mahalle yazar profili

yazım yalnışı yapmaktan iyidir.

(bkz: güner sümer) tarafından yazılmış tek kişilik bir tiyatro oyunu.
ankara devlet tiyatroları tarafından sahnelenen ve (bkz: meral üner)'in oynadığı oyunu yıllar önce oda tiyatrosunda izlemiştim.
muhteşem bir performanstı. uzun zamandır aynı oyunu oynamasından ileri gelen harika bir sadeliği de vardı bence.

eskiden saat kaç olursa olsun telefonumun ulaşılabilir olması gerektiğini düşünürdüm. çünkü herhangi bir anda herhangi bir kimsenin bana ihtiyacı olabilirdi.
avukat olduğum için bu alışkanlığımı uzun süre devam ettirdim. ve evet, gerçekten de pek çok geceler emniyette göz altına alınmış bir müvekkilim yada polis operasyonundan kaçmış ve teslim olup ifade vermek isteyen müvekkilim yada bir şekilde aile içi sorun yaşamış ve ne yapacağını bilmeyen müvekkilim... gerçekten bana ihtiyacı olan insanlar arayıp benden yardım istediler. gece demedim, sabah demedim hep gittim.
kiminden para aldım kiminden alamadım.
aradan geçen zamanda bu ilişkiler bir çeşit teklifsizlik halini aldı ve gecenin 3'ünde alkol yada uyuşturucu madde etkisi altında olup sadece fikir sormak isteyen insanlar dahi aramaya başladı. yada bir akrabası-yakını göz altında olup da başka avukat tarafından takip edilen işlerde "ben de yanındayım ve avukat yolluyorum" mesajı vermek isteyen müvekkiller, eşi dostu için beni aramaya başladı.
sonuç olarak gece vakti çalan telefonların sonu gelmemeye başladı. evde huzur kalmadı.
ilerleyen zamanda gece çalan telefonlardan sağladığım fayda, duyduğum rahatsızlığın çok çok altında kalmaya başlayınca telefonu sessize alıp yatmaya başladım.
rahat ettim.

göz altlarında mora çalan şişkinlikler, sürekli uykulu ve halsiz hissetmek: kötü yaşam tarzı, uykusuzluk, alkol bağımlılığı, karaciğer fonksiyon bozukluğunu haber veriyor.

bu kadının bu tuvalet kağıdını yurtdışından neden getirttiğinden ziyade kime getirttiğini merak ettim şu an.
free shoptan içki, parfüm getirtiyoruz biz. bu başlık ne kadar vizyonsuz olduğumu görmemi sağladı. millet neler getirtiyor bak.

bu başlığı doğru değerlendirebilmek için "saygı duymak" ile "tahammül etmek" arasındaki farkı kavradıktan sonra doğru soruyu sorabilmemiz gerekir.
bundan sonrası için taşlar kendiliğinden yerine oturur:

her düşünceye saygı duyma zorunluluğumuz olmasa da tahammül etme zorunluluğumuz vardır.

pek çok kişi tarafından kendini rahatlatmak amacıyla bir terapi gibi gerçekleştirildiğini gördüğümüz eylem.
bunun yanında edebi değeri olan günlükler ise yazın, siyaset ve düşünce tarihine şahitlik etmeleri ve tarihi olayları gerçekleştikleri zamanın bakış açısıyla görmemizi sağlamaları bakımından çok çok önemlidir.
en önemli örneklerinden birisi (bkz: adalet ağaoğlu)'nun "damla damla günler" serisidir. 10960'ların sonundan 12 eylüle doğru giden türkiye'yi bir aydının gözünden görmemizi sağlar.

yunan dilinin büyük ustası, büyük düşünür.
zorba'sıyla hayatıma büyük bir ilham kaynağı olmuş; ne zaman işler içinden çıkılmaz bir hal alsa açıp okuduğum ve böylelikle yolumu bulduğum bir hayat rehberi armağan etmiştir bana.

