münzevi_34 yazar profili

insanlar tarafından kullanıldığını sürekli hissettiğin ve iyi oldugun şey hakkında sürekli onu devam ettirme gibi bir mecburiyetinin zorunluluk gibi gösterildiği bir durum.

her insanın psikolojisi aynı olmayabilir. insan, gücü yettiği kadarını kaldırır. herkesin derdi kendine büyüktür çünkü. çoğu insan hayatının belli bir döneminde düşünmüştür. hatta düşünmekle kalmayıp, yapmıştır. kimse kimsenin ne yaşadığını bilemez. benim için korkaklıktır ama bir baskasi için yolun sonu ve bir kurtarıcı olabilir. kalıp, o kadar olumsuzluğa rağmen savaş verilmeli. "ben de burdayım" diyebilmeliyiz. hani bazen deriz ya "başka çarem yok " diye .kendi içimize bir dönüp baksak aslında çare içimiz de. çare biziz... kalbimiz, aklımız, ruhumuz... her şeye rağmen yaşamalıyız. kimse öyle bir ölümü hak etmemeli ve kendine uygun görmemeli. genelde "nasıl olsa öleceğiz, ha şimdi ha sonra" diye geçiririz içimizden. ama nerden biliyorsun hayatın senin için hazırladığı sürprizleri, güzellikleri... ölüm her şekilde gelecek ama o zamana kadar ayakta durmalıyız ve bize hazırlanan kaderimize yön vermeliyiz.

özellikle hukuk ve hukukla alakalı bölümlerde yaşanılan "aa bak burası önemli" deyip cümlenin sonunun gelmediğini görmek ve tüm sayfayı çizdiğini fark etmek. sonrasında yüzünüze yerleşen o acı gülümseme ve sonra "nereden okudum ben bu bölümü" demek.

insanın kendinden bir parça bulduğu cümleler. bazen yaşadığın olaylara itafen "şöyle bir söz okumuştum "dediğimiz ve dersler çıkardığımız daha sonrasında dönüp tekrar okuduğumuz zaman yüzümüzde hafif bir tebessüme neden olan cümlelerdir.

tarih: 17.02.2018
yeni başlangıçlar lazım bana. kendimi yeniden bulmaya yarayan başlangıçlar. bu ben değilim. çünkü içimde başka bir ben var. her an dışarıya çıkmak için hazırlanan bir ben. sadece bir kıvılcım yeter aslında. ne tetikleyecek bilmiyorum. ama tetikleyen şeyi bulmalıyım. bu ben olamam, olmamalıyım. normal bir insanım diyeceğim ama söylerken bile kendim inanmıyorum. yapmak zorundayım biliyorum. değişmek zorundayım. insanların çoğu beni ezerken kabuğumdan dışarıya çıkmam gerekiyor. o kabuğu parçalayıp ellerine vermem lazım... umarım bir gün kötü anılar iyileriyle yer değiştirir.

tek başına yaşayan, kendini diğer insanlardan soyutlayan, istedikleri için yalnızlığı tercih eden kimsedir.

hayatıma gerçekten iyi insanlar girecek mi?..

kendini bilmez, yalancı, şeref yoksunu, ortalıkta namus davası yapıp kendine gelince her şeyin normal olduğunu düşünen insanlarla uğraşmak. ümit etmek, bir şeyleri başaracağına inanmak ama çevrendekilerinin bu hevesini kursağında bırakmasından... yoruyor işte...

uyumak, gülümsemek, sevdiğiniz biriyle sohbet etmek, yeni insanlar tanımak, gökyüzüne bakmak...

çok düşündüm... aslında güzel olan sen değilmişsin benim sana duyduğum sevgiymiş. masum olan sen değilmişsin benim sana hissettiklerimmiş. büyük olan sen değilmişsin ben gözümde büyütmüşüm. vazgeçilmez değilmişsin ben vazgeçmeyi bir türlü kabul etmemişim. benim hayal ettiğim kadar güzeldin; gözlerin, yüzün... ama artık hayalimde güzel olan bir sen yok. bugün dönüp kalbime bir baktım da eskisi gibi değilmişsin bende... artık kalbim "yeter" demiş. hiç hak etmeyen birine bu kadar değer fazla, kendine gel... bırak kalsın öylece, vazgeç ve kalbini serbest bırak. vazgeçtim artık... aşık veysel'in de dediği gibi "güzelliğin on par'etmez bu bendeki aşk olmasa".

hala iyi insanların varlığına inanan ve bir gün hayatı bu insanların kurtaracağını düşünen kişi. bir insanın, güveni kaybedince nasıl içine çekildiğini, diğer insanlardan nasıl soyutlandığını bildiği için belki de her defasında aldatılmasına rağmen kendi dışındaki insanlara güvenmeyi tercih edendir.

