mortıl yazar profili

düşüncelerim...
sıralamaya çalıştıkça suskunluğa dönüşen karmaşıklığım.

eskiden çok eskiden bu dünya daha bir güzelmiş mesela; bu bulutlar, bu gökyüzü uzanınca dokunucağımız yerdeymiş. şimdi şiirlerdeymiş bunlar her şey bu hesap ruhum (ilhan berk)

depremin olacagindan habersiz son günlerini nasıl geçirdiler acaba diye düşünürken sonra yalnizliklarina caresizliklerine kaybedişlerine çocuklara...
ait oldukları yerlerin çöküşune ve belki de hiçbir şeyin artik eskisi gibi olamayacağina...

bu gün dersimi aldımla başlayan sadece zamana birakmak istedimle devam eden ve sonsuz bir suskunlukla biten...bir şeyleerin ansizin gelebileceği belirsiz bu dünyada bulutlara, yağmura, gökyüzüne, sonbahar yapraklarina, gecenin aydinlığına, gündüzün gülüşüne tutundum ve tek tek çizdim. ben de vardim fakat en köşeye çizdim kendimi.

hiç bozulmayacak sanırsın. hayal kırıkliğı ağır bir şey hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacagıni anladiğin an gibi. neden basit bir sey icin bozulurki yakin arkadaslar kuserler barisilar ama neden biz boyle olduk yillarin, sokaklarin, mekanlarin ve anilarin gecelerin, aglayislarimizin hatri yok muydu? yakisir miydi dostlugumuza. diye yakinirken demekki biz arkadas olamamisiz derken buldum kendimi ama bu ne yaman ćelişki. acı bir özlem daha eklendi kavanozumaa.

bu cümleyi düşüncelerimde çok gezdiriyorum. bilmemek duygusu ve bunun sonucunda gelen aitsizlik hissi. aslinda bir yer var ait olduğum ama bu dunyaya ayak uyduramadigim da bir gercek. caresizlik hissi bu cümleye iteliyor beni yalnizlik hissi. gunumuz dunyasindaki insanlara, ortama ayak uydurmak hic de istedigim bir sey degil. gercek degil cunku orasi. sevdigim seylerle yetebiliyorum kendime fakat uzulmekten de kacamiyorum. alismaliyim sanirim.

bir kişinin ya da bir anının.bir anda yüzeye çıkıp düşünceler hiyerarşisini ve oluşturulan bütün düzeni altüst etmesi.

umursamazlığın kıyısına ulaşamamak.

şiir yazmak değersiz değildir. duygular dahil. ama bazı düşüncelerin değersizliği tartışılmayacak kadar nesneldir.

resim çizmek, pencereyi açıp esintiyi hissetmek, o hafif rüzgarın sesini duymak. esintinin tesellisi başkadır.

nasıl oluyor anlamıyorum bir an geliyor sayfalar dolusu yazacakmışım gibi hissediyorum sonra bir his geliyor ve değer verdiğim o hislerimi eziyor ve hislerimin cümlelere dökülmesine izin vermiyor. içimizi ısıtan şeyleri bulmak kolay degildir ve bulduğmuzda sıkıca sarılmak gerekir. ben o kadar dalgınımki beni ısıttığını çok sonradan farkediyorum. dünyaya ait hissedememekten hep bunlar ve insanlara. ayak uyduramamak ya da . evet ben buraya ait hissetmiyorum yabancılaşıyorum ve insanlar tarafında farklı farklı kelimelerin eylemlerini oluşturuyorum kırıcı kelimelerin öznesi oluyorum. günümüz dunyasının seçtiģi insan deģilim ama ben benim ve olduğum şey secilmeme engelse hiç umrumda degil.

yalnızlık, yaşamda bir an,
hep yeniden başlayan..
dışından anlaşılmaz.ya da kocaman bir yalan,
kovdukça kovalayan..
paylaşılmaz.bir düşün'de beni sana ayıran
yalnızlık paylaşılmaz
paylaşılsa yalnızlık olmaz.

