pure yazar profili

yetersiz. ne yapsam, kafamda istediğim hangi kişiye yaklaşırsam yaklaşayım kendimi yetersiz hissediyorum. başkaları gibi olamamak böyle hissettiriyor, çoğu zaman da insanların ne kadar boş şeyler peşinde koştuğunu söyleyip, motive olacak bir şey bulamıyorum. bıktım kendimi memnun edememekten ve bıktım eksik hissetmekten.

bunu çok bir yerlerde insanlarla paylaşmak istiyordum, en mantıklısı burası sanırım. bir yerde alışveriş yaptıktan sonra, kasiyerin yaka kartında isim varsa "iyi günler ... bey/hanım." demeyi deneyin. çok mutlu oluyorlar, genelde olayı anlamaları bir-iki saniye sürüyor ve aniden gülümsüyorlar. bilmem bu da benim saygısızlığa son verme adımlarımdan biri.

bazı acılar nadirdir, her şeydir aslında, o kadar çok şeyi kapsar ki koca bir anlaşılmazlığa dönüşür. içimdeki bu acının kimsesizliği kaldırılamaz yapıyor onu. sanki ömrüm yanına yaklaşıp onun yalnızlığını teselli etmekle geçecek. taşımaktan yorulmadığım yalanlarını söyleyeceğim, bazen bana da ait hissetmeyecek.

olay genç bir yaşta ölmekle alakalı sanırım, o yüzden 16 yaşında ölen bir arkadaşımdan bahsedeceğim. tanımıyordum, aynı okuldaydık. kalp krizinden ölmüştü, evet baya garip. ama benim bu olaya kenarından dahil olmam, uzaktan hayatına şahit olmamla olmuştu. ben servisle eve dönerken arkadaşıyla beraber yürüdüğünü görürdüm, hep aynı yerde, hep aynı arkadaşıyla. gözlerim fark ederdi, aklım genelde başka yerlerde olurdu. ölümünden sonra arkadaşının tek yürüdüğünü gördüğümde bir şey çarptı yüzüme, ölümün fark edildiği o anlardan farklıydı. okulda anısına bir şeyler dağıtmak konuşuluyordu, insanlar olayı anlatıp yorum yapıyorlardı, kimisi politikleştirdi ama o arkadaşı yolda tek yürüyordu. belki ölümü dramatize ediyormuşum gibi ama aslında o gün yüzüme çarpan şey de tam buydu, ölümün ardından ne söylerseniz söyleyin, bir yolda eksilmek kadar dünyayı etkiliyor ve geriye sadece sessizlikte sizi hatırlayan birkaç kişi kalıyor. ama söz veriyorum, hiç tanışmasak da ben ölene dek eksikliğini gördüğüm görüntüyü unutmayacağım, sen huzur içinde uyu ve buradakilere aldırma.

aslında her şeyin elimde olduğu. ted konuşması dinleyerek bu sonuca varmadım, gerçekten hayal kırıklıkları ve bahanelerden sonra kendime durup eeee? dedim. eee yani ne oldu? herkes hayatına devam ediyor, dünya benim hayallerim yıkıldığında durmadı. ne yaparsam kendime yapacağım ve dönüp kırk yaşımda şöyle olmadı, şöyle imkanım yoktu dediğimde yine eee? deyip neden aptalca kendimi haklı bulmaya çalışmak yerine başka yol denemediğimi sorgulayacağım.

sahne ismi asıl isminin diyagramından oluşur*

hayranlarına olan sevgisi, random lirik dansları, insanlara ilhamı, samimiyeti, zekası, güzelliği ve çok güzel sevmesi... yıllarca onun gibi bir ünlü aradım, benim için mükemmel bir kadın.

bana joel'u* ve sözünü hatırlatır: sürekli konuşmak iletişim kurmak değildir.

kimin dünyası yaratılan gerçekliğe uyuyor ki? bence dünya ondan kaçmamıza alışmalı.

güzel.

bitirdiklerim ya bitmediyse, aştıklarım yoluma yapıştıysa ve dünyamın gökyüzü çamurlarla kaplıysa? kim kurtarabilir ki beni kendimden? neden sadece baktığımı göremiyorum ki? her şeyin özü beynimde yankılanıyor, tüm o görünmeyenlerin anlaşılıp tamamlandığı bir yapboz var kafamda. bir şeyleri birleştirebiliyorsam, bir yerlerde bir şeyleri tamamladığımı biliyorum ama elimde bir hiç var. sadece müzik biraz bulunmuş hissettiriyor ve yazmak beni, hiç görülmemiş bir yapbozun parçası yapıyor.*

sanırım yıllar geçtikçe artık bu özelliğimle gurur duymaya başladım. gerçekten yalana, dolambaçlı konuşmalara ve alt metinli cümlelere vaktiniz var mı? ne bileyim bunlarla kendimi yoracağıma susarım.

%99 saflıkta bi methimiz olsa da çeksek*

ilkokul ve lise arkadaşlarımın söylediklerinden dolayı hala çıkamadığım psikolojik bunalımım. yapmayın lütfen ya, bazı şeylerin yarası mantıklı açıklamalarla geçmiyor.

bazen müzik dinlemek için uyumuyorum. hayır buna gerçekten ihtiyacım oluyor.

her ilişki için geçerli bu: karşındaki insanın saygı duyulması gereken bambaşka bir dünya olduğunu unutmak.

aslında bir süredir beni üzen şey zamanın beni umursamadan akıyor olması ama bugün daha da iyi fark ettim bu durumu. sahip olamadıkları şeylere, hiç çaba sarf etmeden sahip olduğumu sanan insanların bakışlarını çekmemek için şikayet etmek istemiyorum ama kendimi kendimle kıyasladığımda gayet de şikayet edebilirim. bugün arkadaşlarım sadece savaşımdan doğru bir sonuç çıkardığım için atlattığımı sandılar, gülümseyip onayladım. sonra yalnızlığımı hissedip bir süre zamanı durdurdum, sadece mırıldandığım şarkı bunu fark etti. kimseye kızgın değilim, kendimi kötü hissettiğimde baktığım mavi gökyüzüne kırgınım biraz. bu kadar hapsolmuş hissettirmeseydi keşke, çünkü ben ona her döndüğümde gülümsüyorum.

yine de tanrım, bana vadetmediğin o yer var mı?

kimse göründüğü kadar iyi, anlatıldığı kadar kötü değildir.

keşke hep şimdi olsa
keşke ben hiç olmasam