feliciamorpho yazar profili

"annen kapının arkasında." yaş 4-5 o zamanlar beni oylamak için söyler dururlardı. hiç sorgulamadan inanırdım evin bütün kapılarının arkasına bakar aynı yere yüz kere bin kere bakar en sonunda birinin ardında yorgunluktan uyuya kalırdım.

kime göre neye göre tipsiz göreceli kavramları kendi sınırlarınızda kabul ettirmeye çalışmayın lütfen. en sinir olduğum şey sana göre tipsiz bana göre değil hem nedir bu tip bi tanımlayında o doğrultuda kaşa göze ayar verelim.

korona denilen illet bitmiş her şey normal böyle maske falan yok. çok uzak geliyor gidişatı gördükçe bari rüyamda göreyim.

hayatımın büyük bir bölümünü kaplayan hala arada nükseden korku. eskiden aklınıza gelebilecek her şeyi gerçekten her şeyi yapardım gitmemek için. defalarca ailemle tartışır, kavgalar ederdim, kimliğimi saklardım, acımıyor diye yalanlar söylerdim. 13-14 yaşlarında sonunda yeter diyip üzerine gittim tek kelimeyle korkunçtu hala o an ki duygularım gözümün önüne geliyor yani biri gelip ağzına bok sürsem geçecek dese dişçiye gitmektense yapardım. neyse doktor ilk arka dişimi çektiğinde ve bir daha dişimin çıkmayacağını öğrendiğimde resmen yıkılmıştım. çocuk aklıyla kendime korkunç bir şey yaptığımı ve bunu tamamen bir hiç uğruna olduğunu anlayana kadar iki dişimi daha ki bunlarda arka dişlerdi, çekilmişti. sonuç olarak gidin. o kadar korkunç ve ağrılı değil bir iğne yapıyorlar gerisi mis. ve genç yaşta ağız tadıyla yemek yiyemek daha kötü.

ne değildir?
hastalık veya hormonal bir bozukluk değildir. bunu savunmayı kesin.

kendi adıma kitaplarını, öykülerini okuduğum çok sevdiğim bir yazar ama adı geçtimi şu harika şiiri hemen kuruluyor baş köşeye;
öyle günler gördüm ki
öyle günler gördüm ki, aydın gökler kararıp
bahtım bir bulut gibi üstüme çöker oldu,
her gözümü yumunca tanıdık yüzler görüp,
hayaller alev alev beynimi yakar oldu.
ümitsizlik, gariplik dört tarafımı sarıp
yüzüm sırıtsa bile, içim yaş döker oldu.

her sabah ilk ışiklar gözlerimi oyardı,
uyanan taş duvarlar iniltimi duyardı.

öyle günler gördum ki, duvarlar gelir dile,
gözumde canlanırdı eşkiya masalları.
varlığımı sarardı, hain bir isteyişle
görmediğim yumuşak bir düşmanın elleri
kafada çelik gibi fikirler dursa bile
kalplerin eksik olmaz böyle zayıf halleri:

bazen kendi kendimin elinden kurtulurdum,
kalbimi bir çamurda çırpınırken bulurdum.

öyle günler gördüm ki, dost dediğim insanlar
ben yanına varınca dudağını kıvırdı.
bir zamanlar yanımda ağız açmayanlar
sırtımı sıvazladı, bana oğüt savurdu.
silahsız gördüğüne saldıran kahramanlar
en alçak tekmelerle beni yere devirdi.

ruhum bir heykel gibi düşüp parcalanırdı.
bu sesleri duyanlar gülüyorum sanırdı.

öyle günler gördüm ki, tabanca sakağımda
tasarladım aydınlık dünyayı bırakmayı
gönlüm acıklı buldu, en ateşli çağımda
sönük bir yıldız gibi boşluklara akmayı
tabancanın namlusu ısındı yanagımda,
parmagım istemedi tetiğini çekmeyi

bir sonbahar yağmuru gibi içim ağlardı
bir şeyler fakat beni yaşamağa bağlardı.

ey bir tane sevgilim, ben bugün yaşıyorsam
sanma ki hayat tatlı, insanlar hoş olmustur,
dağ başında bir kaya gibiyim şöyle dursam
etrafım eskisinden daha bomboş olmuştur
yalnız sana borçluyum bugün dünyada varsam:
seni her andığımda gözlerim yaş olmuştur

yaşlar ki bir ırmaktır, dertleri sürür gider,
gözyaşları içinde seneler yürür gider.

yok olmak isteğiyle kalbim attığı zaman,
bana: yaşa der gibi gülen senin yüzündü.
dizlerim bir batakta yorgun yattığı zaman
bacaklarıma kuvvet veren senin hızındı.
yaşaran gözlerimde, güneş battığı zaman
sıcak bir yuva gibi tüten senin dizindi.

