sizi kaçırmaktan, bakmadıkları için bir cevheri görememekten, sıradan biriyle kalmaktan, zamanlarının geçmesinden, üzerlerindeki o büyülü örtünün kalkmasından ve içten içe bildikleri sıkıcılıklarının ortaya çıkmasından, bu ortaya çıkıştan önce birini büyüleyememekten korkuyorlar.

her gün aldıkları onlarca mesaja rağmen yalnızlar. ruhları doymuyor. içleri boş. ilgi görmemekten, eksik kalmaktan, geriye düşmekten, sevilmemekten, gözlerinin içine bakılmamasından korkuyorlar.
heyecanlı bir hikâye arıyorlar. kendi hayatlarının vasatlığından kurtaracak bir kaçış arıyorlar. fakirlerse zenginlik, sahip çıkılmadılarsa bir figür, günahkarlarsa kapısı açık bir mesih arıyorlar.

sizi arıyorlar kardeşlerim. bir merağı, küçük bir heyecanı bekliyorlar.

kim bir ömür boyu karanlığa bakacak kadar cesur ve kararlıysa, ilk umut ışığını o fark edecektir.

dmitry glokhovsky - metro 2033

biraz garip bir giri olacak belki ama bu başlıkta yazılanlara göre yazılacağı için yeri burasıdır.

önceki girilerde yazılanları okuyor musunuz? bir geri dönün şöyle bir okuyun.
fikrini iki taraflı belirten türklerle ilgili bir sorun yok, şu sebepten olmasını istiyorum, şu sebepten olmasını istemiyorum deniyor ve bunda hiçbir beis yok. ancak yazdıklarından kürt olduğunu tahmin ettiğimiz insanların jargonlarını görüyor musunuz?

- 20 milyon insan konuşacak, kim bir şey diyebilir?
- siz bilirsiniz.
ya öyle ya da böyle.
ortalıkta “bü küytker ne üstüyür “ diye dolanmayın ama!

ve minvalinde bir sürü mesaj.

bu nedir biliyor musunuz türk dostlarım? sizi tehdit ediyorlar. bizden korkun diyorlar. biz güçlüyüz, haddinizi bilin diyorlar. ve bunu türklere diyorlar. türklere. artık değerlerini kullandıkları türklere. evlerine tifodan ölmesinler diye su bağlatan türklere, donup ölmesinler diye grip aşılarını gönderen türklere, sistemlerine dahil edip kendilerini medenileştiren türklere. size diyorlar.

sizi bugüne kadar kardeşiniz tehdit etti mi? beni etmedi. eğer kardeşim beni tehdit edip benimle aynı evde yaşamaya devam etseydi, eline gücü geçirdiği an bana zarar verecek bir fırsatçı olarak görürdüm onu. bağrıma basmazdım, yemeğimi paylaşmazdım. babam kızar, büyük aile bana ceza verir diye evimden gönderemiyorsam da, en azından bunları yapardım. mutfaktaki bıçağı ortada bırakmaz, evin yemeğini o yapsın diye kızgın yağın başına onu koymazdım. "ben senin kardeşin değilim!" diyorsa, "yok olur mu? biz aynıyız. biz kardeşiz." demezdim. üstüne üstlük eve maaşı getirip kirayı ödeyen bensem, böyle bir insanın "evin iki salonu var, biri benim." demesine de müsade etmezdim. salonda oturduğumuzda, benim hakkımdır, benim istediğim müzik çalacak dedirtmezdim. büyük olanın ben olduğunu bilirdim. sadece bugün değil, her gün, benim büyük olduğumu bilirdim. beni tehdit edeni yıkar geçerdim. babam kızar diye yüzüme tüküren bu kardeşe sırıtmaya çalışmazdım. onursuz olmazdım. gurursuz, güçsüz, zavallı bir erkek gibi, beni ezenin gözüne girmeye çalışmazdım.

belki o zaman evimde yaşayan bu adamın kardeşim olmadığını görürdüm. kardeşimin yan binada olduğunu duyardım bu sayede belki. gider bir gün konuşurdum. onunla tanışırdım. adının oğuz olduğunu öğrenirdim. o benim evimdeyken ya da ben onun evindeyken ilk defa huzurlu olurdum. bana gülen yüzüyle bir kere mutlu olurdum. belki de beni sarmalayan bu yalan dünyadan bir kereliğine kurtulurdum. bir kereliğine bile olsa kardeşim bana güç verirdi, gücümü tüketmezdi.

t: seçmeli ders olarak okutulması uygundur. ana dilde eğitimi devlet kurumu vermez. anneanneler öğretir.

kendimle de yüzleştiren bir başlık oldu. şöyle bir insanmışım:

- nevşin mengü
- madonun tarihi
- mado
- meclis zabıtları kürtlere özerklik
- dış ticaret
- what is cashtag
- kedi
- seda yıldız
- iran gümrük anlaşmaları

bu nasıl bir karmakarışıklık, nasıl bir beyin?

