her seyi bilen cay bardagi yazar profili

hayallerim. sevdiklerim. uğruna birçok şeyden vazgeçeceğimi düşündüğüm şeyler. heyecanlarım,sevgilerim buhar oldu. çıktı gitti benliğimden. kayboldum sözlük ben. konuşur konuşur susar'a döndüm. dileğim her şeyin en güzeline devralması, mutluluklarla sonuçlanması.

ben ne demedim ki,diye düşündürten başlıktır. anne oldum,baba oldum. akraba, eş dost oldum. evlat olmak istedim. olmadı,kötü bilindim. tavsiye verdim,moral verdim. ellerine para verdim.dertlerini dinledim.çözüm yolları buldum.apaçık nefret de söyledim.sevgimi de haykırdım. olmadığım bir kişinin içinde şimdi kayboldum ben. sebebi de tüm diyebildiklerimin arasında o söyleyemeyeceğimi bildiğim yüzünden. ben kabul ettim,onlar daha çok istedi. 10 yaşında 50 yaşında birer akran oldum onlara.olmadı. ters teptim. huzurum kalmadı. hiç bilmezdim böyle olabileceğimizi. oldu. dileğim sevdiğimle buralardan gerçekten ama gerçekten uzakta, buradaki herkesten uzakta istediğim gibi bir hayat. bu dönemde bırak babama,karşımdaki aynaya güvenmem bundan sonra ben.

üzgün olmasıdır. o kadar netim, o kadar eminim ki şunu söylerken. kendiliğinden gerçekten mutluysa ki sanmam, o zaman başka ama dışarıdan mutlu gözüktüğüne inandığınız herkes o kadar üzgün ki. bi' arkadaşım vardı. iyi değil ama. sürekli mi güler, saçmalar bir insan? kızım, dedim; sen iyi değilsin. anında gözleri doldu abi. tamam biliyorum mutsuzsun da biraz bakışsaydık bari.'' nasıl anladın ya'' gibisinden.

ya ben mutlu olunca,heyecanlanınca falan çok konuşuyorum ya. onu fark ettim. engel olamıyorum böyle bir şeyler anlatıp anlatıp insanları güldürmek istiyorum. allahtan güldürebiliyorum aksi olsa hiç çekilmezdi. neyse. bugun buna canım biraz sıkıldı. biraz ama cok değil.

ezel...

katmandır şahsi görüşüm. sahte olduğunu anlayasıya kadar güvenebilecceğiniz en iyi duvar, sarılabileceğiniz en süslü aynadır. dostlukları düşmanlığa, aşkı nefrete dönüştürebilirken kolaylıkla;hiç iyi bir şeye sebep oldugunu gormedim şu yaşımda. yıkılınca aynaların kırılmasıyla birlikte uğursuzluk kapınızı çalar. egolu değil özgüvenli günlerimiz olması dileğiyle.

ya soyut kavramlardan sevenleri sevebilmek,sevilebilecek bir varlık olabilmeye yetmek sanırım. yani örneğin
akademik açıdan,hal ve hareket,tavırlardan da elverişli olmak lazım yani. sonuç olarak bir yıl kadar önce, #916850, insanın başına en kötü gelebilecek şeyin, uzun ve derin düşünceler sonucunda yetememek olacagını kesfetmistim. hala daha da düşünüyorum bunu ,fikir paylaşımlarına da açık olarak. o zaman benim en büyük zaafım yetebilmek olacak.

eskiden ,bir yıl önce, sevdiğim kimseleri göremedim yeniden. bazı kaderler tek tabanca hakikaten.

''herkes öldürür sevdiğini. kimi,sadece unutarak öldürür kimi için de unutulmak,en acılı ölümdür''

seni seveni sen de sev..

ben yagmur yagarken
sokaklar sensizken de severdim
sadece yalnız kalınca aklıma gelmez
yanlışlarla anlaşırken de seninleydim

bilirim,gordugumde hatırladıgım
sen yazınca aradıgım
keyfekeder olsaydın benim için
beni sever yarılarımı kapatır,
ciğeri beş para etmezleri benim yerime koymazdın

sen sarfetmedin ; bilmedigini sandıgım alemlerde,
isin olmaz bellediğim ellerde,
biri bin malzeme ederek masalarda olmuşken meze;
ben zordayken,çekilmişken,çekinmişken
muhtaçken dilinden nasılsın?

istemek değil yasiyorum bizzat. astral seyahatle londra'dayım su an.

ortak nokta kalmayınca olabilen hadise. ortak nokta derken; aynı şehirde yaşamak,aynı spor salonuna yazılmak değil aynı kalpte atmamakla oluşabilendir.beraber geçtiğiniz sokakta, yediğiniz tatlıda, birlikte aldıgınız kalemde bile yoksa o sizin için, unutmuşsunuzdur o kişiyi.

zor günlerin başladığı gibi, bittiği gün de aynı sana kalıyorsun. tecrübe sandığının; yaşadıklarının, ders değil hırs olduğunu, yanında olmayanların kaybetmesini sabırsızlıkla bekleme arzusuyla yanarken anlıyorsun. insan kendine kalır. büyür,güler,alışır,unutur,acı çeker. yine de kendisine kalır.

yalnızlığın fakir derdi olduğu düşünülen bu evrende, param cebımde olsaydı bile. bizim yalnızlığımız,parayla bile birilerini satın alamayacak kadar dinç, sonsuz ve sapasağlamdı.
bizimkisi tüm kinlerden daha soğuk ,daha alımlı, can yakıcıydı.

koştu.

0'dır.

etkisiz değil yutan eleman olmakla birlikte hiçliğin simgesidir zannımca, ortasındaki boşluğa kocaman bir hiç sığar, çok da yakışır çünkü.

hiç kimse, hiç kimsenin yalnızlığını dindiremez; hiç kimse hiç kimseye yetemez; hiç kimse hiç kimseyi mutlu edemez; hiç kimse, hiç kimseye iyi gelmez; hiç kimse hiç kimseye karşılıksız hiçbir şey vermez; hiç kimse, hiç kimseyi iyileştiremez; hiç kimse, hiç kimseyi gerçekten sevemez.

iyi biriyle tanışmak. bakın cidden bu. x kişisiyle yaşadıklarımı, tarafsız olarak, y kişisine anlatıyorum . ayıplıyorlar. sonra y kişisi bir şey yapıyor. soruyorum başkasına. z, diyorum, böyle oldu diyorum. hata etmiş abi, diyor,nicesini kendi yapıyor. hep böyle ya. bunun adına karma mı dersiniz, reenkarnasyon mu dersiniz, bulantı mı, bunaltı mı, vejetatif üreme mi artık siz karar verin.