rosesaredead yazar profili

çocuğu o kadar süre öyle bir yerde tek başına bırakırsanız böyle b*ku yerler işte. bunu da akıl edemeyen insanlar çocuk mocuk yapmasın

sözlüğü buraya tanım girmeliyim düşüncesi ile açtım çünkü boğuluyormuş gibi hissediyorum, derdimi kimseye anlatamadığım için de bir şekilde içimi dökmeye ihtiyacım var.

bu senenin haziran ayı hayatımda çok önemli bir dönüm noktasıydı. ya sahip olduğum her şeyi kaybedecek ve hayatım tepetaklak olacaktı ya da bu süreci atlatıp hayatıma kaldığım yerden devam edecek ve ilerleyen günlerimi neşe ve keyifle geçirebilecektim. doğal olarak oldukça stresli bir dönemdi ve zannediyordum ki hayatımın bu dönemini atlattıktan sonra uzun bir süre böyle bir stres yaşamayacaktım.

işte hayatın bana g*tüyle güldüğü nokta tam olarak burası arkadaşlar. artık yaşadığım her gün benim için ayrı bir stres kaynağı, değer verdiğim insanların gözümün önünde eriyip gitmesine şahit oluyorum ve bir şeytanla aynı evin içinde yaşamak zorundayım. şeytan diyorum çünkü emin olun muhtemelen hayatınızın hiçbir döneminde içi böylesine saf bir kötülükle dolu bir insanla karşılaşmamışsınızdır. ben bir insanın en fazla ne kadar kötü olabileceğini onunla öğrendim.

daha fazla ayrıntıya girmeyeceğim, girsem bu entry onlarca sayfa tutabilecek uzunlukta olur muhtemelen ama şu kadarını söylebilirim ki benim şu son 3 ayda yaşadıklarımın çeyreğini yaşayan tanıdıklarım psikologlardan çıkmıyorlar. son derece yıpratıcı ve stresli bir süreç ama insan alışıyor bir süre sonra, tıpkı her şeye alışıldığı gibi.

bir de bütün bunların üstüne covid oldum. kimseye söylemedim covid olduğumu, tam da ailecek tatile gittiğimizde covid olacağım tuttu ama neyse ki herkesten izole bir ortamda bulunduğumuz için içim rahat, kimseye covid bulaştırma riskim yok. ailemizin geri kalan üyeleri de covid oldu tabii ki ama onların belirtileri çok çok daha hafif.

bu covid ile 3. imtihanım oluyor. bütün covid belirtilerini kimseye söylemeden kendi içimde yaşadım, öğrendiğim bilgilere dayanarak kendi tedavimi kendi kendime gerçekleştirdim. önce bir boğaz ağrısı ve şişmesiyle başlayan öyküm dün yükselen ateş ile beraber farklı bir noktaya evrildi. ateşim geçti neyse ki ama boğaz ağrım hâlâ devam ediyor ve covid'in bu sefer üzerimde bırakacağı etkilerden bir haberim. ilk seferinde gene yükselen ateş ile beraber 2 - 3 ay süren yoğun bir saç dökülmesi olmuştu, bu sefer de gene aynı şeyler yaşanacak muhtemelen. zaten zayıf düşen saçlarım iyice zayıf düşecek, onlar da benim gibi b*ku yediler anlayacağınız.

kısacası kötü hissediyorum, ruhsal olarak çökmüş durumdayım ve hiçbir şey yapmak istemiyorum. hayat benim için durdu ve devam etsin istemiyorum

istikrarlı bir şekilde başıma gelen durum. benim aksime kardeşim gerçekten hazırcevap bir insandır ve çoook fazla şey söyler, sırf bu yüzden nefret ediyorum kendisinden

buraya daha önce bir entry girmiştim sanırım ama beni asıl etkileyen alıntılardan birini gördüm alıntı defterimi karıştırırken, buraya da yazmak istedim:

"onun o gencecik halini ötekiler bilmiyordu ama, ben biliyorum." mina urgan, bir dinozorun anıları.

kitabı okuyanlar bilir, mina urgan için çok büyük bir anlam taşıyor bu cümleler. sadece onun için değil, benim için de büyük anlamlar taşıyor aslında. ne zaman okusam, içinde barındırdığı yaşanmışlıklar bir tokat gibi çarpıyor sanki suratıma, kendi eski anılarıma da bir yolculuk yapıyorum o sırada. bu yüzden bu cümlenin de bende iz bırakan cümlelerden biri olduğunu söyleyebilirim

işkencedir, olamayacak bir şeydir. müzik benim uyuşturucum, o olmadan baş edemem kafamın içindekilerle

bodyshaming yapması veya yapmasa bile o bakış açısına sahip olduğunu anladığım an bir on metre uzak tutmak istiyorum kendimden

hiç unutmuyorum, ramazan ayındayız, öğle yemeği arasına gireceğiz ama kendisi oruçlu olduğu için yemek yemeyecek tabi. kurduğu cümle tam olarak hatırımda değil fakat özetle keşke bu arayı hiç vermeseler de vakit kaybetmesek hem de oruç tutmayanlara da ceza olur dedi. şaka yapıyor gibi görünse de ben içten içe gerçekten de bu şekilde düşündüğünü anladım, kendisiyle mümkün olduğunca bir araya gelmemeye çalışıyorum artık

asla beceremediğim olay. kendimden nefret ediyorum bu yüzden.

ne yaparsam yapayım, ne kadar çabalarsam çabalayayım hayallerimdeki hayatı yaşayamayacağımı bilmek. niye biliyor musunuz? çünkü coğrafya kaderdir...