(bkz: efraim elrom)'u öldüren grubun içindeydi diye hatırlarım.
arkadaşları çok yardımsever bir insan olduğunu anlatırken şöyle demişlerdi:

"polisle çatışıyoruz. benim küçük bir silahım var, takılıp duruyor. hemen ulaş'a koşardım. hem de kaç defa. hiç bıkkınlık göstermeden her seferinde silahımı düzeltirdi. bir kere de polise el bombası atarken bomba panjura çarptı içeri düştü, ulaş bombanın üzerine yattı."

bu söylenenlerin ne kadar sıra dışı olduğunu anlatmaya gerek yok bence, durumun absürtlüğü çok açık olmalı. ancak silahsız bir büyükelçiyi kaçırıp, kafasına üç kurşun sıkan bir avuç deliyi anan insanlarla mantıklı bir şey konuşmak da kolay değil.

o bomba attığı polisler tarafından öldürülmüştür.

unutamadığım bir şey var, o kadar zaman sonra tekrar tekrar düşündüğümde de yine anlam veremem.

üniversitedeyken, arkadaşlarımdan birinin evinde toplanmaya karar verdik. zaten yurt arkadaşıyız, evinin boş olduğu bir gün de bizi davet etti orada kalacağız. biz 4 kişiyiz, onun da tanıdıkları var, kısaca evin içinde 7 kişi falan varız. her neyse, olanlar önemli değil, bir gece geçti işte. beraber kalanlar falan da var, bana da tek oda düştü. iyi dedim biraz da rahatsız olurum başkasıyla yatmaktan, işime gelir.

bu arkadaşım ben odaya geçince kenara çekti beni, dedi ki, "kardeşim hani keşke böyle bir şeyi söylemek zorunda kalmasam ama bu arkadaş benim kuzenim ve hırsızlık olayları geçti başından. ben rezil olmak istemem. uyurken kapını kitle olur mu?"

tamam dedim. kapıyı kitledim arkadaşlar, uyudum. telefonum yanı başımda. gün geçti, uyandık dağıldık, bir sıkıntı yok.

iki üç gün geçmiş olacak, telefonumu kurcalarken galeriye girdim. video var bir tane galeride. ben çekmedim, gruplardan geldi falan diye bakayım dedim. ben çekilmişim. uyurken, o yatakta. şoka girdim. o anın şaşkınlığını ve tedirginliğini anlatmak zor. telefonu karıştırdım, whatsapp'tan falan gelmemiş, benim telefonumla çekilmiş. tarihi o gece, saati gece 03.47, onu bile tam hatırlıyorum.

iyi hatırlıyorum, o sabah kalktığımda odanın kapısı kitliydi. ulan her şeyi geçtim, telefon kitli. şifresiz açamazsın. odaya da kimse giremez. kim, niye girsin? nasıl açsın? neden beni çeksin ve telefonu bırakıp gitsin? o video neden, nasıl benim telefonumdaydı, anlamıyorum. o gece o odada bir şeyler oldu, ne olduğunu bugün bile bilmiyorum.

yakın bir zamanda bir arkadaşım kuzeniyle evlendi. kendileri liseden beri sevgiliydi zaten. üniversite boyunca sevgili kaldılar sonra da evlendiler.

ben ikisinin de mutlu olduğunu düşünmüyorum. "niye evlendin?" diye sorduğumda da erkek olan arkadaşım, "o kadar zaman geçirdik sözler verildi, ayrılmak yakışmazdı." demişti. aşk evliliği sözcüklerine benzemiyor bunlar. kızın da entelektüel olarak oğlandan ileri olduğunu görüyorum, bu konuda mutlu olduğunu da sanmıyorum.

genelde muhafazakar aile itemleridir bunlar. kendilerinin akp'ye oy verdiğini söylememe herhalde gerek yok.

sadece burada değil, herhangi bir sosyal platformda da gözlenebilir, çünkü biz içeriği değil, söyleyeni oylarız.

