_the_nano_ yazar profili

"ışık vardı orda,evin vardı, sen vardın, orada benim dünyam vardı."
bilinmeyen bir kadının mektubu ---stefan zweig

"tanrı aşkına, hep birlikte aynı şeyleri düşünmeye ne kadar da önem veriyorlar."
bulantı---jean-paul sartre

"...yorgunsak eğer, bu daha önceden çok uzun bir yolu yürüdüğümüzden değil midir?ve insanın yeryüzünde verilecek bir savaşı olduğu doğruysa, o bezginlik duygusu ve başın yanıp tutuşması, uzun süredir mücadele ettiğimizin bir göstergesi değil midir?"
----teo`ya mektuplar

"travmanın yalnızca geçmiş bir zamanda gerçekleşen bir olay olmadığını öğrendik. o aynı zamanda zihinde, beyinde ve bedende iz bırakmaktadır. bu etkinin devam eden sonuçları insan organizmasının şu anda nasıl yaşayacağını da belirler. travma zihin ve beyin üzerinde kökten bir değişim yaratır ve algılarımızın yönetilmesini yeniden düzenler. yalnızca nasıl düşündüğümüzü ve ne düşündüğümüzü değil aynı zamanda düşünme kapasitemizi de etkiler."---beden kayıt tutar--bessel a. van der kolk

bir çoğu insanın yapamadığını yapmış insandır

ne memuru alkol bey

yalnızım, ne kadar aranıp dursam
baş ucumda seni bulamıyorum
güneşten vazgeçip susuz olsam da
seninle olmadan olamıyorum.

şu yollar bilmem ki dağ mı, ova mı?
gitsem bulur muyum kendi yuvamı?
kuş! yolun nereye? bizim eve mi?
sen götür, ben haber salamıyorum.

her gece orda bir yaslanan mı var?
sessizce kirpiği ıslanan mı var?
uzaktan bana bir seslenen mi var?
ne diyor? sesini alamıyorum.

acaba yaşlı mı kara gözlerin?
içimde bir derin yara gözlerin,
daldı mı uzak bir yere gözlerin,
görmüyor, bilmiyor, bilemiyorum.

günleri sayarım, geceler iner;
beklerim geceyi, yıldızlar söner;
gizli bir yaram var, durmayıp kanar;
neresi? bulup da silemiyorum.

ulaşsa da sana yolların ucu,
varmaya yetmiyor atsız'ın gücü,
içimde dururken bu kadar acı,
hâlâ yaşıyorum, ölemiyorum

hüseyin nihal atsız

çoğu zamanda pazar\tatil gününe denk geliyor

sebepsiz değil ki bir şey olu canın yanarda ağlamazsında kalemin kırıldı diye ağlarsın ya bu o

"yalnızlık" bir mecburiyet olmadıkça huzur...mecbur olduğundaysa bir acıdır...

yaşayan bir ölü olmaktır bu

franz kafka-"evlilik konusu aile kurmak, çocuk yetiştirmek, bu pis dünyada onları büyütmek ve yol göstermek gibi tüm zorluklarıyla bence bir insanın yapabileceği en kutsal şeydir."

eşittir bunalım

yazarın okduğum ilk kitabı. kadın adeta deliliği kağıta dökmüş. kitaba başlarken sanki başka bir evrene geçiş yapıyorsunuz...delirmiş kadınların evrenine.insanı değişik duyguların içine sürüklüyor.kitap karmaşık ama bir o kadarda anlaşılır.garip ve karamsar havası var.kitap kadar yazarı mine söğüt de hayranlık uyandırıyor.aklı başında birinin deli kadınların bakış açısından hikayeleri bu kadar iyi kaleme alması hem hayranlık uyandırıcı hem ürkütücü.okuduğum en tuhaf kitap.

sanki hissizmişsin gibi his ediyorsun ne mutlusun ne mutsuz çok yıpratıcı sanki 70 yaşında olup hayata doymuşsun gibi his ediyorsun. ne zevk aldığın bir şey kalıyor ne de üzen bir şey...duygusal boşlukları bir şeylerle doldurma çabasının sonucudur bence bu sıkıntı. duygularını hep b planına atdığın için oluyor. ya da yaşamam gereken acını olgunlukla karşılayıp kabullendiğinde...ya da hayatın monotonluğundan sıkıldığında

her gece orda bir yaslanan mı var?

sessizce kirpiği ıslanan mı var?

uzaktan bana bir seslenen mi var?

ne diyor? sesini alamıyorum.

acaba yaşlı mı kara gözlerin?

içimde bir derin yara gözlerin...

daldı mı uzak bir yere gözlerin?

görmüyor,bilmiyor,bilemiyorum...

günleri sayarım,geceler iner,

beklerim geceyi,yıldızlar söner,

gizli bir yaram var,durmayıp kanar;

neresi? bulup da silemiyorum.

ulaşsa da sana yolların ucu,

varmaya yetmiyor atsız'ın gücü.

içimde duruken bu kadar acı,

hala yaşıyorum,ölemiyorum.