özdemir asaf

hiçbir şey düşünmemek adına yaptığım tek şey her şeyime mãl oluyor.

ben senin şimdiki zamanın olmak istiyorum. di' li geçmiş zamanın değil. fakat kaçınılmaz bir geçmiş zaman beni bekliyor senin anilarinda.

acının miladıyla

acının miladıyla başlayan bir hikayedir bu
yaşayıp gelmişiz ormanlar bir yanarak
her dönemeçte uğultulu uçurumlar
her şafakta uzun uzun kurt ulumaları
ey masalcı
otur şu geyik postuna
ve anlat şimdi bütün bunları
önce yaşadıklarımızı koy ortaya
hatamızı ve sevabımızı anlat
görelim nelere kahretmişiz bunca zaman
nelere göğüs germişiz görelim bir bir
bedeli ödenmiş midir şafağın, bilelim
yaşamak
yeni acılara sürgün etse de bizi
hayatımız göründüğü kadar basit değil
ama anlaşılmaz gibi de değil öyle
çoğunu unuttuk belki şimdiden
belki bitti birtakım bekleyişler
umutlar da bitti bir zaman, sevgiler de
ama unutmayalım
zulüm de biter hayatımızda

ahmet telli

affetmenin özgürleştirdiği doğrumudur bilmiyorum ama ben hayatım boyunca birini affetmiycem bunu biliyorum. belki de kendimi affetmeliyim, affetmem gereken kişi benimdir. karşimdaki insana karşı cok iyi olduğum için kendime olmadığım kadar ve izin verdiğim ìçin yaptiklarina. söylebilseydim eğer bütün kinimi anlatirdim ona. umarim bir gün kızgın olan tüm cümlelerimi dökebilirim ve hissettirebilirim kırgınlığımı.

vazgeçmek olağan gelirdi. vazgeçtim demek ama derken bile aslında kırıntılarįn kaldığını bilmek gizliden gizliye yakan şeylerdendi. ne kadar yakarsa yaksįn vazgecme hissi özgürleştirirdi de ayni zamanda fakat vazgecilmek, biri tarafindan vazgecilmis olmak terk edilmislik hissi yaratir. yalniz hisettirir. vazgeçmek ve vazgecilmek iki ayri dunya ama tek kapi yalnizlik. çünku ne olursa olsun vazgecmek de vazgeçilmek de bir sevginin yok oluşu.

bir kadın nasıl susar, neden susar birçok açıklamaya ve sebeplere dayandırılabilir bu eylem fakat tanimak gerek sorgulamak için. ben de susmak istiyorum çaresiz hisettigim için. fakat bu çaresizlik, düşüncelerimde gezinen geçmiş eylemlerimin anlik görsellerine dayanıyor. ağır bir çaresizlik değil ama kendimle ilgili düşüncelerim üst üste yığıldığında dar bir sokağa dönüşüyorum çıkmaz bir sokak oluyorum ya da. ben kendimi izlerken susuyorum: kendimi izlediğim anlarda, bir film şeridi gibi geçerken hayatım gözlerimin önünden, sızıntılarını hissettiģim an beynimin sokaklarında o zaman susuyorum. söylenecek cümleler geziniyor gökyüzünde ben de suskun suskun seyredalıyorum. susmak sadece susmak istiyorum, izlemek farkindaliklarla. sessizliģin sesi vardir. stefan zweig,"ne kadar soyut görünürlerse görünsünler, düşüncelerin de bir dayanak noktasına gereksinim duyduğunu söyler. düşünceler suskunluğa iter, boşluğa bazen de. suskunluğumun altında çaresiz bir ben deģil; çaresiz belki de terk edilmiş düşüncelerim yatıyor. dayanak noktası olmayan düşüncelerim.

kötülüğün tahtını kurduğu günümüz dünyasında nezaketli olmak kullanılmakla eşdeğere büründü malesefki. nezaketli olmak anormal olan artık. nezaketsiz olmak zorunluluğu ya da daha doğrusu bize davranılan duruma karşılık olarak verdiğimiz davranışın adı mecburi nezaketsiz olmak duygusu empoze ediliyor. nezaket dahil çoğu şeyden yoksun baz insanlar. nezaket, birçok güzel duygu barındırıyo oysaki fakat nezaket artık ekside.

her şeyden önce bir insan öldü yaa nasıl bu kadar umarsız olunabiliyor. söylenecek çok sey var ama duymak istemeyen birilerine kelimeler bir anlam oluşturmaz. ki burasi da değmez zannimca kelimeler sarf etmeye...

ne bir ses ne de haber gelmiyor artık senden...