sen aklıma gelince her şey gülümserdi.
ağaçlar sarkı söyler, rüzgar tatlı eserdi.

ey sevgilim, bilirsin benim ne çektiğimi:
garip başimın derdi bir yürek taşıyorum.
anlarsın niçin uzak yerlere baktığımı:
içinde yaşanmaz bir dünyada yaşıyorum.
görünce gülme sakın çırpınıp aktıgımı:
ılık ve aydınlık bir denize koşuyorum.

sen benim sevgilimsin, sevsen de, sevmesen de,
aradığım yerlere benzeyiş buldum sende.

favori isyan kelimem alfabe ifadeye bir engel duyamanız lazım böyle ağız dolusu, öfkeyle, kinle kusa kusa söylenir.

"anne bu son hatam bu defa mümkün olamayabilir ama sen yine de affetmeyi dene."

ele avuca sığmaz, hop oturup hop kalkan, basit mutlulukları olan yüzümü aldı gitti. artık her an ciddiyim ve bir felaket olacakmış gibi temkinli yaklaşıyorum her şeye, herkese. çocuk yanımı kopardı diyebilirim çok fazla yaş almış hissediyorum kendimi.

"gelecek kaygıları 5-10 yıl sonra nerede olurum, neler yapmış olurum, bugünlere şükrederek ve gülümseyerek hatırlayabilir miyim?" gibi düşünceler.

onurlu konusuna bende katılmıyorum açıkçası çünkü bir gün gözlerinizi açıyorsunuz arkasına sığınıp kendisini kutsal saydığınız onur sizi derin bir yalnızlık ve pişmanlığa hapsetmiş, elde var sıfır avuçta var sıfır annenim deyişiyle bir 1 in bile yok hayatta koca bir sıfırsın.

onlar gibi olmadığımız ve olamayacağımız.

yapanı da var yapmayanı da açıkçası biraz nasıl yetiştiği biraz da kendini nasıl geliştirdiğiyle alakalı, o nedenle yapmam diyenlerin bakışını değiştirmeleri gerekiyor.

hala çözümünü bulamadığım sorunsaldır. şu an için olduğu gibi yaşıyorum. ama yarın için çizebildiğim bir resim yok. tüm sırrı bundadır belki de, öngörülemez olmasındandır. şöyle ya da böyle yaşanmalı diye belirtmek onu bir kalıba sıkıştırmak yaşamın bu denli tarafsız oluşunun karşısında ona ihanet ederek durmak olmaz mı? ben yinede bir cevap vereceğim "iyi" yaşanmalı diyorum ve bu "iyi" yi de karl marx'ın iyisi olarak savunuyorum.

"sadakat olacak adın varsa kendine saygın"* alıntısını aklıma getiren başlık.

denemeliyiz derim insanları, olayları, yaşamları anlamayı. ama başaramayacağız ya da ben henüz başaramdım ve bunu yapabileceğime inanmıyorum. nefreti, kini, geriye kalan bütün o korkunç duygu ve düşünceleri kendinde barındıran ki bence asıl hasta olan ve ne yazık ki kurtaramayacağımız o insanları anlayamayacağım. kısacası homofobik benim anlayamadığımdır. hayat bir diğerine duvarlar örmek için çok kısa kendi toprağımızı sulamaya yetmiyorken zaman başkasının tarlasına dadanmak niye, yapmayın bunu çiçekler ekin ve açmış güllere dokunmayın hangisi olursa olsun siyaha, beyaza, maviye, yeşile karışmayın kendi renginize odaklanın, kendi sesinize... bir diğerininkini çalmayın. hayat kısa yaşamak için bile o halde nefret etmeyin, yok etmeyin.

ne söylenecek bir türkü
ne yazılacak bir roman
olan
bütün hayatları
yaşanmış bütün hayatları
bilmek isterdim.
beyaz bir gecede.*

pandoranın kutusunda kalan son şey.

insanlık ve zaman.

orta iki ya da üçten beri çantamda her zaman taşıdığım cep boy bir kur'an meali olurdu. lisede de taşımaya devam ettim. arada açar, okur, altını çizer, notlar alırdım. kaç kere kâfir ilan edildim ben bilirim. aman şöyle günah yok böyle günah "e sen bi kere açıp kendi dilinde ne dediğini okumamışsın kulağına mı fısıldadılar bu günahı, kapına mı astılar?" atadan gördüğüyle devam ediyor bazıları ne yazık ki. yaratıcı bunu bana göndermişse okuyup anlamam içindir. okuma dinden çıkarsın nerden türedi bilmiyorum ama ben okuyun derim.