nam-ı diğer kaptan yazar profili

orta yolu olmayan bir ortam. ya tamamen trol ya da tamamen ansiklopedik bilgi dolduruluyor yorum. biraz daha insanların kendi fikir ve yorumlarından hareketle deneme, köşe yazısı tadında tanımlar bulurum diye girmiştim. işin kötüsü ben de eleştirdiğim kesime benziyor gibiyim. ee ne demişler, üzüm üzüme baka baka kararır.

başta düzce üniversitesi olmak üzere genel olarak bu bölümün bilim sınavında neler sorulduğunu bilen var mı?

başta çomü olmak üzere genel olarak bu bölümün bilim sınavında ne sorulduğunu bilen var mı?

(link:
benden özür dileyeceksin)

sizce bize verilen hayatta tamamen özgürce kararlar mi alıyoruz, yoksa bize yazılan hikayedeki opsiyonları mi kullanıyoruz?

uzun süredir listemde olup bugün izleme fırsatı bulduğum filmler. her ikisi de oyuncu performanslarının gölgesinde kalmış ya da onların ekmeğini yemiş demek haksızlık mı olur emin değilim.
şu bir gerçek ki klasik film izleyicilerini tatmin etmeyecek filmler.
klasik film ya da izleyicisi nedir? bana göre filmin sonunda olan biten her şeyin nedeninin açıklandığı filmlerdir. bazı insanlar filmde buna ulaşamadığı zaman rahatsız olur. neden oldu, bu kahrolası bunu neden yaptı, sebebini neden söylemedi ki gibi yakınmaların ardından gelen amaann boş bir film, zaman kaybı ile biten tiratlar.
çuvaldızı kendime batırmam gerekirse ben nasıl bir izleyiciyim. bilmiyorum. ama her iki senaryoda biraz boş geldi. (bu sıra yaptığım her şey öyle geliyor)
bilerek karmaşa yaratırsan post-modern olur, beceremediğin için ortaya karmaşa çıkarsa bunun adı beceriksizlik olur.
oyunculuklar harika ötesi, fikirler iyi de olsa senaryolar ikinci kısma daha yakındı.

muhtaç olduğun kudret damarlarındaki asil kanda mevcuttur.

sözlük yöneticilerinin sansürsüz küfüre izin verebilecekleri istinai durum olsa gerek. kendi karısını kızını tabilan ***lerine peşkeş çekip gelip, kaçtıkları savaşı buraya taşımak ya da burada başlatmak için türkleri nereden vurarak tahrik edeceklerini öğreterek yollamışlar belli ki.

tam kısa cümlelerin adeta insanın ruhunu özgürleştiren gücünün farkına varırken; ihsan oktay'ın uzun, beyin yakıcı ve bir o kadar da kendi içinde ritimli cümleleri amansızca ve beceriksizce betimlemeler yapmaya davet ediyor insanı.
cümlelerin uzunluğuna rağmen asla büyüsünü kaybetmemesi ve noktaya geldiğin anda hiçbir şey anlamadığını fark etsen de dimağda bıraktığı lezzet tarifsiz. burnum koku almasa bile ihsan oktay okurken beynimden yükselen yanık kokularını seviyorum sanırım..

eğer seninle bir gün bir yerde karşılaşmış, tanışmış ve oturmuşsak muhtemelen karşında sürekli susan bir adam görmüşsündür. mizacım böyle bahanesinin ardına sığınacak değilim. fakat yargılamadan önce şunu bilmeni isterim ki karşındaki adam kendi paradoksları arasında yolunu kaybetmiş bir yabancı. konuşmayı sevmediğim için mi konuşmayı beceremiyorum yoksa konuşmayı beceremediğim için mi konuşmayı sevmiyorum ? inan bunun cevabını ben de bulamadım henüz. bildiğim tek şey var o da kendimi tam anlamıyla ifade edemediğim. aklımda kurduğum cümleler dilime ulaşana kadar o kadar çok kayba uğruyor ki karşımdaki, beni ya eksik ya da yanlış anlıyor. ne kadar konuşursam konuşayım zaten anlaşılmayacağım hissi beni yordu. ama suskunluğuma gelen şikâyetlere de göğüs gerecek takatim kalmadı. bir yolculuğa çıkıyorum. asırlar öncesinden yunus’um bana sesleniyor “bir ben var bende benden içeri.” bende de benden içeri bir ben var. onu bulmaya gidiyorum. bilinçaltımda bir yerlerde dolaştığından eminim. bilinçaltıma inen kapıyı buldum sanırım. içimdeki ben ya idealize edilmiş her açıdan gelişmiş birisi ya da kimseye göstermek istemediğim kadar zayıf, güçsüz, kör cahilin teki. onun durumu her ne olursa olsun bulup şuan ki benle aynı bilinç düzeyine çıkarmalıyım ya da aradaki bilinç düzeyini en aza indirmeliyim ki kurduğum cümleler aradaki uçurumdan düşüp can vermesinler. çetin ve zorlu bir yolculuğa benziyor. yol karanlık ve tehlikeli. galib’in ateşten denizleri gibi kanayan yaralar var mumdan kayıklarla geçmem gereken. ardımda yolu bulacağım izler bırakıyorum. ruhumun zebanileri izleri yok etmediği müddetçe geri döneceğim. anılar ardına gizlenmiş tuzaklarla karşılaştım defalarca. bir yerde deli dumrul’a haraç vermemek için yolu uzattım. içimde tepinen deli tayların sesi geliyor uzaktan. bir yerlerde attila ilhan’ın dizeleri yankılanıyor “kendini öldürmeyi belki bin kere tasarlasın da/ bir kez aklına gelmez bitirmeden ölmek şarkıyı”. içimdeki bendense bir iz bulamadım şimdiye kadar. korkutup ya da küstürüp çok derinlere kaçırmışlar anlaşılan. yol uzun. fırsatını buldukça sana yazmaya gayret edeceğim. konuşmaya susamış bir şekilde döneceğim güne kadar sağlıcakla kal…

