sereinfortis yazar profili

gece olunca sanki duygular biraz daha derinleşiyor, kalp daha fazla hissediyor. gündüzün koşuşturması içinde bastırdığımız ne varsa, gece sessizliğinde bir bir çıkıyor ortaya. bazıları için huzur, bazıları için hüzün oluyor. gece, düşüncelerin ve hayallerin en çok konuştuğu zaman. belki de bu yüzden geceler, duyguların en saf haliyle yaşandığı anlar olabilir.

unutulmak en çok sevdiğin birinin gözlerinden silinmek gibi bir şey. bir zamanlar hayatında en değerli yerdesin, sonra yavaş yavaş yok olmuşsun onun için. insanın içi acıyor, bir yerlerde eksik kalıyor sanki. ama bazen unutulmak da gerekiyor çünkü unutulmazsak kaldığımız yerde takılıp kalırız, yeni bir sayfa açamayız. yine de yürek sızlatıyor, bazen gecenin sessizliğinde
'acaba hala anıyor mu?' diye soruyorsun kendine. unutulmak kolay değil ama hayat işte, böyle öğreniyoruz vedalaşmayı maalesef.

aşk bazen sadece hissetmek istediğimiz şeyleri karşımızdakine yansıtmaktan ibaret. gerçekte kim olduğunu değil, görmek istediğimizi seviyoruz. belki de aşk, en güzel yanılsamamız.. ama ne olursa olsun, yaşanırken gerçek gibi hissettiriyor ya, işte o hissin hatırına her defasında yeniden kanıyoruz.

seçilmiş yalnızlık da, içine düşülmüş yalnızlık da romantize edildiği kadar masum değil aslında. ilki bazen kaçıştır, diğeri mecburiyet. insan yalnızlığı seçtiğini sanır, ama çoğu zaman seçilen değil, yalnız bırakılandır. sonra da buna anlam yükleyip güçlüymüş gibi yaparız. oysa en temel ihtiyaç, görülmek, duyulmak ve anlaşılmaktır.

boşluk hissi, etrafın doluyken bile içinde kimsenin olmadığı o an. ne geçmiş tutar elinden, ne gelecek ses verir. sadece susarsın... çünkü bazen en ağır yük, içini dolduramayan duygulardır.

yalnızlık bazen ceza değildir, seçilmiş bir sessizliktir. kalabalıklar içinde kendini kaybetmektense, kendiyle baş başa kalmayı seçenin halidir. kimi için kaçış, kimi için arınma. ama şurası kesin, kimse isteyerek yalnız kalmaz, ya yorulmuştur ya da herkes olmuştur da bir kendisi eksik kalmıştır..

mutluluk,bize kısa süreliğine verilen bir hissin, sonsuza kadar süreceğine inandırılma çabasıdır. kimi zaman bir kahvede, kimi zaman bir gözde belirir… sonra gider. gidenin peşinden koşarken, aslında hiç var olmayan bir şeye tutunduğunu anlarsın. mutluluk illüzyonsa, biz de kandırılmaya gönüllü seyircileriz.

insanın kendi kendine yetmesi, en zor ama en değerli beceridir. dışa bağımlılıklar azaldıkça özgürlük artar. kendiyle barışık olmak, kendi ayakların üzerinde durmak, hayatın karmaşasında en sağlam liman olabilir.

bir dostun mesajı, güzel bir şarkı ya da aniden aklıma gelen tatlı bir anı olabilir. hayat bazen zor ama gülümsemek en güzel direnç diyelim.

“acı çekmek, hayatın içindeki en büyük güzelliktir; çünkü o, gerçekliğin aynasıdır.”

“ben yürüyordum, içimden seni eksilterek bilirsin, eksilmek bazen çoğalmaktır.
bir çay söyledim kendime, iki şeker attım, biri senin hatrına, diğeri, o hiç gelmeyen günlere.
yağmur durdu sonra.
ama yüzüm hâlâ ıslaktı..”

