intihar etmek

denemelerimin ciddiyetini anlatamayacak kadar mühim olan ancak hayat sevgisini kazanmamı sağlayan olay. denemeyin bu kadar şanslı olmayabilirsiniz.

camus'ye göre tek gerçek felsefi sorun. yaşamın yaşanmaya değip değmediği ile ilgili bir karara varmanın en temel soruya yanıt olduğunu düşünür. kendi canına kıymanın; yaşamak için hiçbir neden bulunmadığının, yinelenen bu çırpınmadaki anlamsızlığın, acı çekmenin yararsızlığının içgüdüsel veya bilinçsel olarak benimsendiğini gösterir.

o kadar yaşamak için bir umut besleyen hastalar varken intihar edenlere çok üzülüyorum onları intihara sürükleyenlere ise bunun acısını ömrü boyunca yaşamasını diliyorum

pek çok kez düşünürsün ama gerçekleştirmek biraz totoş ister

yabancıların rockbottom dedikleri yerde bile aklıma gelmemiş bir şey. kendimi çok seviyorum, kıyamam ben bana.

kişinin kendi rızasıyla hayatına son verme eylemidir. saygı duyulması gerektiğini düşünenlerdenim. hatta insanlık içgüdülerini reddedebilen bir canlı olsaydı, objektif olarak en mantıklı ve kolay çözüm olduğunu da görebilirdi.

kişinin arkasında bıraktıkları için en felaket ölüm biçimi. kalanlar için ölüm acısı ile kızgınlığın birbirine karıştığı ve saygıyı hak etmeyen bir seçimdir intihar. o yola girmekten başka elbet bir yol bulunur ama intihar eden kişi, kendine veya çevresindekilere değişim için şans tanımayan, sevenlerine düşmanlık eden, ardında kaldıklarında ne zorluklar çekeceklerini düşünmeyen bir kaçaktır.

her şeyi arkada bırakıp, bambaşka bir yerde, sıfırdan başlamak fikrine kaybeden eylemdir. yaşamak güzeldir.

denemeyi düşündüğüm, planladığım ama canımın tatlı olduğuna karar verip vazgeçtiğim , hayatı sonlandırma eylemi. ne gera var dedirtir? zaman ile akıp gidebilen bir varlığın durulması en son isteyeceğim şeydir.

askeri okul yıllarımda aklımdan çıkaramadığım, daha sonra hayatı daha çok sevdiğime karar vererek kafamdan silip attığım düşünce.

ergenlikte malesef böyle saçma sapan düşüncelere kapılıyor. halbuki hayat gerçekten yaşamak için zaten çok kısa.

eşiyle beraber zehir içip intihar eden stefan zweig ve cebine taş doldurup sulara kendini bırakan virginia woolf geldi aklıma.

ergenlik ve özellikle 18-20 yaşlarında sıkça insanın beynini meşgul eden bir düşünce. özellikle ilk tanışılan acılar sonrası bu düşünce kafada yer etmeye başlar. sakince bekleyerek tanışılan ilk acıyı büyütmek yerine her insanın başına gelebileceğini bizimde diğer insanlar gibi üzülen, mutlu olan, eğlenen bir varlık olduğumuzu kendimize öğreterek, bu acıyı atlatınca ne kadar güçlü olduğumuzu herkesin rahatlıkla anlayabileceği bir durum, süreç süregelen olaydır. yaşamak mücadele etmektir acizler vazgeçer.

genel kanın aksine gücsüzlük degil cesaret belirtisidir. politik bir eylemdir.

sorunlardan kaçış yöntemi olarak düşünülebilir kişinin psikolojisinde. oysa yasam tarzını değiştirerek de olduğu kötü hayattan intihar edip başka bir hayata geçebilir birey. ölüm her şey değildir.

bazen zorunluluk değil,tercihtir.temennimiz o değildir ama tercihlere saygı duymak gerekir.

kişinin kendi isteğiyle ve kendi müdahalesiyle yine kendi hayatına son vermesi durumudur.

not: sevdiğiniz insanlara değer verin ve sevginizi onlara hissettirin.

'bir hanede biri ölürse tek kişi ölmüş olmaz' der eskiler. bir bakıma cinayettir bu sebepten kanımca.

gerçekleştirmesi zor fakat hayatın belirsizliğini sonlandırmak için insan eliyle yapılabilecek tek şey.
hayatta her şeyin bir sonu olduğunu,her şeyin bir amacı olduğunu düşünür ve söyleriz.masanın,kravatın,bilgisayarın amacı bellidir.peki ya insanın amacı nedir?
dünyadaki manevi varlığın temeli olan insan nasıl olur da amacını bilmez?
amacımız varlığı tartışılan tanrıya hizmet midir yoksa ev araba alıp rahat(?) yaşam sürmek için çalışmak mıdır?insanın belirsizliği kendinde başlar ve bunu farkedince her şeydeki belirli belirsizliği farketmeye başlar.bilgisayar insan işlerini kolaylaştıran,hesabı kitabı yapan,kimi zaman iletişim kimi zaman iletim aracı olan artık hayatımızın temel araçları arasına girmiş bir insan ürünüdür.peki insan bu kadar çabaya neden ihtiyaç duyar?bilgisayarsız yaşam mümkündür fakat neden bu kadar uğraşır bu belirsizlik için?

işte her sorunun temelinde ve sonucunda bu belirsizlik yatar.bu belirsizliği keşfetmek insanın kendi elindedir.insanın başlangıcı ve sonu belirsizdir.sonun sonrası ise belirsizliğini herkes için korumaktadır.fakat bu belirsizliği belirlemek insan elindedir.bu belirsizliği belirlemek için hiç kuşkusuz "korkaklar" intihar eder.
borca girip,ödeyemeyen ve de sonu ne olacağı bilinmez bir sefalete sürüklenen intihar eder.savaşın ortasında psikoza giren ve ne zaman biteceği belli olmayan savaşı bitirmek isteyen asker intihar eder.
bu intiharların temelinde amaçsızlık yatar.amaç,insanı bir sonuca götürecektir.en azından sonuç için duraklar bellidir ve o durakların birinde her şey son bulacaktır.insanın kendine bir amaç bulması sonunun belirsizliğini ortadan kaldıracaktır.
belirsizlik ortadan kalkacağı için korku da ortan kalkacaktır.bu yüzden intihar eylemi kesin olmasa bile gerçekleşmeyecektir.

sonuç olarak vardığım nokta şu'dur;intiharın temelinde amaçsızlık yatar.
bu girdi de intiharın nedeni ele alınmıştır.
rehber değildir,psikolojik tavsiye hiç değildir.sosyal bilimlerle ilgilenen bir aciz kul tarafından kaleme alınmıştır

virginia woolf,stefan zweig,sylvia plath,cesare pavese,sadık hidayet..yasamına bilerek ve isteyerek son veren yazarlardandır,ve hikayeleri beni hep çok etkilemiştir..intiharına en çok üzüldüğüm nilgün marmara’dır.bir dönem nilgün marmara,tezer özlü,sylvia plath okurdum sürekli.hayatımda yolunda gitmeyen şeyler ve aklıma giren bu düşünceler buna zemin hazırladı.ama intihar edecek kadar cesur değildim.iyi ki de etmemişim..sık sık nilgün’ün mezarına giderim,mektuplar yazarım..alıcısı olmayan mektuplar..garip bir sekilde huzur verir bana.

cesaret mi korkaklı mı diye düşnüdüğüm olay. cevabını korkaklık olarak tanımlıyorum. cesurca olan yaşamaktır.