"en sevilen"(yazar, şair, şiir, şarkı vb.) tanımlamaları doğru ve samimi gelmiyor. bu tip sorulara ancak bütün okyanusları bir şişeye doldurmayı başardıklarında bir cevap verilebilir.

daha dün kayıt olduğum sözlükte yazar olmayı beklemek. gereken tanım sayısını yakaladığımı düşünüyorum. moderatörlere göre yazdıklarım tanım kapsamı dışında ise yazarlık kisvesi altında başlık açıp yazanların yazdıkları ne oluyor?

ucum yok, bucağım yok
saklımdasın ey yar haberin yok
yıllar geçti, sönmedi ateş
yanıyorum ey yar haberin yok

ömrü uzun olsa ve yazmaya devam edebilseydi dediğim yazarlardan

sürekli tecrübe soran ama asla tecrübe kazanmaya müsaade etmeyen garip insanlar. değişik bir paradoks.

ne hasta bekler sabahı,
ne taze ölüyü mezar.
ne de şeytan, bir günahı,
seni beklediğim kadar.

omuzlarımızın ve düşüncelerimizin üzerinde ağır yüklerle bir hapishanede doğmuşuz, kesip atma imkanı bizi bir sonraki gün yeniden başlamaya teşvik etmese, tek bir günün bile sonunu getiremezdik.. bu dünyanın prangaları ve solunmaz havası her şeyi elimizden alır, soluksuz kaldığımız o mekanı sonsuz bir alana çevirir. kendimizi yok etme fikri, buna ulaşma yollarının çokluğu, kolaylığı ve yakınlığı sevindirir ve ürkütür bizi, zira kendimiz hakkında geri dönüşsüz bir şekilde verdiğimiz o hakaretten daha basit ve daha korkunç bir şey yoktur. tek bir anda bütün anları ortadan kaldırırız, bunu tanrı bile yapamazdı. fakat palavracı iblisler olduğumuzdan sonumuzu erteleriz: özgürlük gösterişinden, kibrimizin oyunundan nasıl vazgeçebilirdik ki?..
kendini ortadan kaldırmayı hiç tasarlamamış; ipin, kurşunun, zehrin ya da denizin yardımına başvurabileceğini hiç hissetmemiş bir kişi, aşağılık bir kürek mahkûmudur; ya da evrenin leşi üzerinde sürünen bir solucan.. bu dünya elimizden her şeyi alabilir, bize her şeyi yasaklayabilir ama kendimizi yok etmemizi engellemeye kimsenin gücü yetmez. bütün aletler buna yardımcı olurlar, bütün uçurumlarımız buna davet ederler bizi; ama bütün içgüdülerimiz de karşı çıkar. bu karşıtlık ruhumuzda çıkışsız bir çatışma geliştirir. her birimizin kendi içinde taşıdığı intihardan daha büyük bir zenginlik var mıdır?

hayatı artık kaldıramayan kişiye ne söylenebilir? hiç kimse başkasının yüklerini kendi üzerine alacak halde değildir. diyalektiğin elinde, tartışılmaz ıstırapların ve teselli bulmamış binlerce
apaçık olayın saldırısına karşı hangi güç vardır.

dehasız bir can çekişmeye adanmış bizler, ne aşırılıklarımızın yaratıcısıyız ne de vedalarımızın belirleyicisi. son , artık bizim sonumuz değildir.
ümitsizliğe talim eden ve kendini kabullenen cesetleriz; kendimize rağmen hayatta kalırız ve yalnızca yararsız bir formaliteyi yerine getirmek için ölürüz.

e. m. cioran

çaylakken yazar olmaya çalışmak. bir an önce kendi başlığımda yazmak için can atıyorum.

ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın.
aslında yokum ben bu oyunda,
ömrüm beni yok saysın...

nolan filmlerinin hepsi desek