intihar notu

belki de artık geleceğe etki edebilecek son cümleler, hissettirilebilecek son duygular bulunan cümleler bütünü.

mehmet pişkin'in ki geldi aklıma. sevgi ve saygıyla.

hayat öyle ya da böyle yaşanmalı diye düşünüyorum, intihar etmeyin, edilmesin.

aslında topluma edilen sitemdir.

insanın kendini öldürmeden önce dünyaya bıraktığı son mesajdır.
son çırpınıştır son vedadır.
son kez anlaşılmak istemesidir.

bırakmayacağım nottur.

bazen kafamda ne yazacağımı düşünürüm ve düşünmesi bile ağlatır.

yazması zor ve yorucu olan nottur.

arada "ya böyle bir yazı yazmak durumunda kalırsam" diye düşündüğüm, düşündükçe içinden çıkılmaz bir hâl alan hayatta yoran anlardır...
tanrı kimseyi bu kadar çaresiz bırakmasın.

geride kalanları üzmemek için bırakılmamalıdır

babamı çok özledim

oyun bitti, perdeleri kapatabilirsiniz artık. bedenim de sizin olsun, ruhum yeter bana!

intihar adı bile ürpertici .tabi kim nasıl ,ne yaşar bilemeyiz ama ne olursa olsun yapılmamalı.

ara ara kafamda yazdığım not. kağıda dökersem somutlaştırıp eylem için beni harekete geçireceğini düşündüğüm için yapmıyorum. bırakmadan gidersem diye şunu söylemek istiyorum; cano don kişot senindir, gerisini kaptanla aranızda halledersiniz.

kimi zaman suçlama kimi zaman teselli amacı ile yazılan notlar. lautréamont, 'sans autres renseignements.' yazarak zirveye çıkarmıştır işi. muhtemelen ben de uyduruk bir kağıda 'daha fazla bilgi yok' yazar ve çenemin altına dayadığım bir 38'lik ile veda ederdim. suçlanacak veya teselli edilecek kimse yoktur bazen, yalnızca kendin olmaya tahammül edemezsin belki de hayatın kendisine.

kendimi bildim bileli hayatın bir parçası ya da hayatın ta kendisi olarak göremediğim, normal insanların güttüğü gaye, gördükleri bakış açısına sahip olamadığım daha doğrusu insanları anlamadığım için kendime biçtiğim 40 yıllık ömrün kalan 15 yılında bu anlamsızlığı, bu çelişkiyi ortadan kaldıramazsam muhtemelen ölmeden önce yazacağım bir not türü. bu notu bir mektup olarak mı yazmak yoksa bu sözlük gibi bir sözlüğe tanım olarak yazıp internet aleminde geçici ya da kalıcı olarak barınmak konusunda kararsızım. o gün geldiğinde bu ikisinin netlik kazanacağını düşünüyorum.