"insana yalnız hissettiren şey tek başına olması değildir. yalnızlık çevrende insanlar varken, toplum ve topluluk hayatı yaşarken onlardan dışlanmış hissetmektir."

kendinle savaşma sanatı kitabından

zamanın nasıl geçtiğini anlamamak.. saatlerce sıkılmadan yazışmak.. priz yanında telefon şarj edilirken konuşmak.. hele birde ilişki de tutku varsa çok daha güzel oluyor. sonuç ne diye sorarsanız benim içinde sonu iyi olmadı ancak bilseydim yine yaşardım o duyguları. hayat böyle güzel,siyahı farketmek için beyazı yaşamak gerekir...

yalnızlığı “ihtiyaç duyduğumuz o çok özel yakınlığın kaybı” olarak tarif etmek, onu tüm tezahürleriyle ihata edebilecek bir tanım kanaatimce. tek başınalık bizim seçimimizle, insanlardan zaman zaman kendimizi tecrit etme isteğimizle ortaya çıkan iradi bir yalnızlaşma, yalnızlık ise şifasını aradığımız, bir bağ arayışı içerisinde olduğumuz, bizi anlayacak, yankılayacak bir insanın hasreti içinde olduğumuz, kurtulmak istediğimiz bir sıkıntı, bir illet gibi. her iki türü de kalabalıklar içinde sürüklenirken en derin ve onulmaz kederi yaşatıyor insana. “yalnızlık bir yağmur gibidir./ denizden akşamlara yükselir; / uzak ve ıssız ovalardan esip gelir,/ çıkar göğe, her zamanki yerine./ ve düşer gökten kentin üstüne.” diyor rilke. ovalar ve denizleri aşan pusun şehre yağmur olup yağması gibi kentli insanın yalnızlığı da, her defasında bir soğuk temasın bıraktığı buz yanıkları yüzünden derinleşiyor, ruhunu bir türlü iyileşemeyen yaralar sarıyor. her temas, vaat ettiği derman yüzünden daha büyük bir hüsran yaratıyor.

bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
"o olmazsa yaşayamam." demeyeceksin.
demeyeceksin işte.
yaşarsın çünkü.
öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
çok sevmeyeceksin mesela. o daha az severse kırılırsın.

ve zaten genellikle o daha az sever seni,
senin onu sevdiğinden.
çok sevmezsen, çok acımazsın.
çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.
senin değillermiş gibi davranacaksın.
hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de
korkmazsın.
onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
çok eşyan olmayacak mesela evinde.
paldır küldür yürüyebileceksin.
ille de bir şeyleri sahipleneceksen,
çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
gökyüzünü sahipleneceksin,
güneşi, ayı, yıldızları...
mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.
"o benim." diyeceksin.
mutlaka sana ait olmasın istiyorsan bir şeylerin...
mesela gökkuşağı senin olacak.
ille de bir şeye ait olacaksan, renklere ait
olacaksın.
mesela turuncuya, ya da pembeye.
ya da cennete ait olacaksın.
çok sahiplenmeden, çok ait olmadan yaşayacaksın.
hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi,
hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.
ilişik yaşayacaksın. ucundan tutarak...

can yücel

eskisi kadar özlemiyorum seni.
ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda.
adının geçtiği cümlelerde gözlerim dolmuyor.
yokluğunun takvimini tutmuyorum artık.

biraz yorgunum, biraz kırgın.
biraz da kirletti sensizlik beni.
nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim.
ama “iyiyimler” yamaladım dilime.
tedirginim aslında.
seni unutuyor olmak,
hafızamı milyon kez zorlamama rağmen
yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni.

“gel” diye beklemiyorum artık.
hatta istemiyorum gelmeni.
nasıl olduğun konusunda
ufacık bir merak yok içimde.
ara sıra geliyorsun aklıma
“bana ne” diyorum,
“benim derdim yeter bana, bana ne!”

alıştım mı yokluğuna?
vaz mı geçiyorum varlığından?
tedirginim aslında!
ya başkasını seversem?
inan o zaman seni hayatım boyunca affetmem.

özdemir asaf

duygusalız, maalesef.

ne yapalım ölelim mi? ekonomi kötü diyebilmek için sosyal hayatın durması mı lazım? en basitinden ev,araba hayali kurabilen var mı şuan? daha bir çok şey sayarım da gerek yok bence. şuan en büyük lüksümüz bir mekanda oturabilmek zaten.

olabilir, toplumsal dayatmalardan kurtulmak lazım. evlenmek için evlenenler bir süre sonra mutsuz bir yuva kuruyorlar yada boşanıyorlar. gönül işinde aklı selim davranmak lazım. sadece dezavantajı biyolojik olarak kadının doğurganlığı yaşı ilerdikçe azalmasıdır.