çünkü uyum sağlayamıyorum. bir türlü öğrenemedim hangi durumda kime nasıl davranılması gerektiğini

aşırı aşırı sevdiğim ama yapımı yemesi kadar zevkli olmayan tatlı

"böylelikle çok acayip ve karmaşık bir varlık çıkıyor ortaya. hayal edildiğinde son derece önemli; gerçekteyse büsbütün önemsiz. şiir kitaplarında baştan sona yer alır. tarih kitaplarındaysa neredeyse hiç bulunmaz. kurguda kralların ve fatihlerin hayatlarına hükmederken gerçekte ailesinin parmağına zorla bir yüzük geçirdiği herhangi bir delikanlının kölesidir. edebiyattaki en yaratıcı sözler, en derin fikirler kadınların dudaklarından dökülürken gerçek hayatta güçlükle okur, zar zor heceler ve kocasının malı durumundadır."

virginia woolf, kendine ait bir oda

kimsenin beni gerçekten sevmediği gerçeğiyle yüzleştim tekrardan. gerçek sevgi çok nadir bulunan bir şey, bunun zaten farkındayım ama beni ikinci bir seçenek olmadığı için ya da hayat şartları onu buna ittiği için hayatında tutan bir insandan çok benimle olmak hoşuna gittiği için beni hayatına alan en azından bir insan olsun isterdim etrafımda. bunun mümkün olamayacağını biliyorum, çünkü daha önce de dediğim gibi, ben berbat biriyim. gene de insan açgözlü bir varlık olduğu için istemeden duramıyor işte

tatildeyim, akşam olmuş, yemekler yenmiş. herkes ya yatmış ya da salonda sohbet ediyor, bense balkondayım, balkondaki salıncakta bacaklarımı uzatmış oturuyorum. tepeden cılız bir ışık vuruyor ama benim için yeterli. havada hafif bir meltem, ağustos böceklerinin sesleri duyuluyor. hava ne çok sıcak ne de çok soğuk, balkonda durmak için mükemmel bir hava. telefonum yandaki sehpada, kitap okuyorum. bir agatha christie romanı okuduğum kitap, okuması çok zor değil yani. biliyorum ki birazdan yatacak ve yarın eğlenceli bir güne uyanacağım, ama uyanana kadar biraz olsun keyif yapmak istiyorum. aklımda hiçbir şey yok, hiçbir sorumluluk, hiçbir görev, hiçbir şey... zamanın durması için ne de mükemmel bir an.

anime tarihinin en ağlak karakteridir diyen mangasının son bölümlerini okumamıştır. kişilik olarak bana en yakın attack on titan karakteridir muhtemelen. davasında sonuna kadar haklıdır

toplu taşıma araçlarında oturarak bir yerlere gidebilmek, yoğun bir günün ardından yatağına gelip ertesi günü düşünmeden rahatça uzanabilmek, bir kitapçıya gidip kitapların arasında gezinirken sayfaların arasında kaybolabilmek, sahilde bir yandan kulağımda müzik ya da podcast bir yandan hafifçe esen bir meltem ve ılık bir güneş eşliğinde yürüyebilmek, bir yere denize gittiğim zaman denizde iyice yorulup şezlonga uzandığımda hissettiğim o tatlı yorgunluk hissi

görmezden gelinmek. kırılmaktan da ziyade nefret ederim, eğer ben karşımdakini insan yerine koyuyor ve onunla iletişime geçmeye çalışıyorsam onun da aynısını yapmasını beklerim.

dürüst olmak. bende o yürek denen şeyden bulunmadığındam muhtemelen hiçbir zaman tam anlamıyla gerçekleştiremeyeceğim eylem.

"bastanio, unutma söz konusu çıkarsa
şeytan alıntı yapar kutsal kitaptan hatta
sahtekârlar dinden bile bulup getirir delili,
bir kırmızı elmaya benzer bunların yürekleri,
dışı nefistir ama kurt yemiştir içini."

shakespeare, venedik taciri, syf 26

ben berbat bir insanım, gerçekten. berbat bir kişiliğim var. belli bir grup insanı hariç (çocuklar, hasta bireyler ve ailem) kimseyi umursamam, kendi çıkarlarım daima önceliklidir. önemli olan kendi mutluluğumdur. gerekirse bunun için yalan da söyler kandırırım da. kimseye güvenmem, sırlarımı vermem, tanıştığım herkes gözümde potansiyel birer haindir. bu hayatta en çok insanlardan korkarım. eğer birine bir iyilik yapacaksam bunun mutlaka bir geri dönüşünün olmasını isterim, eğer olmayacaksa o insanla muhattap olmamın bir anlamı yoktur. yargılamak isteyenler yargılayabilir, ucu bana dokunmayacaksa yargılarınızı da umursamam. kimseye durduk yere bir kötülük yapmam ama biri bana bir kötülük yaparsa içim soğuyana dek intikam almaktan geri kalmam.

ne zaman böyle bir insana dönüştüm bilmiyorum. eskiden çok iyi kalpli biriydim, insanlara karşı temkinli yaklaşırdım ama onlar hakkında içimden bile olsa kötü bir şey düşünmemeye çalışırdım. oldukça merhametli, saf ve aptal bir insandım. sevdiklerim için her türlü fedakarlığı yapmaya hazırdım (bu pek değişmedi gerçi ama sevdiğim insan sayısı baya bir azaldı), bana en ufak bir iyiliği dokunan insanın kölesi olabilirdim.

sonra bir şeyler oldu. ne oldu ben de tam olarak bilmiyorum, ama insanların gerçek yüzünü gördüm sanırım. kişiliğim gün geçtikçe çürümeye başladı ve bu hale geldim.

işte böyle.