gökyüzüçiçeği yazar profili

aşkın acı çekmek olmadığını da zamanı gelince öğreniyor insan..

“herif rüzgarı kendinden menkul uçurtmanın teki. ara sıra telleri takılır gibi kadına geliyor gece yarısı..”

adın her yankılandığında yüreğimdeki sular yerinden oynuyor hala..
hala uykulara ve uyanışlara seninleyken sensiz katılıyorum.
çok çöller, kervanlar geçmiş bir yolcu gibi kalbimdeki vahanın yerini arıyorum.
bana verdiğin o kitaptaki gibi..
ıssız bir çöldeki geleceğe soyunuyorum.
sahi adın ne zaman silinir defterimden ?
bulutlarım ne zaman dağılır?
biliyorum tanrım "herkesin şifacısı kendi içindedir."

bazen ihtiyaç duyuyor insan.. kimsenin kendisini tanımadığı yerlere bir mektup yollamaya, bir şeyler yazmak istiyor. bir daha görmeyeceği biriyle oturup tüm hayatını anlatmak istiyor..



yıkılıyorum ve her yıkılışta, her dibe batışta en dibe batmadım diyerek kendini avutuyorum. kimsesizliğimi daha da azaltarak yola devam ediyorum. yaş ilerledikçe çok ama az olduğumu, kendime yetme konusunda her adımda yetersiz kaldığımı.. her geçen gün kendimle savaşımın baştan başladığını, kalbime kendi silahımdaki mermiyi kendim sıktığımı, bir adamın yok oluşunu kabullenme mecburiyetini, olanlara izin verdigimi ama hak etmediğimi öğrendim. bütün bunlarla bütün olanlarla, dünyayla savaşacak beni ise cepheye çıkmaya ikna edemiyorum. bu sürüklenişi ne zaman durduracaksın, kendim?

çok kısa bir anda içine akar sonra dudağının kenarında acı bir kıvrımla yoluna devam edersin hiç olmamış gibi.

kahramanımızın hayatı bir kitap olsa..
29 yaşına girdiği gün kendisini zamanla ne kadar yalnızlaştırdığı ve ne kadar yalnız olduğunu fark etmesiyle ilgili olurdu. hayatta olduğundan çok olmak istediği, yaptığından çok yapmak istediklerinden ibaret biri olduğunu görmesi...

ama kitap karakteri seçimleriyle sayfalar arası sürüklensin, defalarca yaşasın aynı kitabı aynı hayatı belki bulur o zaman bir çıkış yolunu!

bunlari fark edip, tekrar unutması kısa bir süre alacağından bir kitap olarak kalsın ama bir başucu kitabı.

'ben seninle sevgilim mutsuz ama bahtiyardım.'

(bkz: birhan keskin)

'keşke gölgesine razı bir fesleğen olsaydım.'

ilk duyduğumda içselleştirememiştim, şimdi anlıyorum.

insan aslında görünmeyenden ibaret.. onu görmeden tanıdım, bildim deme!

birini olduğu gibi kabul edersiniz ama bazen o sizi olduğunuz gibi kabul edemez.
iki taraf içinde geçerli olması gerekir.

samimiyetsiz insanlar topluluğu..

"kim olacak bundan sonra
uyandığımda soğuk yatağımda?
kim dinleyecek kalbimi?
bakacak hep yüzüme
güzelmişim gibi sanki?
kim tutacak son anda
bedenimi havada
düşen uçurumlarda?
..."

buradan

bir adnan özer şiiridir. tamamını buraya bırakıyorum.

"ayrılsam mı kavuşsam mı şaşırdım bu iskelede.
kararsızlığın ortasında ihbar ediyorum belleğimi.
tekrar ediyorum insanlığımı habire. bir anda binip gemilere
uzak denizlerdeki mezarıma gidiyorum. bir anda vuruyorum rıhtıma.
(beyazlar giyindim; ipeğin ardında kırmızı patlamış bir güneş akıyor etlerimden.)
kışın anları ve bu denizin dalgaları saklı saçlarımın uzayışında.
söyle bana, yaşatmaya yazgılı mısın bu adayı;
besmele beyaz evleri
ve bir beton yengece benzeyen rıhtımı... yitirişlerinle...
ah, yitiriyorsun beni. tutamıyorsun mermerin güvenliğinde, yitiriyorum seni.
-kalbim bir ada olmaz mıydı sana?
geçikmiş zaman akşamı telaşla kaldırıyor sulardan.
hızlı yunuslardan son bir tören.
atıyorum kendimi gecenin kaplanına.
parçalanışımı duyuyorum,
bir türlü evcilleştiremediğim sevdam
seriyor etlerimi kayalar üstüne...

ben ve bu kıyıda uyuyan kaplanım, üzdük sizi; artık elveda!"

"kalbim bir ada olmaz mıydı sana?"
(bkz: mermer adasına veda)

"cumhuriyetin ilk günleri gibiydi yüzün.."

(bkz: üç kez seni seviyorum diye uyandım)

"nutellanın tadı hala damağımda"
(bkz: ruhi mücerret)

yüreğinde sevmek için çırpınan ama sevemeyen o yeri kesip atardım. belki dünyan daha mutlu bir yer olurdu bensiz.

"hüznümü düzeltensin" demiş.

şarkı sevdanın ardından sizi bir yalana inandırır.. beklemenin tütsülü yası ile yoğrulur günler.. bu şarkıyı dinler, şiirini okursunuz.. bazen bir yalana inandırır sizi güzelliği.. siz yine de kanmamaya çalışın. can yakıcı oluyor.

insan, insandan ayrı düşer.. insan kırılır parçalara ayrılır. ama şu yaşamak tutar kaldırır elimizden. zaten bazı insanlar önce bizimle bir olsun, yaralasın, sonra ayrı düşsünler diye yaratılmamış mıydı?
bir bildiği yok muydu gökkubenin, tanrı katının, insanoğlunun.. yüreğin bir bildiği yok muydu vazgeçerken en vazgeçemediğinden?