"işte şimdi son duraktayım.ölüm beni çağırıyor artık.dünyevi yalnızlığım umarım son bulacak.öbür yakanın insanlarıyla kucaklaşmak için can atıyorum.
aslında biraz korkuyorum. ne olacağını bilmemek birazcık aklımı kurcalıyor.geçenlerde bir ateistin açıklamasını dinledim.ölümden sonrası yok diyordu.dünyada ne kadar iyi yaşarsanız,ne kadar zevk alırsanız,o kadar iyidir,çünkü baldan ırmaklar yoktur diye bitirmişti.ben allah inancı olan bir ailenin evladıyım.cumasına giden,orucunu tutan bir adam oldum hep.o videodan sonra başladı her şey.belki içimde bir kordu da,o alevlendirdi.bilemiyorum artık,neyse ne.sorgulamaya başladım biraz.evet,mantıklı şeyler söylemişti.birkaç biyolojik şey sıralamıştı arka arkaya.aklıma yattı hepsi.sonra hacı dayımla konuştuk bunları,hepsi yalan dolan dedi.ayet okudu,hadis okudu.onlar da mantıklıydı benim için.okumaktan oldum olası hazetmem.ikisine de inanmak istedim ama pek beceremedim.aslında bu dünya beni pek ırgalamıyor artık.40'ı devireli çok oldu.bu dünyada ne yaşasam,nasıl yaşasam artık beni ilgilendirmiyor.unumu eledim,eleğimi astım anlayacağın.
benim takıldığım nokta,ölüm.eğer o adama inanırsam,40 küsür senem boşa gitmiş olacak.namazla niyazla geçirdiğim vakitlerim hep rezil rüsva olup kalacak.hacı dayım haklıysa,cennetin baldan ırmakları için önce cehennem ateşini içmem gerek.ben ölümden de acıdan da hep korktum.çocukken elime diken batsa yüreğim hoplardı.ölümü öyle çabuk sanardım.ateşten korkardım.karşı komşuda yangın çıkmıştı ben çocukken,o günden beri mesafeliyimdir ateşe de çakmağa da.kaldırımın hep en dibinden giderim,camı pencereyi pek açmam,araba kullanmayı öğrenmedim,motorada liseden beri binmedim.askere bile gitmek istemedim.ya bir kör kurşun denk gelirse dedim hep.gidince de hep dayak yedim.
ölmekten korkan adam intihar ediyor diyeceksin şimdi bana.ölmekten biraz korkuyorum dedim.ama hayatımın hissizliği ve boşluğu bu korkuyu sindirdi.hayatım 46 senedir bu ilçede.en son merkeze 12 yıl önce gittim.anamı babamı bırakamadım burada.kaldım öylece.bu küçük ilçede hayatımı küçük bir nalburda kazandım hep.25 metrekare dükkanda döndü hayatım.12 yaşımda girdim bu işe.34 senedir kendimi alamadım.çokta kazanmadım.günümü kurtardım,çorbamı kaynattım sadece.bir zevkim olmadı hayatta.mutlu olmadım pek.doğum günü bilmedim,arkadaş bilmedim.
arkadaşım dediğim insanlarla en son 20 sene kadar önce görüştüm herhalde.hepsi topladı tasını tarağını gitti memleketten.ben kaldım burada.çağırdılar gitmedim.belki eşeklik ettim,bilemedim.geceleri radyom,gündüzleri çekicim yoldaş oldu bana.eksikliğini hissetmedim ama şimdi içimde bir yara hepsi.bunları düşündükçe anılarım canlanıyor gözümde.ilkokuldaki koşturuşlarımız,kızların peşinden taş atışımız...hepsi birer taş gibi yağıyor tepeme.
evlenmedim de.kimseyi sevemedim senden sonra.kimseye "evlen benle" diyemedim.erken göçtü anacağım.belki bir eş bulurdu bana.pişman mıyım,sanmıyorum.
hayatı bu kadar düz yaşadım.evlenmedim,arkadaş aramadım,yedim,içtim ve uyuyup uyandım sadece.bir gün ölecektim elbet.ama son bir ayda öyle pişman oldum ki hayatımdan,artık o gün bugün diyorum.bu satırları artık sonlandırmam gerek.daha ne yazabilirim bilmiyorum.her dakika kendime sayıp sövüyorum.bıktım artık kendimden,çevreden,insanlıktan ve ölümü beklemekten.

bu mektubu sana o küçük çay bahçesinde yazıyorum.ilkokuldayken babanın çalıştığı yerden hani.çıkışta beraber gelirdik buraya kadar.sen babanın yanına,bense karşı evin penceresine,seni izlemeye.aşkımı,sevgimi o günlerde itiraf edemedim sana.çocuktum,küçüktüm.
aşk,sevgi nedir bilmiyordum ki.sıradan şeyler sanıyordum bunları.herkes herkesle böyle gibi geliyordu bana.zaten bilsem de sevmezdin beni.neyse artık.suçlu değilsin.çünkü benden haberin yok.ilkokuldan beri ne sen beni,ne de ben seni gördüm.ama aklım sende kaldı işte.belki pişman olmadığım tek şey sensin.seni beklemek güzeldi.
-ihsan.
2001,savaştepe."
küçük bir deneme.geri dönüşlerinizi rica ediyorum.

başlığı açanın intihar edecek biri olduğunu düşünerek açtığım başlık.

sanırım iki tip durumdan kaynaklanıyor:

ilki narsist kişilikli insanların, kendilerine karşı daha da ilgi, sevgi, nefret v.s. beslenmesi arzusu,

ikincisi ise çok hassas, naif kişilikli insanların bu dünyadaki düzende hiçbir zaman anlaşılamadığını düşünüp "en azından giderken sitemimi saklamayayım" motivasyonu.

ilk grup değil de ikinci grup boğazda bir düğümlenme hissi bırakıp gidiyor ne yazık ki.

insanın kendi hayatına son verirken sevdiklerinin hayatını ölene kadar sabote etmesidir. insan o vicdan azabıyla yaşasa da nefes alamaz çünkü. intihar eden biri zaten bir kurtuluşu gerçekleştiriyor, ardında bıraktığı insanlarsa bu hayata katlanmak zorunda olarak yeterince acı çekeceklerdir zaten.

intihar eden insan zayıfların en zayıfıdır.

bırakan için hiçbir şey ifade etmeyecek nottur. hangi kapıyı çalmış olursan ol açılsa da fark edemeyeceksin.