bunalım

bana göre anlamı;kişinin hayatından sıkılıp her şeyin anlamını yitirdiğini düşünmesidir

bun kelimesinden türemiştir ve bun eski türkçe'de "sıkıntı" anlamına gelmektedir.

bunaldım; sıkıntı içindeyim.

bir kadın bunalımı olarak;
bunaldım, bunalım, bunualım,bunualalım,bunu da alalım, bunuda alalım... sonu alışverişe kadar gider.

üzüntü,mutsuz düşünceler,ilgisizlik ve karamsarlık ile beliren duygusal durumdur.

bunu kısa bir yazıyla açıklamak istiyorum.

saat 17.49 çalışma masamın başında oturmuş yaklaşık 1 saattir çözmeye çalıştığım soruya bakıyorum. yapmasam ne olur ki? en fazla beni 20 bin kişinin gerisine atar. ellerimle masamdan destek alıp kalkıyorum. ah şu demir eksikliği! aniden kalktığım için bir kaç saniye sendeliyorum. sonra doğrudan odamda ki cama gidiyorum. hiç birşey yapmasam ne olur ki? ders çalışmasam? odamı toplamasam? mesajlara cevap vermesem? yemek yemesem? uzunca bir iç çekiyorum. bir rivayete göre her iç çekişimizde kalbimizden bir damla kan eksilirmiş. bu aklıma gelince bir kaç kere daha iç çekiyorum derince. en fazla ne olur ki? oradan aynama yöneliyorum. kendime bakarken masamın üstünde duran makası fark edip kapıyorum sonra hızlıca saçımdan bir tutam kesiyorum. sonra biraz daha, azıcık daha, şurası yamuk oldu orayı
düzelteyim derken belimde olan saçlarım omzuma kadar gitmiş. yere bakıyorum heryerde sarı bukleler var. saçlarım gitti. en fazla ne derler ki? aşk acısı mı çekiyosun falan derler. desinler. tekrardan camıma gidiyorum. güneş batıyor. braunc spinoza'nın tanrısı bir yerde söyle der; "beni eğer gündoğumun da / günbatımın da ki manzarada göremiyorsanız hiç bir yerde göremezsiniz.". harbiden doğru. güneş batıyo batıyo ve batıyo... güneş gitti. camdan aşağıya bakıyorum. 6.katda oturuyoruz biraz yüksek. atlasam ne olur ki? tekrardan iç çekiyorum. yorgunluğu her şekilde acı içinde hissediyorum. yoruldum. beklentilerden yoruldum. düşünmekten yoruldum... şimdi şurdan atlasam ne olur ki? huzura kavuşurum bir de ölümden sonra ne olucak merakım gider. aklıma gelen şey ile zevkle gülümsüyorum. ölücem ve ne olucak? cennete veya cehenneme mi gidicem? reenkrasyon mu olucak? yoksa boşluk mu?  neyse ben bir ayağımı cama atıyorum. sonra ellerimle destek alarak iyice aşağıya bakıyorum. gözlerimi kapatıyorum. kendimi aşağıya bırakırken ki rahatlama hissi, üstümden bir anda giden yorgunluk.. sonra yere çakıldığımda gelen sonsuz rahatlama. atlasam böyle olurdu. tekrar içeriye giriyorum. daha evlendiğimde alıcağım koltuk takımının taksitlerini ödüycem değil mi?

bir kere girildikten sonra asla peşini bırakmayan bir lanet gibidir bunalım, hayatının bir döneminde deneyimlediysen mutlaka bu bataklığa yine düşeceksindir. hayat mı tekrar zorlaşır yoksa sen mi buna eğilimlisindir onu bir tek sen bilebilirsin.

bir çılgınlıktır. sosyal yaşam evriminin son halidir:
bunualıyım bunualım bunalım

içinde bulunduğum durum.

beklenmedik anlarda düşüncelerime açılan kapıyı tıklatan, senelerdir tamamen kurtulamadığım duygu durum bozukluğu.

birikmişliklerin ruha yansımasıdır çoğunlukla. "neden ben?" sorusunu sorduran, hayatın her zerresini sorgulatan ve durmadan lanet okuma isteğinizi tetikleyen iğrenç bir duruma sokar sizi.

(bana göre) bunalımdaysanız, uyku kısa süreli bir kaçış yoludur; tabii düşüncelerinizi kâbuslar görmenize neden olacak kadar ele geçirmemişse.

depresyon x 2 demektir. daha da agir olursa, intihara kadar neden olabilir.

sanki hissizmişsin gibi his ediyorsun ne mutlusun ne mutsuz çok yıpratıcı sanki 70 yaşında olup hayata doymuşsun gibi his ediyorsun. ne zevk aldığın bir şey kalıyor ne de üzen bir şey...duygusal boşlukları bir şeylerle doldurma çabasının sonucudur bence bu sıkıntı. duygularını hep b planına atdığın için oluyor. ya da yaşamam gereken acını olgunlukla karşılayıp kabullendiğinde...ya da hayatın monotonluğundan sıkıldığında

hüzün.

hiç bunalımda kalamiyorum ben. aklıma komik şeyler geliyor olm ne zaman bunalıma girecek olsam.
çok mağdurum;)

x kuşağı bunalım konusunda çok şanssız maalesef. çocukluğunda biraz bunalıma girecek olsa annesinden fırlatılan güdümlü terlik ile hemen kendisine gelirdi.bu yüzden bizim kuşak hiç bunalımı tadamadı..

#3373607 ben 95 doğumluyum ergenliğe de giremedim. biraz girer gibi oldum beş-on dakika annem hemen müdahale edip çıkardı.
bunalıma da girmeye kendi mizacım izin vermiyor. yataklara yatıp ağlamaya falan kalkışsam beş dakika sonra aklıma yapmam gereken bir şey geliyor kendimi bambaşka bir ruh halinde oynak şarkılar eşliğinde veya podcast dinlerken bir şeyler yaparken buluyorum.

i am bunal