yıldızımsı yazar profili

benim gözümde kitaplar çok farklı bir evrendir. ve bence birinin başka birine kitap hediye etmesi 'sana yeni bir evren veriyorum.' demektir.
hele de okuduğu ve içinde notlar olan bir kitapsa bu 'sana içinde benim de olduğum bir evren veriyorum.' demektir.

ve sonra onu geri toplayamayışlar.
bu hikaye hiç şaşmaz..

ne erkek için ne de kadın için normal karşılarım bunu. bir insanı rahatsız etmek cinsiyet fark etmeksizin ahlaksız bir davranıştır.

anlamak için bile belli bir birikim isteyen sabahattin ali kitabı. insanın iç dünyasını, kendi hesaplaşmasını çok güzel anlatmış.

küçük bir an unuttuğun ya da ara verdiğin dertlerin, acıların kendini hatırlatma şekli. adeta dönüşüm muhteşem oldu dercesine.

ben söylerim söylemesine de kim dinleyecek?

bir cümleyle değil ama küçük bir paragrafla anlatmak isterim.
"anne, ben zamanın yaralarımı sarmasını istemiyorum ki. çünkü yaram sarılırsa unuturum, acım dinerse hatırlamam. ben onu unutmak istemiyorum. tüm bu ızdırabıma rağmen ben onu unutmak istemiyorum. hatta büyük de bir laf edeyim sana anne ben kendim de dahil her şeyi unutayım ama bir tek onu, onu sevmenin güzelliğini unutmayım. o yüzden bu acıya bile şükrediyorum ben. onun acısı bile benim başım gözüm üstüne. şimdi söyle bana anne ben nasıl zamana bırakayım. ben nasıl onu unutmayı dileyim.."

hayat boş eğlen coş.

istemediğin bir ortamda zorla bulunmak.

özdemir asaf

ölümün üstüme bu kadar yakışacağını bilseydim daha önce giyerdim.

o müziği sevmezdi. hatta nefret ederdi. nasıl olurdu anlamazdım. müzik gibi tesiri kuvvetli bir ilaç daha yoktu dünyada. kimileri sözleriyle merhem olurdu yaralarımıza kimileri de ezgileriyle. ama hep sarardı yaraları. halbuki o, sanki en derininde kabuk tutması yıllar almış bir yarayı deşiyormuş gibi kaçardı müzikten. radyo çalmazdı arabasında. bilhakis aldığı her arabanın bozardı radyosunu belki arabasına binen biri yanlışlıkla açar diye. komşusunun müziğini bile duymamak için evde kulak tıpacı kullanırdı. telefonu bile her daim titreşimde olurdu. biri arayınca bir müzik çalmasın diye. çok düşünürdüm neden müzikten bu kadar nefret ediyor diye. sonra bir sonuca vardım. bir şeyden kaçıyorsanız onu sevmiyorsunuzdur ama bir şeyle bir daha asla karşılaşmamak için çabalıyorsanız işte o şeye aşıksınız.
o müziğe âşıktı aslında ama hayatının bir yerinde müzikle onun arasına bir şey girmişti. belki bir eşya belki bir insan. bunu bilemezdim. onu müziğe bu denli küstürecek çok güçlü ve çok özel bir neden olmalıydı.

ben her zorluğu aşarım da bir tek seni aşamam. bir tek sende düşerim. ve biliyorum ki ben bir tek sende düşsem dahi kalkamam. buna gücüm yetmez. önüme gelen her dağı deviririm, çölü aşarım ama senin tek bir çakıl taşına takılıp düşerim. ve öyle bir yara alırım ki ne kalkıp savaşmaya gücüm kalır ne de oturup beklemeye.

diye başlayan her cümle insana bir yaradır. ve ben iyileşmeyen yegane yaranın bu olduğunu öğrendim.

kalple.

çünkü içindeki boşluğu tek bir kişiyle doldurabilirsin ama o tek kişi asla gelmeyecek. bunu bilmek zaten asıl yıkım.

işteyken 5 dakikada bir ama evdeyken değmeyin keyfime modundayım.

saygı, sevgi ve değer bilmesi. bir de hiç susmadan saatlerce sohbet edebilmek.

insanlığı hayatın umutlu ve yaşanılası bir yer olduğuna inandırmaları.