insanlariçindebirinsan yazar profili

şiire gerek yok, tek dize de yeterli.
"harflerin gülüştüğünü senin adında gördüm."

"gölgesini görsem sarılacak gibiyim."

-neden vurdun arkadaşına?
-(ağlamaya başlar) o da bana küfretti ama.
-(diğeri zaten ağlıyordur) hayır önce o başlattı.

ortada bir yalan var ama asla evveliyatını öğrenip yalancıyı bulamıyorsunuz. iki tarafın da destekçisi var...

bir distopya. kadınların paralarının, işlerinin, özgürlüklerinin, isimlerinin ellerinden alındığı bir yeni dünya. kuralları koyanların bu yeni düzenden memnun kalmayıp aynı kuralları yine sadece kendilerinin çiğnediği bir sahte düzen. fredinki, gleninki, charlesinki... isimleri yok, geçmişleri yok, aileleri yok. peki gelecekleri?

meksika hakkında ön araştırma yapmasaydım muhtemelen kitabı okurken okuduğum pek çok şeye inanmayacaktım. insanların güpegüz kaçırıldığı hatta doktorlar, karteller tarafından kaçırılmasın diye hastane önünde yüzü maskeli askerlerin bekletildiği bir şehir guerrero.
meksika, amerika'nın arka bahçesi. suç oranı çok yüksek. sadece 2019 yılında meksika'da 34600 kişi uyuşturucu çeteleri ve kartellerin çatışmalarında hayatını kaybetti. bugün kartel üyeleri uyuşturucu kaçakçılığına karışan ya da uyuşturucu kaçakçılığı yapan hükümet yetkililerini katletmekle tehdit etti. bunun sebebi kendilerine rakip çıkılmasından hoşlanmamaları...
erkek egemen hatta maço bir toplum. kadın cinayetleri oldukça fazla. kadın hakları konusunda çalışma yapan, cinayetlere ses çıkaran kadınlar da cinayete kurban gidiyorlar. buna rağmen son yıllarda kadın cinayetlerine tepki göstermek için oldukça gösteri ve grev yapılmıştır. değişen bir şey olmuş mudur? umarım...

baş döndüren bir büyülü gerçekçilik romanı. her karakterin başından geçen olaylardan onlarca roman çıkabilecekken yazardaki nasıl bir zenginliktir ki tek bir romana sığdırmış hepsini. yazar aklının bütün sınırlarını zorlamış, hayal edilebilecek her şeyi etmiş, tüm birikimini, tüm yeteneğini bu kitapta bıraktı, artık kendisine hiçbir şey kalmadı sanıyorsunuz okurken.
kitabın başındaki soy ağacı yetersiz geliyor. okurken bir kağıda soy ağacını kendinizin çizmesini, karakterlerin başından geçen olayları not almanızı tavsiye ederim. yoksa aurelianolardan, arcadiolardan başınız dönecektir.

kendi döneminin en iyi öyküleri. öyküye başlamak, öykünün edebiyatımızdaki seyrini görebilmek için daha iyi bir kitap olamaz sanırım.
günümüzün kabalığından, hodbinliğinden, yüzeyselliğinden bunalıp amin maalouf gibi "dünyaya bu çağda gelmiş olmak teselli kabul etmeyen bir yara benim için." desem de ben bu çağın insanıyım. modernist edebiyatttan, postmodern edebiyattan, içinde postmodern ögeler bulunan modern edebiyattan müthiş bir tad alıyorum. sanırım bu sebepledir ki antolojide günümüze yaklaştıkça kitaba daha çok bağladın, öykülerden daha da etkilendim.
onlarca birbirinden güzel (kimisi diğerlerinden çok daha güzel), kendi yılının en iyisi ödüllü öyküleri okumak bana çok iyi geldi.

genellikle hiç kimsenin ilk okuyuşta bitiremediği, defalarca kez başladığı kitaptır. fakat bir kez tadına varan, kitapta biraz ilerleyebilen herkesin en sevdiği yazar ve kitap listesi alt üst olmakta, o birkaç kez yeniden başlanan kitap defalarca baştan sona okunmaktadır.

kafka'yı ve eserlerini babasıyla ilişkisinden ayrı ele almak mümkün değildir. hayatı boyunca babasına karşı duyduğu eziklik, düşmanlık, korku eserlerinde -belki bilinçli belki bilinçsiz- somut bir hal almıştır. kafka, babasının kendisine bazen bir böceğe bakarmış gibi baktığını düşünür. kafka okumalarına öncelikle kafka'nın babasına yazdığı ama asla vermeye cesaret edemediği babaya mektuplar kitabıyla başlanmalı. ondan sonra okunan her kitap daha bir anlam kazanacaktır.

içinde küfür geçiyor diye "şeker portakalı" kitabını yıllarca okullarda yasaklatan meb'in, küfür ve şehveti barındıran bu kitabı 100 temel esere nasıl aldığını ve bunca yıl bunu kimsenin nasıl oldu da sorgulamadığını düşündüm kitabı okurken. eserin edebî ve fikrî değeri sorgulanamaz fakat bu listelerin hazırlanma kriterlerini merak etmekteyim.