svetlana aleksiyeviç in çalışmalarını 1978 – 1985 yılları arasında yaptığı on yedi yıl yayınlanmayıp 2002 de yayınlanan ve 2015 nobel edebiyat ödülünü alan, 2. dünya savaşı sırasında sovyet ordusun da görev yapan kadınların anılarından oluşan kitabıdır.
savaş tüm zamanlarda cinayettir, vahşettir, kandır, ölümdür, yanık insan eti, bulunamayan sargı bezi, irin, kopmuş uzuvlar, tecavüzler, kaybedilmiş evlatlardır. o ulvi varlık insanın diğer yüzüdür. kitap boyunca bunlardan ve çok çok fazlasından bahsediliyor elbette hem de o bildiğimiz erkek sesiyle değil de, bigudili, dantelli, parfümlü, şarkı söyleyen, kaşlarını boyayan kahraman rus kadınlarının sesinden. kitabı okursanız o kadınların ne hale geldiklerini, neler yaşadıklarını, neler başardıklarını bulabilirsiniz. satır aralarından gizlenen başka bir şeyden söz etmek istiyorum. savaştan sonra 1978’ e kadar yazarımız bu kadınları dinlemeye başlayana kadar onları kimse aramamış, röportaj yapmamış baya yok sayılmışlar ve toplum onları dışlamış, yapayalnız kalmışlar. kahramanca karşılanmayı beklerken hakarete uğrayan kadınlar bence savaştan sonra ölmüşler aslında.
savaştan sonra uzun zaman gökyüzünden korktum, başımı kaldırıp göğe bakamadım. sürülmüş toprak görünce korktum. oysa ekin kargaları telaşsız geziyordu artık üzerinde. kuşlar savaşı çabuk unuttular...
öyle sanıyorum ki kitap çok uzun süre başucumda duracak.
devamını gör...