80'lerde çocuk olmak

önce alışveriş sonra fiş demek,
vergilerin vatandaşa yol,su,elektrik olarak döneceğini bilmek,
tek kanalda her istediğini izleyebilmek,
siyah beyaz önlüklerle renkli bir öğrencilik yaşamak,

(bkz: modern talking)
(bkz: susam sokağı)

mistik ne varsa alayı ile korkutulan, en çok dua bilen çocuk olmaktır.
ben demiyorum, ata demirer öyle diyor.
www.instagram.com/reel/CN19...

sözlükteki 35+ kişileri tespit etme başlığı :d

çok şey var.. saçma belki ama uykudan önce programını sunan adile naşitin vefatından sonra derya baykal çıkmıştı sunucu olarak ve hayatımda ilk defa bir gidenin ardından ‘yeri doldurulamaz’ ifadesini dile getirmiştiö. sene 1987, 11 yaşında ve büyümeye başlayan bir çocuk..

darbe sonrası çocuklarıdır. anne babalarının çektikleri sıkıntıların depresyonu bu çocukların yüzlerinden okunur.

bir tv kanalının, sabah istiklal marşı ve askerler eşliğinde açıldığını, gece 12 de yine istiklal marşı ve rap rap rap asker yürüyüşü eşliğinde kapandığını düşünün... işte 80 ler. necefli maşrafa bonus...

5 yaşında oldugum yıllardır. ben daha çok 90 li yıllara aşığım.

(bkz: keşke)

80 lerde çocuk olup 90 larda gençliği sonuna kadar yaşayan o nesle hayranım. 90 larda biz çocuk olduk 2000lerde gençliğimiz çürüdü.

çocuk olmanıza rağmen devlet babanın baskısını ve öfkesini ufacık kalbinizde hissedersiniz. nostalji yapılacak, özlenilecek bir tarafı yoktur 80'lerin.
gece sokaktan ne zaman polis arabası geçse evde yaşanan korku ve panikle saklanma ihtiyacı duymak.
evde panik içinde tüm kitapların yakıldığı gecenin kokusu ve korkusunun üstünüze sinmesi. rus yazarlara ait kitapların komünistlikle suçlanmak için yeterli olması.
hava karardıktan sonra anne -baba henüz eve gelmediyse, ışıklar kapatılır ve camdan onların gelişi gözlenir.
sağcısı, solcusu hala birbirini sokak başlarında bıçaklamaktadır. ailenizin ya da tanıdıklarınızın şiddet eylemlerine maruz kalışına, hapse gönderilişine vb. tanık olursunuz.
mahallenizdeki ermeni ve alevi komşuların, esnafın, çocukluk arkadaşlarının bir bir ortadan kayboluşuna tanık olursunuz. bir gün sabah kalkarsınız ve en yakın arkadaşınızın veda bile etmeden gittiğini görürsünüz.
ilkokuldan itibaren okulda ve sokakta ne söyleyip, ne söylemeyeceğiniz konusunda uyarılırsınız. konuşmanın suç olduğunu erken yaşta öğrenirsiniz.
sokağa çıkma yasağını delerek tv seyretmek için misafirliğe gidersiniz.

koy bir kaset de neşemizi bulalım demek.

güzeldi, akıl ermiyor tabii o yaşlarda.

darasi alınmış kaptan yoğurdun kaymağını parmaklamak, ekmeğin çıtır köşesini kemirmek bol kadife eşofman takımı ile gezmek susam sokağı saatini beklemek komodor 64 u olan arkadaşın evinin önünde oyun oynamak.

tam olarak budur.
ben dayak yememek için kaybolmamaya çalışırdım.
bir de ondan dolayı dayak yemeyeyim diye.

voltran, h-man izlemektir.
kasetçiden kaset almaktır, efendim atari oynamaktır,
iki kanal olduğu için tam dizinin vs ortasındayken babanın gelip çat diye haberleri açması, senin korkudan ses çıkaramamandır.
gecenin körüne kadar kapı önünde oynamaktır.
hatıralarımdır, anılarımdır.
şimdiki neslin hiçbir zaman bulamayacağı sıcaklıktır.

+45 olarak hep buradaydık zaten. o zamanlarda çocuktuk evet, istanbul da eşsek sırtında küfe ile bakkallara ekmek dağıtıldığı zamanları bilirim.

900 lü hatların henüz masal anlattığı yıllardı sanırım. dönmeli ahizelerde numarayı çevirmeye parmağımın gücü yetmezdi. tine de denemedim değil hani.

akşamları trt istiklal marşı ile kapanırdı. bekle ki sabah istiklal marşı ile ger açılsın.

her pazar merdaneli çanaşır makinası banyonun ortasına çekilir çamaşırlar yıkanırdı. heryer leş sular, sıkılanlar için ayrılan leğenler, kış günüyse kurutmak için sobanın yanına taşınan çamaşırlar.

evde yapılacaklar sınırlı ve annelerin işi çok olunca, tüm evlerin çocukları sokağa kovalanırdı. akşama kadar kimse de sormazdı seni.akşamları da en son çamaşır olarak sen yıkanırdın yorgun annenin elinde.

ben en çok bir hışımla eve gelip, piknik yapıcaz hemen hazırlamalıyız telaşımı özlüyorum. akşmları toz nestle ile hazırlanan sütleri. sokakta buldugum her türlü canlıyı eve getırıp gızlıce besleme çabamı ve her seferinde yakalanıp azar işitmemi. komşu bahçesindeki meyve ağacını, borularla birbirimize kağıt üfleyip avlanmamızı. yenimahalle lojmanlarının yokuşundan kışın kızakla kaymayı. güzeldi 80 lerde çocuk olmak. modası bile komikti püsküllü tshırler, parlak renkli kıyafetler süs köpeği gibi kesilmiş saçlar. okula giderken kafamıza taktıkları devasa beyaz kurdela tokalar. allahım sen bizi nelerle sınamışsın düşünüyorum da şimdi.

yeşilçam filmlerine göre tüp, şeker kuyruğu, her boş duvarda siyasi yazılar görmek olabilir.

(bkz: akasya çiçeği yemek)
(bkz: hanımeli çiçeğinin balını emmek)
gibi hoşluklarla, evin dışında, sabahtan akşama kadar meşgul olmaktır.

mahallemin eski, asfaltsız, toprak kokan sokaklarından anne ve babamın peşinde, şimdilerde dev alışveriş merkezlerinin boy gösterdiği, o zamanlar mandıra bulunan meydana, el arabasıyla gidip bahçemize gübre aldığımız zamanlar geldi aklıma... babamın boş çuvalları el arabasına dizip beni arabada gezdirişi... aslıda sevmiş beni dedirten, gülümseten kısa anlar.

ancak yaşayanların bileceği nostalji kokan, okurken burun direği sızlatan anılar birikmi.