özellikle kazancakis'in (zorba'nın) tanrı tasvirinden çok etkilenerek sol bacağıma kocaman bir dövmesini yaptırmıştım zorba'nın can yayınlarından çıkan kapağından hareketle.

bahsettiğim tasvir şu şekildedir ve ilham vericidir:

"...gülme ama patron, ben tanrı'yı tıpkı kendim gibi düşünüyorum. yalnız daha uzun boylu, daha kuvvetli, daha kaçık ve ölümsüz. yumuşak pöstekiler üzerinde rahat rahat oturuyor. onun barakası da gökyüzü. bizimki gibi gaz tenekeleriyle değil, bulutlardan yapılmış. sağ elinde kılıç ve terazi değil -bu aletler katillerle bakkallara özgüdür- tanrı'nın elinde yağmur bulutu gibi suyla dolu büyük bir sünger var. sağında cennet, solunda cehennem. zavallı ruh, vücudunu yitirmiş olduğu için çırılçıplak bir hâlde gelir ve tir tir titrer. tanrı bakıp bakıp bıyık altından güler; ama umacı taklidi yapar ona: 'gel buraya, lanetli seni!..' ve sorguya başlar. ruh, tanrı'nın ayaklarına kapanır: 'aman!' diye bağırır. 'günahlarım!' sonra da günahlarını saymaya koyulur. söyler, söyler, bitmek bilmez. tanrı da bıkar, esner, 'sus artık!' diye bağırır, 'kulaklarımı sağır ettin!' ve 'paaf!' diye süngerle bir tane vurup bütün günahlarını siler: 'defol, cennet'e git!' der. 'petro! al şu zavallıyı da içeri!' yani, şunu bilmelisin ki patron, tanrı büyük bir arhonttur, büyük bir beyefendidir. beyefendilik demek de bağışlamak demektir. ..."

şairin doğup büyüdüğü diyarbakır/sur'daki konak şairin adını taşıyan müzeye dönüştürülmüştür.
söz konusu konak/müze diyarbakır mimarisinin çok özel bir örneği olmakla birlikte şairin bir çok eşyasının, el yazılarının, mektuparının ve fotoğraflarının sergilendiği zengin bir müzedir.
yazın sıcak günlerinde bahçesindeki havuzun etrafındaki ağaçların gölgesinde bir reyhan şerbeti içmeniz tavsiye olunur.
cahit sıtkı'nın şiirini bu konakta okumak/düşünmek ve hatta bu konağı gezdikten sonra onu okurken bu konağı düşünmek farklı bir aşinalık ve hüzün verecektir okura.

kur farkıdır o, faiz olsa duramazsın.

hatay'da yaşamamakla birlikte bu gece ankara'dan yola çıkıp yarın öğlene doğru hatay'da olacağım. orada biraz işim var. işlerim öğleden sonra biter. akşam planım adana'ya gitmek ve geceyi adana'da geçirmek. ama hatay için önerisi olan varsa ben uyarım. (36 yaşında erkeğim)

iki çocuğum var.
eşimin memeleri iki çocuğumuzu da beslemeye yetti. iki çocuğumuz da anne sütüyle büyüdü.
ama o memeler benim için erotik çağrışım yapmaktan ya da en özel anlarımızda beni cinsel anlamda tatmin etmekten de geri durmadılar.

yani besleyen meme ve erotik meme diye bir ayrım yoktur; memeden beslenen ve memeden tatmin olan diye bir ayrım vardır. ayrım memenin sahibinden değil muhatabından yola çıkılarak belirlenmelidir.

dedemin birinden yadigar bir çıplak browning 7.65 var. en son bakımını-tamirini yaptırdım, krom kaplatıp kaldırdım.
diğer dedemden ise yadigar bir çek vizor var. zaten çalışır durumda kibrit gibi bir emanetti. aynı halde duruyor.
hiç tanımadığım ancak aynı ismi taşıdığım büyük dedemden (babamın dedesi) yadigar bir kahve fincanı bir de istiklal savaşı beratı var.

pek çok memlekette güvene dayalı ilişkilerde söz uçmaz, sözün kıymeti vardır.
ancak bizimki gibi ticari hayatı, insan ilişkileri kısaca güven temeli üzerine kurulan tüm ilişkileri yozlaşmış toplumlarda "söz uçar" diye bir anlayış vardır.

