2012

kiyametin basladigi yil.

meşhur 2012 kıyamet inanışına göre yerli yabancı izmir şirince ye akın ediyordu. neymiş? kıyametin kopmayacağı yermiş.

bir yönden iyi oldu. esnaf iyi gelir elde etti. iyi reklam oldu.

adına tarihin en kötü felaket filminin çekildiği yıl.

kıyamet nedeniyle şirince’ye gittiğimiz, 21 aralık akşamı şarap içerek sonumuzu beklediğimiz yıl.

mayalar haklıydı, hiç eskisi gibi olmadı günler.

sorsalar 2012'ye dönmek ister misin diye evet derim. belki anneannemi yine görürüm son kez, belki ilkokul 2'yi tekrar okurum, belki yine televizyonda pepe, keloğlan izlerim, belki 21 aralık safsatasına yine inanıp ağlarım. 2012 yılı ne kadar güzel bir yılmış (anneannemin vefat etmesi hariç).

ailemizin en küçük bireyinin doğduğu yıl. abisiyle birlikte doğumhane kapısında beklemistik. şu an halıda uzanmış telefonuyla oyun oynuyor. zaman ne çabuk geçiyor be.

benim için travmatik bir yıldı açıkçası, doğumumdan beri yaşadığım evimizden, mahallemizden taşınmıştık o yıl, bütün yaşanmışlıklar, hatıralar ve arkadaşlarımı bırakıp geçici süreliğine de olsa hiç bilmediğim bir yere gitmiştik. benim için adeta bir bilinmezdi ve o yıl da liseye başlamıştım adeta yapayalnız hissediyordum, kimseyi tanımıyorum 'ya ben burada napıcam' diyordum kendi kendime ama şansıma orada kayıt olduğum lise iyi ve temiz bir liseydi, git gide kanım ısındı ve hayatımın en güzel 4 yılını geçirdim. ve en güzel yönü olarak mezun olduktan sonra da bağı koparmadığım, bir dost diyebileceğim arkadaşımla orada tanıştım.

işimden ayrılıp daha iyi olacak zannederek memleketimden 700 km ötede daha boktan bir işe girmem,
o saatten sonra g*tü toparlamak için anamdan emdiğim sütün burnumdan gelmesi,
tüm bunların içinde mal gibi "her şey iyi ya, ehe..:)" diye kendimi kandırma oyunları oynarken dedemin vefatında cenazesine bile zor yetişecek durumda olduğumu anlamamla birlikte, asla dönmek ve hatırlamak istediğim zamanların başlangıcı olan sene.

güzel bir yıldı.