18 yaşında ölmek

değişik değişik işlerle uğraşmadan ölmektir. hele türkiye gibi bir ülkede 18 yaşında ölürse biri hiç geçim sıkıntısı derdiyle uğraşmayacaktır. akıl yaşta değil baştadır. o genç 17-18 li yaşlarında bir sürü şey yapmış olabilir. yeteri kadar arkadaş ortamlarında bulunmuş olması muhtemeldir. yeteri kadar cinsel içerikli video izlemiştir. yeteri kadar üzülmüştür. yeteri kadar sevinmiştir. yeteri kadar bilgisayarla uğraşmıştır. yeteri kadar internetin derinliklerine inmiştir. yeteri kadar hayatın nasıl bir şey olduğunu bilmiştir. hayaller kurmuştur, hedefler belirlemiştir. yeteri kadar sevmediği insanlara intikam duygusu beslemiştir. en az bir kez bile olsa aşk yaşamıştır. ölümünden önceki son 2-3 yılını hem kendi gözünde hemde başkalarının gözünde gücü kuvveti yerinde delikanlı adam olarak geçirmiştir.
hayatı yeteri kadar yaşamıştır. ama arada ince bir çizgi var. 18 yaşında ölen biri hiç değilse 2 yıl gençliğini yaşamıştır. o yüzden kalkıp da asla ve asla 16 yaşında ölmek ile 18 yaşında ölmek bir değildir.

ölümün oldukça erken yakaladığı bir yaş. yaşanmışlıkların hatrı dahi sayılır mı? sanmam.

18 "yaşadım" demek için çok erken bir yaş.

yaşamadım, ölene değin de yaşadım saymayacağım. belki yarın ölürüm bilmiyorum ama 18... çok erken. hiç görmediğim sokaklar, hiç binmediğim metrolar, hiç gezmediğim ülkeler, hiç yemediğim yemekler var. henüz kendi maaşımı da kazanmadım. onu gömmedim keyfimce.
yazıyla on sekiz, çok, çok erken.

(bkz: bay holmes) 'ın intaar sözleri sanırım biri tutsun adam gidiyor bakın ciddden gidiyor.

kaçırdım o fırsatı ben ya.

18 yaşında doğulur güzelim, ölünmez.

bir arkadaşım, yaşadığı hayatın kendine yettiğini ifade eden bir not bırakarak, tam da 18 yaşına girdiği gün intihar etmişti. bazen tercih edilen bir ölüm olıyor.

2 kere öldüm biri 17 yaşımda 1i de 18 olmak üzere. yani tanım olarak; deneyimlediğim bi eylem..

17 yaşımdaykene sevdiğim çocuk muroli büyük bi serseriydi. çatılara çıkıp atlıyodu. bişi olmuyordu. bayılıyordum ben o hallerine. bi gün gel dedi aşağı atlayalım tamam dedim hemen sevdiğim kişi için her şeyi yaparım. hemen atladık, öldüm diyebilirim. çünkü hastaneye gittik.

ikincisinde ise bu kez bi kız benden hoşlanıyordu. ben de öldüreseler seninle sevgili olamam dedim. sonra öldürdüler yine hastaneye gittim. sevgili olduk, evlendik. şangay'a taşındık.. wuan-hua-li'nin adanacısında çay dağıtımı yapıyo kendisi. 3 çocuğumuz var. adları şeker, portakal ve delifişek.
neyse.

dolayısıyla çok da kötü bişi değil. benim hayatım kurtuldu.

olay genç bir yaşta ölmekle alakalı sanırım, o yüzden 16 yaşında ölen bir arkadaşımdan bahsedeceğim. tanımıyordum, aynı okuldaydık. kalp krizinden ölmüştü, evet baya garip. ama benim bu olaya kenarından dahil olmam, uzaktan hayatına şahit olmamla olmuştu. ben servisle eve dönerken arkadaşıyla beraber yürüdüğünü görürdüm, hep aynı yerde, hep aynı arkadaşıyla. gözlerim fark ederdi, aklım genelde başka yerlerde olurdu. ölümünden sonra arkadaşının tek yürüdüğünü gördüğümde bir şey çarptı yüzüme, ölümün fark edildiği o anlardan farklıydı. okulda anısına bir şeyler dağıtmak konuşuluyordu, insanlar olayı anlatıp yorum yapıyorlardı, kimisi politikleştirdi ama o arkadaşı yolda tek yürüyordu. belki ölümü dramatize ediyormuşum gibi ama aslında o gün yüzüme çarpan şey de tam buydu, ölümün ardından ne söylerseniz söyleyin, bir yolda eksilmek kadar dünyayı etkiliyor ve geriye sadece sessizlikte sizi hatırlayan birkaç kişi kalıyor. ama söz veriyorum, hiç tanışmasak da ben ölene dek eksikliğini gördüğüm görüntüyü unutmayacağım, sen huzur içinde uyu ve buradakilere aldırma.

insan 18 yaşında doğar, 20 yaşında ölür.

hepimiz ölecek yaştayız, ama 18 gerçekten çok erken.

aramızda ölen varsa tanımını yapsın bu başlığın...

kiminin hayalleri, kiminin de acıları noktalanır.

gelmiş yine ölüm romantikleri. evet çok güzeldir o yaşta ölmek te allam ya.

nerden biliyim kardeş hiç 18 yaşımda ölmedim ki.

aslında altında hiç tanım olmaması gereken başlık.

"hayatın neresinden dönersen kardır" demişti nilgün marmara. başlığı görünce aklımda direkt sylvia plath, nilgün marmara ve tezer özlü canlandı. üçüne de ne denli komplimanlar arz etsem azdır. aslında onların erken zamanda hayattan kopuşları, aynı duygulara iyelik eden insanları daha da hayata angaje etmektedir. şahsen uzun yıllardır depresyonla mücadele edip intiharın eşiğinde olan benim gibi insanlar, aynı ölçüdeki mutsuzluklara tutunurlar. çünkü onlarla ortak bir dil oluşturmuşlardır. asla ucuz-sentetik mutluluklara ve o mutluluklara sahip insanların arasında asimile olmamışlardır. hayatın her enstantanesi, ayrı bir trajedidir. ve aslında her ölüm, erken ölümdür. asıl dram, yeterince yaşayamamış olmaktır. ve büyüdükten sonra ölmek her zaman travma yaratır.

“ı was 17, he was 18.
ı am 23, he’s still 18.”

okuyup okuyup ağladığım cümledir.

tutankamon'un öldüğü yaş 18.

hakkında birçok araştırma yapıldı, cinayete kurban gittiği, epilepsi nöbeti sonucu ve hatta hipopotam saldırısından bile ölmüş olabileceği söylendi. sıtma nedeniyle de ölmüş olabileceği iddiaları var. mısır’daki mezarı bulunduktan tam 91 yıl sonra vücudundaki izlerin iki tekerlekli bir arabaya ait olduğu anlaşıldı. aşırı hız yapan bir at arabasının çarpmasıyla öldüğü sonucu ölümüne dair son bahsedilen ihtimal.

en bilindik örneği (bkz: eric harris)tir.

biz de pek yaşıyor değiliz.