"bir insanı tüm ayrıntılarıyla kabul edip, sevdiğin tüm ayrıntılara da bir ibadet gibi bağlanmak" durumu dışardan bakınca böyle algılanıyor olabilir.
ama kimse kimseyi -kendisi dahil olmak üzere- tüm ayrıntılarıyla sevemez.
zaten bu yüzden (bkz: sevgi anlaşmak değildir)
hatta gerçek sevginin içinde tutku ve nefret de mutlaka vardır. ama bu nefretine rağmen yada bu nefretle birlikte kabul edersin sevdiğini ve tüm ayrıntılarıyla sevdiğin zannedilir.
oysa elinde sihirli değnek olsa kim istemez ki sevdiğinde bir şeyleri değiştirmeyi!
önemli olan ayrıntılarda boğulmak değil, olduğu gibi sevebilmektir. sevmeye yetebilmektir.
ben rezilce bir tutkuyla severim kadınımı, ama tüm ayrıntılarıyla değil.

"sızmak" olmasın sakın?

ben fen lisesinde edebiyat dergisi çıkartmaya çalışan, kimya derlerinde yaşar kemal külliyatını bitirip fizik derslerini şiire ayıran bir model olarak lise 1. sınıfta sene tekrarı yapmak zorunda kalmıştım.
2. defa okuduğum lise 1.sınıfın sonunda sınıfı geçmiştim ama öğretmenlerim ailemi okula çağırıp "beni okuldan alıp eşit ağırlık sınıfında okuyabileceğim bir okula kaydetmelerini" söylemişti.
bu vesileyle fen lisesinden şutlanmış başarılı bir öğrenci olarak bitirdim liseyi, istediğim bölüme gittim v.s. ama sınıfta kalmış bve sene tekrarı yapmış olmanın ezikliği hiç geçmedi benden. kaldı ki okul tarihinde sınıfta kalıp sene tekrarı yapan ilk öğrenciydim.
bu başlık altında bu hikayeyi anlattıktan sonra bir yandan da düşünüyorum: okula devam edip sayısalcı olarak kalsam nasıl bir hayatım olurdu, diye. işin içinden çıkamadım.
sınıfta kalmanın kaldırılması zaten herhangi bir lisede herhangi bir nitelik kazanmadan okuyan herhangi bir öğrencinin, herhangi bir zorluk yaşamadan lise diplomasına kavuşmasını sağlayacaktır. bu öğrenci herhangi bir şehirdeki herhangi bir üniversitede herhangi bir bölümü okuyup mezun olursa da üniversite mezunu işsizler ordusuna katılıp herhangi bir şehrin herhangi bir ilçesinde akp ilçe gençlik kollarına kaydolup kendisine uygun görülen işe (muhtemelen bekçi yada sözleşmeli işçi) yerleştirilmeyi bekleyecektir.
yani lise eğitiminde herhangi bir nitelik olmadığı gibi öyle bir kaygı da olmadığından her şey kağıt üzerinde gerçekleşip kağıt üzerinde yaşanan bir hayata vesile olmaktan başka bir işe yaramaz lise mezuniyeti.
ülkemizde hayat böyle bir şeydir maalesef.

cccp yazılı, kırmızı üstüne beyaz yazılı formalarını bulunca hemen aldığım; 1990ların başlarında dağılmaya başlayıp tüm balkanlar ve doğu avrupa haritasını değiştirmiş, soğuk savaş kavramını abd ile birlikte dünya siyasi literatürüne kazandırmış bir değişik dünya düzeniydi bu ülke.
şimdi nostaljik bir şarkı gibi, b
uzak bir hatıra gibi.

+1 diyorum.

zeytin (ölmez ağacı)
üzüm
buğday