şiddet kavramının, fiziksel olarak değil de temassız yapılan halidir. "ben sana ne yapıyorum ki, bu şiddetten sayılıyor mu " sorularına karşılık bir çok cevap verilen kavramdır. hakaret edilmesi, baskı uygulanması, yetersiz hissettirmek gibi birçok örneği vardır. fiziksel şiddet ne kadar kalıcı izler bıraksa da duygusal şiddette bir o kadar insanın ruhunda bazen hiç iyileşemeyecek kadar yara açar. bunun sonucunda bir çok insan kendi eliyle yaşamına son verecek duruma gelir. duygusal şiddet nedir ki demeyin... aslında bir çok şeydir...

yıllar oldu görmeyeli...bazen yüzünü unuturum diye korkuyorum. o hiç dokunamadığım yüzünü...bilmediğim kokunu...söyleyemediğim o kadar çok şey var ki nereden başlayacağımı bile bilmiyorum. hiç bir beklentim yoktu senden. sadece bana saygı duymanı istedim hepsi bu. sevip sevmemen artık önemli değildi. neden biliyor musun? çünkü beni sevemeyeceğini anladım. sevme o da kabulüm .sadece saygı duy bana. hepsi o başka bir şey istemiyorum. bana "ben senin hayatında olduğumu hiç hissetmedim, hissettirmedin" demiştin. aslında sorun neydi biliyor musun, sen benim hayatımda hiç olmak istemedin. sen benim aslında hayatımın hep bir yerinde vardın. evet; başı, sonu, ortası neresindesin bende bilemiyordum artık ama sadece bir şeyden emindim. sen benim hayatımda vardın. asıl hayatında olmayan bendim. hayatımda olmadığını düşünüyorsan neden yıllardır bana ara ara yazıp durdun, diye sormuştum. verdiğin cevap hiç aklımdan çıkmıyor. "kafamın bozuk olduğu anlar oluyordu, canım sıkılıyordu ve teselliyi sen de buluyordum" demiştin. düşünüyorum benimle yüz yüze görüşmüyorsun, sesimi duymuyorsun, bana hiç bir şey de anlatmıyorsun sadece mesaj atıyorsun ve teselliyi ben de bulduğunu söylüyorsun. hiç bir şey anlamamıştım. acaba bazen diyorum gerçekten hayatında var mıydım diye ama sanırım boş hepsi... daha yazacağım çok şey var ama sanırım yorgun düşüyorum ve sana hiç bir şey anlatamıyorum...

büyük şeylere gerek kalmadan insanı iyi hissettiren bir takım duygu, düşünce, varlık... ne derseniz artık. mesela gelen kitap kargosu :)

neşet ertaş-evvelim sen oldun

çoğunluğa bağlı olmayan tek şey insanın vicdanıdır.

ondan sevmesini değil sadece saygı duymasını beklediğin insanın aslında seni yıllarca bir dinlenme limanı gibi kullanması ve bunu yıllar sonra öğrenmen. hissetmene rağmen bunu kendine kabul ettirememen. ama gerçek yüzüne çarptığı zaman ise sadece... deyip susmak...

hayat hepimize birer rol biçmiş. verdiği rolleri oynamak zorundayız. rollerimizi nasıl üstlendiğimiz ise bizim yaşayışımızı belirleyen en büyük etkenlerden...

el alem hep konuşur. sırf istediklerini gerçekleştirme diye kapında beklerler sanki. hadi yapamasın, hadi tökezlesin de biz de gülelim der gibi fırsat kollarlar. hayat el ve alemden ibaret değil. bizim yaşadığımız hayatı başka biri yaşamıyor. bu hayat bizim ve sonuna kadar hayallerimiz için savaşmalıyız. sırf birileri "ne der" diye düşünmeden kendimiz için yaşamalıyız. çünkü iyi de yapsan konuşacaklar kötü de yapsan konuşacaklar. bu hayata bir daha gelir miyiz bilmiyorum ama her insan hayalleri hatırına kendine şans vermeli ve vazgeçmemeli. vazgeçecekse bile başkaları için değil kendi istediği için vazgeçmeli insan.

öyle bir an gelir ki hayatın sizi nerde boşluğa bırakacağı belli olmaz. ne zaman öleceğinizi bilemezsiniz. kaybetmem dediğiniz çoğu şeyi bir bakmışsınız elleriniz boş bir şekilde uğurlamışsınız. zamanım yok dersiniz. erteleyip durursunuz. sonra bir bakmışsınız zaman sizin için de bitmiş.  o koca 24 saatte uyuyorsun yemek yiyorsun gülüyorsun yüzlerce kelime sarf ediyorsun... o 24 saat içinden sevdiklerinize 1-2 dakika olsa da zaman ayırın. yüzlerce kelimenin bir kaçını onlar için kullanın. gülüşleriniz onların gülüşüyle karşılık bulsun. geriye kalan pişmanlıklarınızla hiç bir şey yapılmaz. çektiğiniz o vicdan azabı yaşadığınız sürece yakanızı bırakmaz. o olmaz bu olmaz demeyin bir şekilde bir şeyler oluyor zaten. yeter ki siz zaman ayırmasını bilin. üzülmeyin üzmeyinde. hani demem o ki siz ya da sevdikleriniz bir avuç toprak olup gitmeden yapın. nasıl olsa hepimiz bir gün o toprakla buluşacağız...