getsomemezgit yazar profili

şu an böyle bir minik içimi kaplayan durum. iş yerindeyim. çaktırmamam ve zaten bu hisse de çok düşmemem lazım. bir süredir böyle bi hoşlanır gibi olduğum, görmek, vakit geçirmek için biraz sabırsızlandığım birisi vardı. bir arkadaşım, bir süredir arkadaşım.

fakat bugün, hatta tam olarak beş dakika önce hayatında birisi olduğundan, uzun zamandır böyle hissetmediğinden, aklının sürekli onda olduğundan, onla görüşmeden önce karnına ağrılar girdiğinden falan bahsetti. valla epey iyi idare ettim. aaaaa çok sevindimler, güzel bi şeyler de oluyolar, bi de karşı tarafı yüreklendirmeler falan.

ama şimdi böyle, böylece otururken sessizce oturuyorum fakat birazdan eve dönüş yolunda biraz gözlerim dolacak gibi. aman banane, diyeceğim kendime. zaten yoktu böyle bir şey beni ne ilgilendirir ki, diyeceğim. ama birazcık daha gözüm dolacak. birkaç gün bunu düşüneceğim. sonra önemi azalacak ama arkadaşımı yine göreceğim. yine birlikte oturup çok güleceğiz. ben inceden bi üzüleceğim. bana anlatacak. nasıl tanıştılar? kız ne iş yapıyor? nasıl biri? ilgiyle dinleyeceğim. sorular soracağım.

sonra eve dönerken yolda biraz gözlerim dolacak. aman banane, diyeceğim. eve dönerken yolu uzatıp düşüneceğim. uzun uzun, biraz daha gözüm dolacak. başka bi gün eve dönerken yine yolu uzatacağım. uzun uzun düşüneceğim. bu da böylece geçip gidecek üzerimden. her şey gibi. her şey gibi, bir sürü şeyle birlikte, uzun uzun yürüyerek ve arada gözlerim dolarak bunu da arkamda bırakacağım.

aşık olmak değil de hoşlanma seviyesinde içinde bulunduğum durum. benim işim öyle sabah git akşama kadar ofiste dur bir iş değil. iş arkadaşımı da en fazla ayda birkaç defa görüyorum. ama bir araya geldiğimizde çok eğleniyorum. yaptığımız en sıkıcı iş bile bana eğlenceli geliyor. o da o anlarda iyi vakit geçiriyor ama bana karşı bir şey hissetmiyor biliyorum. yani insan anlar sonuçta.

vee aşırı rahatsızım bu histen çünkü ne gerek vardı yani? birden aklımdan çıkmaz oldu. bazı bazı sebeplerden ötürü herhangi bir adım da atmak istemiyorum. bu yaştan sonra karşılıksız bir şey yaşamayamam vallahi bir de bu çıkmasın başıma. imdat.

kendini günlük basit rutinlere kaptırmaya çalışmak.

biten bir ilişki.

demin yaşar aldanırım dinlerken boğazım düğümlenince kendime kurduğum cümle. yaşar da sevmem ne alaka.

hevesli olmak

bugün bana bundan dendi. bi kitaptan mı acaba, bilmiyorum. ama söyleyenin gözünde öfke ve inanmışlık vardı.

hayatta tek başıma kalmanın en büyük korkum olduğunu da biliyordu.

arkadaşlar bunun mac için olanı varsa allah adını verdim bana söyleyin.

felsefe olimpiyatlarına katılım belgem var.

öylesine yaşıyorum gibi. hep kaçmayı hayal ederek bi yerlerde oluyorum. boş kaldığım her an alelacele her şeyi bırakıp çekip gittiğimi hayal ediyorum. umrumda da değil ayı gibi yiyorum. yeni dizi film izlemiyorum, buffy’i dördüncü kez dönüyorum. işlerim var yapmıyorum. batıyorum sanki ama kenarlara tutunasım da gelmiyor. geçmiş gitmiş geri gelmeyecek bir zamanı özlüyorum. tekrar olur mu öyle günlerim diye sormaya ödüm kopuyor. çünkü içimden bir ses ‘nah olur’ diyecek gibi onu konuşturmak istemiyorum. sevdiğim bir arkadaşımla aram limoni. haklı olduğumu düşünüyorum, arayıp konuşasım gelmiyor. ama haklı olduğumu düşündüğümden değil. bu tür diyaloglara gücüm olmadığından. varlığına ihtiyacım varken bana yüz çevirmiş olma ihtimali ayrı üzüyor. çabalamadan yanımda olmasına ihtiyacım vardı. bu aralar kötüyüm diyemem ama bu aralar biraz böyleli işte

2022 yılında hala duygusallığı kadın olmaklığın bir özelliği sananlar var. vallah siz eğitilmezsiniz.

memleketin ardında ayı bağırırken girilen bir tartışma.

bir boşluk hissi ve biraz küskünlük. ertelenen işlerin vicdani yükü. keşke biraz daha kalabalıklar içinde olsaydım düşüncesi ve ince bir hüzün.

bence ankara güzel şehir. altı aydır burdayım ve başka bikaç şehirde daha yaşamıştım. bir sürü de anadolu kenti gezmiş görmüşlüğüm var. ankaranın gerçekten bir kimliği var.

ama benim için pek bir anlamı yok yine de. biraz yalnız olduğunuz yerler pek anlamlı olamıyor.

mr robot izlemiş olabilir.

hayattaki en acımasız gerçek onu yaşıyor oluşumuzdur. yaşamanın çaresi yoktur. ölüm de yaşamın bir parçası olduğundan ölmek de yaşamaya çare değildir maalesef.

entrylere şöyle bir baktığımda bana çok düşükmüş gibi geliyor ama bilinmez tabi

ayrıldıktan sonra cüzdanda rastladığınızda minik bir kalp sızlamasına sebep olabilir

savaş ay da öldü gel inat etme barışalım…
diye bir mesaj almışlığım var maalesef

gezerken okumak