söz uçar yazı kalır

ukde sahibi olsa adını yazardım ama ukdeci yazmıyor.

orhun yazıtları bunun en güzel örneğidir.

bu sözü okuyunca aklıma sokrates geldi. ünlü bir filozof olmasına rağmen kendi yazdığı bir şey yok. onu sadece hakkında yazılmış kaynaklardan tanıyoruz. bazen ''acaba sokrates yazsaydı, hakkında daha fazla şey öğrenme imkanımız olur muydu?'' diye düşüncelere dalıyorum.

söz de uçar yazı da kalmaz hocam dedirten başlık. hatırlayanlar da unutulur. hatırlananlar da. zira ne önemi vardır hatırlanmanın. kişi kendini unuttukça.

çinlilerin söylediği en silik mürekkep, en güçlü hafızadan iyidir sözünü destekleyen atasözümüzdür.

ilkokul ya da ortaokul hocamın sürekli söylediği söz.

nereye yazdığınla doğrudan ilişkili olan önerme.

okuldaki hocan söylediyse not almanın önemini anlatmak istemiştir.
yok benim düşüncelerim herkes tarafından bilinsin, herkese ne düşündüğümü söylemeliyim derseniz kitap yazıp bastırabilirsiniz.

doğru önerme.

esasında bu bu atasözünün, deyimin her neyse, sözü övmek maksadıyla söylendiğine dayanan bir yazı vardı ama nerede okuduğumu hatırlamıyorum. bulursam ekleyeceğim.

edit: buyrun efenim.

--- alıntı ---

sümer tabletlerinden bu yana yazılı sözcükler seslendirilmek için yazıldılar. çünkü işaretler kendi ruhlarıymış gibi belirli bir sesi ruhlarında taşıyorlardı. klasikleşmiş bir deyim olup, günümüzde "yazı kalır, söz uçar" anlamına gelen scripta manent, verba volant, aslında yazıya değil, söze övgü düzmek için kullanılırdı. sayfadaki sesler kanatlanıp uçabiliyorlardı. sayfadaki sessiz sözcük ise hareketsiz ve ölüydü. yazılı bir metin, yani scripta, ile karşılaşan okur sessiz harflere ses vermekle ve onları incil'deki anlamı doğrultusunda konuşulan söz, yani verba yapmakla yükümlüydü. ruh vermeliydi. incilin eski dilleri olan ibranice ve aramice, içten okuma ile konuşma eylemi arasında fark gözetmez ve her ikisi için de aynı yüklemi kullanırlar."
(okumanın tarihi,alberto manguel)

--- alıntı ---

burda olma sebebim. uçmamak, kaybolmamak için... öldüğümde arkamda bir şeyler bırakmak için... ne olduğu önemli değil benim olsun, bana özel olsun yeter.

sırf bu yüzden devlet eliyle tabiri vardır. çünkü devletin dili yazıdır ve yazı elle yazılır.

kafa sözlük'e yazma sebebimdir.

üç-beş emoji ve eksilen harfler arasına sıkışıp kalan yazının önemi post ve delete tuşları tarafından ışık hızıyla çalınmıştır. parmakların klavyenin üzerinde otopilotta gezindiği süreçte düşünmeye ve yazılanları seslice dile getirip idrak etmeye vakit yoktur. yazmak artık sadece reflekstir.
taşa bir kelime yazmak için kan ter içinde uğraşan insan gibi bir kelime üzerinden felsefe yapmasına, daktiloda yazan insanın yanlış yapmamak için cümlenin en mükemmel halini bulma çabasına ne gerek ne de zaman vardır.
söz uçar yazı kalır ifadesi kimliğini kaybetmiştir ve hükümsüzdür.
bu mesaj kendini 3 saniye içinde diğer milyarlarca mesajla birlikte etkisiz hale getirecektir.

mesaj yazmaktan günlük tutmaktan çekinme sebebimdir buraya yazarken bile 40 kere düşünüyorum.

pek çok memlekette güvene dayalı ilişkilerde söz uçmaz, sözün kıymeti vardır.
ancak bizimki gibi ticari hayatı, insan ilişkileri kısaca güven temeli üzerine kurulan tüm ilişkileri yozlaşmış toplumlarda "söz uçar" diye bir anlayış vardır.

ispatı.

eski zamanlar için haklılık içeren söz. artık youtube'de ne konuşsan kalıyor. kalsın da zaten.

esasen; söz gitmesi gereken yere ulaşır yazı olduğu yerde kalır diye okumuştum. yine de siz bilirsiniz.

ha benim fikrimi sorarsanız. söz de değil yazı da . acta non verba.

neler yaşamışım, neler söylemişim, neler duymuşum, eski defterleri karıştırdıkça hatırladım. yazmasaydım hepsini unutmuş gitmişim çoktan. belki de bazen uçup gitmesi iyidir..

(bkz: yazar uçar entry kalır)

eskilerin söylediği, söylenenler hafızada kalmasa bile bir yere yazınca unutulmaz anlamına gelen söz. çok seviyorum bu sözü.