1000kitap gibi yerlerde de görüyorum bunun örneklerini, çok akıllıca iletiler, alıntılar bir köşede unutulup gidiyor, bir hanım kardeşimiz "aşq arıyorum artık, sevgi qi şartıdır yaşamanın..." yazıyor, beğeni tavan.

erkekler açısından bakıldığında çok ezikçe, çok gurur kırıcı bir şey. ben cinsimi böyle görmekten utanıyorum. eminim kadınlar için de zevkli bir şey değildir, düşünsene şarap tadımı olsun mesela konu, 2 paragraf yazı yazıyorsun, yok fermenteler yok üzüm çeşitleri vs., mesaj geliyor abi... "bi dağ evinde seninle şarap içmek isterim :)"
asjgdhfashgdashgdf.
of ya yeter artık.

bu başlığı akışta gördüğüm gibi içeride "türklere nasıl saldırılmış acaba?" demiştim zaten. bakar mısınız?

#1528207
mutfaksız, kültürsüz türkler, kürtlere ait medeniyeti çalıyorcu nihat doğan kardeşimizin anonim hesabı da konuya bodoslama bir giriş yaparak, faşist tc'nin evine bağlattığı fiber kablodan aldığı güç ve hakla bizi yerden yere vurmuş, kardeş halklar olduğumuzu bir kere daha göstermiş, bizleri bir kez daha utandırmıştır.

türkleri böyle dahiyane ve karmaşık bir yemeği çalmaya çalıştıkları için kınıyorum. bu kadar mesnetli, başarılı, tarihi gururlarla ve şereflerle dolu olan böyle komşulara sahip olduğumuz için hamd ederiz, iyi ki varsınız.

t: dünya'nın en iyi böreği, diğer börekler faşisttir.

"canları istediğinde seks yapabilmelerine rağmen cesur yeni dünya'daki bedenler tuhaf bir şekilde ruhsuzdur, ki bu da huxley'nin değindiği noktalardan birinin altını çizer: her şeyin ulaşılabilir olduğu bir dünyada hiçbir şeyin anlamı yoktur."

t: bu hanımla artık evlilik düşünülmez.

erdoğan'ı %80 ile kazandıracak leş kürtçü. edirne'nin tüm suları elindeki kanı çıkarmaz senin.

arkadaşlar bunlardan üretebiliriz. ırken türk olmak koşulu vardır. başvuru dm.
şuna bak yanak net 4 kilo.

ah, bir linçlenme fırsatı. müsadenizle:

kız arkadaşım içimdeki kadınla olan bağlantımı daha da güçlendirmemi söyledi. ben de arabayı çarptım.

zamanında orkun dergisi çıkarken, ruh adam romanı çıkmamış tabii daha, nihal atsız selim pusat takma adını kullanarak dergiye yazılar gönderir. bu dergide nihal atsız başyazar tabii ki, unutmamak lazım. yazı gönderilir, yayımlanır, gönderilir, yayımlanır. yazılar da tabii o kadar çok beğenilir ki, derginin ortasında şöyle bir yazı basılır:

"sayın selim pusat, lütfen dergimizle iletişime geçiniz."

zannederim bunu okuyunca nihal atsız dergiye şöyle bir girip kahkahayı patlatmıştır. o temiz kalpli güzel insanların o an nasıl eğlendiğini düşündükçe ben de mutlu oluyorum.

büyük adam nihal atsız, iyi ki varsın.

iddianın kaynağı (bkz: ihd) olunca altında bir ali cengiz oyunu arayın. genelde bulursunuz.

bu cinayetleri işleyen kişinin yakalanmadan önce de başka bir yerde iddaa bayisi sahibini ve karısını da bıçakladığı, ondan sonra yakalandığı bilgisi mevcut. onlar da mı suriyeliymiş, yoksa adamın düpedüz şahsında bir kötülük olmasın?

bu beyefendilerin türk kızlarına tacizde bulunan, aynı kızları asansörde tecavüz etmeye çalışan, sağda solda bıçak çekip mafyacılık oynayan, darp, soygun, kapkaç gibi suçlarla kaç türk'ün canını yakan geçici sığınma statüsündeki bu misafirlerimize karşı insan hakları basın açıklaması yaptığını ben hatırlayamadım. yoksa gözlerinde türk insan değil midir?

ölen suriyelilerin ailelerine baş sağlığı dilerim. insanın düşmanı olsa, yakarak öldürürken vicdanı sızlar. bu insanlık değil.