evlatlık olduğunu öğrenmek

bazen iyi bazen kötü olan durum. iyi tarafı biyolojik ailenizi bulmanız için bir ihtimal doğuyor. kötü tarafı ise psikolojik olarak anne babanız olan insanlar birer yabancıya dönüşüyor.

19 yaşında yks öğrencisiyim. benden büyük bir ablam var. ailemle en ufak sorunum yoktu. onları hep biyolojik ailem gibi hissettim. bana karşı ebeveyn olarak görevlerini yerine getirdiler. ablam da bana karşı hep pozitif davranıyordu. en ufak kavga bile etmiyorduk. bu olay 19 yaşıma kadar dikkatimi çekmedi. hep el üstünde tutuluyordum. ne annem ne babam ne de ablam benimle en ufak tartışmaya bile girmiyordu. gizli bir hastalığım mı var? diye düşünmeye başladım. birçok arkadaşım aile sorunlarından bahsederken benim en ufak sorunum yoktu. çocukluk fotoğrafımı ne zaman sorsam taşınırken kayboldu diyorlardı.

aradan birkaç ay geçti. galiba organik kimya konusundaydım. test çözüp konu tekrarlarımı yapıp uyuyacaktım. ablam o gece arkadaşı merve'ye ders çalışmaya gitmişti. yaşı 27'ye gelse de ders çalışma azminden bir türlü kopamadı. üstelik işini de eline almıştı.

uzun bir aradan sonra evde tek sayılırdım. küçüklük fotoğrafımın olmamasını fazlasıyla kafaya taktım. ablamın gizli saklı ne kadar sandığı kutusu varsa aradım. birkaç fotoğraf buldum. ablam yaklaşık 10 yaşlarında anne babam ile fotoğraf çekinmişti. ben o tarihlerde 2 yaşındaydım ve bakıma fazlasıyla muhtaç durumdaydım. o fotoğrafı büyük ihtimalle ben çekiyordum diye şüphelenmedim. daha sonra ikinci bir fotoğrafa denk geldim. 2 yaşlarında küçük bir çocuk hastanede anne ve babamın kucağındaydı. resim normal değildi. benden başka başhekim, vali, il emniyet müdürü, il jandarma komutanı, rektör gibi şehrimizin önde gelenleri de o fotoğraftaydı. bir teslimat töreni gibiydi. o an ablama neden hiç benzemediğimi anladım. ailem şöyle dursun yakın akrabalarda bile benimle aynı kan grubundan insan yoktu. daha sonra bu konuyu internet arşivlerinden araştırmaya başladım. eski gazeteleri karıştırdım. biyolojik ailemin doğduktan sonra beni terkettiğini öğrendim. 2 yıl boyunca hastanede kaldıktan sonra şu an ki ailem oldukça zengin olduğu için o zamanlar benim hayatımı kurtarmak için beni evlat edinmişlerdi.

şimdi siz olsanız biyolojik ailenizi merak eder misiniz? sizi hastanede yapayalnız bırakan insanlar mı yoksa sizi bu yaşa getiren insanlar mıdır gerçek anne baba?

evlatlık değilim, ama olsaydım da hiçbir değişiklik yaratmayacaktır. beni yetiştiren insanlar ebeveynlerimdir. biyolojik olanlar değil.

sadece 13-14 yaşından sonra söylendiyse, yani saklandıysa buna kızılır, o kadar.

başlığı açan yazar suriyeli, doktor, bilgisayar mühendisi, evlatlık, 17 yaşında evlenmiş, çanakkale'de okuyor, 47 yaşında bir anne, 53 yaşında bir esnaf, lezbiyen. noluyo lan ? neyse bi çay koyayım.

"ablam o gece arkadaşı merve'ye ders çalışmaya gitmişti." den sonra okumadım.

ara ara, zengin biyolojik ailemin beni 'aslında sen evlatlıksın' deyip almaya gelmesini istemiyor değilim ama işte.. hayalini bile kuramıyorum çünkü çocukluğumun tıpa tıp benzediği bir kuzenim var ve annem ile babama gayet de benziyorum. hayali bile haram bize kardeş.

babamın benim gerçek babam olmadığını öğrendim. annemle babam ayrılmış ben 1 yaşındayken. beni babaannem ve dedem büyüttü. şuan 21 yaşındayım. annemin davranışlarından bir şeyler tahmin ediyordum hep. aklımdaki belirsizlik beni yiyip bitiriyordu. öyle bir belirsizlikti ki ne yapacağımı bile bilmiyordum. araştırmaya neresinden başlayacağımı, öğrenmek için ne yapmam gerektiğini.. hayatımın yalanlar üstüne kurulu olduğunu öğreneli çok olmadı. annem beni doğuracağı sırada hastanedeyken bir telefon gelmiş babama. "o kız benim kızım" demiş adamın biri.. annemin geçmişi o kadar kötüymüş ki babam beni almak için çok uğraşmış. bu sırrı hep saklamış. beni kendi kızı gibi büyüttü, her şeyden korudu. hiçbir zaman babam konusunda sıkıntı çekmedim. buna seviniyorum ve ona çok minnettarım beni annemden kurtardığı için ama yine de annemin yaptığı şeyi kabullenemiyorum. bunu bilmesine rağmen babamı her durumda kötüledi, beni babama karşı doldurdu.. keşke annemin kızı değil de babamın kızı olsaydım. biyolojik babamı merak etmiyorum değil. ama sadece merakla kalıyor. buna rağmen hala güçlüyüm. derler ya ne kadar büyük acı çekip atlatırsan o kadar güçlü olursun diye. içimde hala yaralı bir kız çocuğu var bunu inkar edemem. sadece zamanını bekliyorum. hayatımı mahveden insanlardan intikam almak için.

başlığı açan kişi islamcı herhalde. biz, sizler gibi evlatlığınızın karısıyla evlenenen(ahzab 4, 37) birisinin peşinde koşmuyoruz. birini eleştirmeden dönün de önce aynada kendinize bakın.. sanki sahipsiz bir çocuğu evlatlık edinmek ve ona bakmak kötü bir şeymiş gibi? asıl ahlaksızlık, evlatlığıyla evlenmektir.

seni yenidoğan halde terk eden insanların hala anne baba olduğunu merak ediyorsan, problem buralarda değil tam olarak sende be sevgili yazar.
seni büyütenlerdir anne baba.
bu iş sadece genetik değildir.
aile, her şartta ve koşulda çocuğun arkasında durandır. bırakıp giden değil.