hayal-perest yazar profili

elinden geldiğince herkesi dinlemeye çalışırsın. sevdiğin insanlara tavsiyelerde bulunur onlar için elinden geleni yapmaya çabalarsın. insanlara iyi gelmeye çalışırsın ve çoğu zaman "sen bana iyi geliyorsun" cümlesini duyarsın ama iş kendine iyi gelmeye gelince bocalarsın. kendini dinlemeyi bilsen bile kendine iyi gelemezsin. bu canını sıkar. herkese iyi gelebildiğin halde kendine bir faydanın olmaması da zoruna gider. sonra sorgulamaya başlarsın. "ben neden kendime iyi gelemiyorum?" ama maalesef bu sorunun cevabını almak çok zor. belki de imkansız...

bazen kendini çok huzurlu hissedersin. her şey yolundaymış hissi verir aşırı huzur. evet dersin aradığım huzur bu. ben bunu istiyorum dersin. aslında hayatta olması gereken de biraz huzur değil midir? huzur olmasa, bazen bu duyguya kapılmasak hayat gerçekten nasıl olurdu, insan nasıl yaşardı? ama o huzurlu anını bile bozar bazı şeyler. kendini tam iyi hissetmişken, içinden bir ses seslenir sana. "neden bu kadar iyi ve huzurlusun? sen sadece kendini kandırıyorsun." der. o anki yaşadığın huzurun senin için çok fazla olduğunu söylemeye başlar ve çok geçmeden bu hissin geçeceğini fısıldar kulağına. bir süre sonra da iç sesinin dediği gibi olur. ortada ne huzur kalır, ne de çok iyi hissettiren o güzel duygu. aslında en başında iç sesimiz bozar huzurumuzu. kendimizi ne zaman iyi hissetsek, içimizdeki ses bizi güzel şeylerin her zaman son bulacağına inandırmaya çalışır. işte tam da bu noktada başlar insan kendini yalnızlaştırmaya...

bana her zaman iyi gelendir.müzik düşünmeme yardımcı oluyor. kendime gelmemin en güzel halidir müzik dinlemek. bazen iyiken dinliyorum. bazen kötüyken. ama çoğunlukla hüzünlendiğimde kulaklıklarımı takıp sesi sonuna kadar açıp kendi canımı yakabilecek kadar çok yaptığım şeydir.

etrafında onlarca insan olmasına rağmen her sıkıntını içine atmaya devam edince anlıyorsun ne kadar yalnız olduğunu. belki anlatsan öylesine, seni sıkıntıdan kurtarmak için değil sadece dinlemek için dinleyen insan bulursun ama boşa olduğunu da bilirsin. işte o zaman yapayalnız olduğunu anlarsın.

her şey üzerine gelip seni darlarken eline kitabını alıp daha kapağını ilk açtığın anda huzur buluyorsan kitaplarla dost olmuşsun demektir. zaten kitaplarla dost olduktan sonra insanlarla ilişki kurmak istemiyorsun. tek dostun olan kitaplara sarılıyorsun çoğu zaman. onlarla gülüp onlarla ağlıyorsun. kitap okuyan iyi bilir dost dediğin kitabınsa orda geçen en ufak bi kelime bile seni hüzünlendirebiliyor. ya da orda geçen bi cümle seni gözyaşlarına boğabiliyor. belki de sana kahkahalar attırabiliyor. kitap sana her türlü duyguyu veriyor zaten. mutluluğu da, hüznü de, acıyı da, gözyaşını da. kitap dostunsa başka dosta ihtiyacın yok anlayacağın

anlatılanı anlamayan insana anlatıcam diye dirtmek. anlamicağını bildiğin halde hala anlayacak diye diretmektir

bence en büyük sebeplerinden biri korkudur. bu reddedilme korkusu değil daha çok o kişiyi kaybetmek istememekten kaynaklanan bir korkudur. çünkü sevgililik bitince her şeyin biteceğini bilirsin. bu yüzden de sadece arkadaş kalmayı seçersin. belki bazen bu arkadaşlıktan üzüntüler doğacak ama o kişi hep yanıda olacak. belki kırılacaksın ama o kişi bi süre sonra yine senin yanında bir arkadaş olarak kalmaya devam edecek seviyorsa eğer. ama sevgili olduktan sonra ayrılık girerse araya hiçbir şey kalmıcak bunu bilirsin işte bu yüzden kaybetmekten korktuğun kişiyi sevgilin olarak görmek istemezsin

karanlığın ve gecenin rengi. bazen rengarenk gökküşakları bile iyi gelmezken iyi gelen, rahatlatan tek ve en muazzam renk

gece kafamı kaldırıp baktığımda gördüğüm ve huzur veren, canım sıkkınken izlemesi mutluluk veren parlak ve mükkemmel bir gök cismi.

şu sıra tek şarkım

ansızın gelen, sebebini bile bilmediğin, canını sıkan, boşlukta hissettiren, aldığın nefeslerin ciğerlerine ulaşmadığını hissettiren
bazen canını yakan tuhaf bir duygu yoğunluğu.

hayalperest olmak demek güzel hayaller kurmak ve kurduğun hayallerde kendini bulamayacak kadar kaybolmaktır. hayalperest olmak demek, hayal dünyasında yaşamak demek değildir. aksine gerçekleştirmek istediğin hayalleri kurmak demektir. belki bazen de gerçekleştiremeyeceğini bildiğin halde hayal kurmaktır. aslında hayalperestlik kendini bütün kötü şeylerden soyutlayıp sadece kurduğun hayalleri düşlemektir. bir insan bile isteye hayalperest olur. dış dünyadan sıkıldığı için kendini hayallere bırakır. çoğu zaman kurduğu hayalleri kimseye anlatamaz. çünkü onun gibi olmayan birinin onu anlamayacağını düşünür. hayalperest olan insanlar bilir sadece en çok hayalini kurduğu şeyi.

aşk acısı...
bizler aşkı değil, acısını yaşayanlarız. aşk ve acı bir arada olmaz ama eğer aşıksanız ve acı çekiyorsanız bu aşk değil, aşkın acısıdır. soranlara "aşığım ama tek taraflı." dememeli insan aslında. "ben aşkın acısını yaşayanlardanım. " demeli. çünkü aşk ve acı yan yana durmaz. ama aşkın acısı olur. bu acı yakar, kavurur. kalbi paramparça eder.

benim birkaç tane var onalrı sıralarsam:
1.çikolata ve kahve ikilisi
2.kitap okumak ve verdiği huzur
3.en sevdiğim müzikleri dinlemek.
4.kar tanelerinin en huzur verici dansını izlemek.
5.hafif yağmurlu havada toprak kokusuyla yürümek.
6.bağıra bağıra şarkı söylemek (kendi kendime) :)

bana iyi hissettiren şeyler bunlar :))

aşk: tdk'de aşırı sevgi ve bağlılık duygusu olarak tanımlanan ama gerçekte bir duygu karmaşası olan duygudur. varlığıyla mutluluk veren, yokluğuyla insanı üzüntüden öldüren, özlem çektiren ve acının en beterini yaşatan en değerli duygudur...

yalnız insan insanlara karşı güvenini yitiren ve kendi içine dönen insandır. naparsanız yapın yalnız insanı düşünmekten ve susmaktan geri alamazsınız. yalnız insan susarken haykırandır ama haykırışı duyulmayan kişidir. ben söyleyeyim yalnız insanı sizlere: yalnız insan sessiz sakin diye düşünülen ama haykırışı sessizliğinde olandır aslında.