90'lar aşığı yazarlar

inadı bırak ağlamana bak,
içindeki hisleri gözlerinden nasıl ele verecek nasıl ele verecek nasıl ele verecek ta derinden...

aşık olmamanın mümkün olmadığı zamanlardı. cıvıl cıvıl bir dönem gerçekten... filmler , şarkılar, kıyafetler özgün bir havası vardı ve çok hareketli zamanlar... eminim buna çoğu insan bu dönemlerde 18’li yaşlarında olmak ve o dönemi doya doya tatmak ister. sadece 10 yıl o dönem içinde yaşayacaksın deseler ,bu komple hayatım yerine o 10 yıllık süreci yaşamayı tercih ederdim.

türkiye 80'leri aşıklarından çok çok makbuldürler. azalarak bitmekteler...

aktif kulüp diceyliği yaptığım dönemlerden kalma en değerli hatıralarımdandır.

gençliktir, anılardır, hayattır; geride bıraktığımız bir hayat.

aralarında bulunduğum naif yazarlardır. 90'lar aşkı ve özlemi ile yanıp tutuşmaktadırlar. n'apsak acaba, toplanıp istiklal de şöyle bir yürüyüş yapsak iyi gelir mi acaba?

buradan

çocukluğu 90'larda geçmiş kişilerle aynı kişilerdir.

90'lar çocuğu olarak ve günümüze bakarak ''ne özel ne kıymetli günler, aylar, yıllarmış'' diyen ben..! herşey daha saf, doğal, güvenilir, neşeli, yok teknoloji ve bol sohbetli.. müzik, sinema, saat başı kalkan otobüs veya sobalı, merdaneli çamaşır mak.li evler işte o yüzden o yılları yaşayanların çoğu(!) daha pozitif, çözümcü karakterlerdir.. yıllık ödevler için kütüphaneye gittik, karbon kağıdı kullandık yani ne tek tuşla google ne de netli-kameralı cep telefonları herşey daha zor ama değerliydi çünkü onu elde etmek için emek ve çaba gösterirdik... şanslıymışım.. benim gibi elbet düşünenler vardır..

içinde benim de olduğum topluluktur. dizilerinden müziklerine, programlarından reklam filmlerine dek her şeyini özlüyorum. reklamlardan herkes nefret eder değil mi? ancak 90'ların reklamları bile güzel ve samimiymiş bana göre. bazen youtube'den o yılların reklamlarını açıp izliyorum da o samimiyeti her defasında hissediyorum.

ve tabi sıcacık komşuluk ilişkileri, çocukların sokakta oyun oynarken yaratıcılıklarını konuşturması gibi şeyler de var. mesela mahalleye bir inşaat yapılıyorsa mutluluktan uçardık. çünkü inşaat demek kum demekti ve bu da erkek çocuklar olarak oyuncak dozer ve kamyonlarımızla doya doya oynamak demekti. ya da ne bileyim elektrik boruları demekti ve bu da fişek savaşı yapabilmek demekti.

ve tabi 90'lar demek, pazar gecesi yayınlanan parliament sinema kuşağının o güzelim jenerik müziği demekti.

ekleme: sobalı evimizde gece olduğunda ışığı kapatıp yatınca sobanın deliğinden, tavana yansıyan o ateşti aynı zamanda 90'lar benim için.

sonlarında doğmama rağmen benim de içinde bulunduğum topluluk. gelişmişliğin ilkel halini seven yazarlardır.

tam aşk demeyelim de, 90'lar şarkılarıyla flörtleşiyoruz diyebilirim kendi adıma. onun dışında adımız çıkmasın lütfen.

alın beni, götürün gittiğiniz yere,
isterseniz vurun yerden yere diye seslendiğim yazarlardır.

içinde bulunduğum veri tabanı.

sevmekle kalmıyor,tapıyorum.
çocukluğumu da seviyorum.sebep o zamanlar mıdır yoksa çocuk olmak mı her şeyi güzelleştiriyor bilemiyorum.

asik değil bildiğin tutkulu bir evlilik yaşıyoruz 90larlar, kafayi yemek uzereyim hatta takinti halime geldi. izlediğim diziler dinlediğim müzikler kafamda donen anilar falan hep o dönemden. acikcasi 90larda kapali kaldım. zihnim çöküyor yardim edin.

2 meme görebilir miyim? diye cine5 mozayığı başında saatler geçiren nesil.

özellikle müzik kültürü için söylüyorum, şu an piyasada hiçbir sanatçı bana böylesine duygu seli yaşatamıyor. dertlenmek mi istiyorum? aşırı mutlu olmak mı? hiçbir şey düşünmemek mi? aşık mı oldum? terk mi edildim? daha bir sürü, yani tam anlamıyla hayatımın bir parçası, tüm duyguları bu şarkılarla yaşıyorum ve psikolojime o kadar iyi geliyor ki... o dönemin bestecilerine ve şarkıcılarına teşekkür ediyorum. aşığım hepinize.

türkiye'nin en güzel yıllarını yaşamış yazarlardır.

90 lar sanatçılarının giyim kuşamına bakınca sanki bu zamana göre daha safiyane, daha samimi, daha tevazu sahibi bir anlayış varmış. şimdi hepimiz profesyonelleştik ve amatör heyacana sahip ruhlarımızı 90’larda bıraktık.

çok alkollü ortamlarda bazı bazı hoş oluyor.

oluyor da mesela benim aklıma ‘kerim tekin’ geliyor ve moralim bozuluyor.

hayatın anlamsız derecede hızlı akışı rahatsız etmeye başlıyor. ani ruh hali değişimleri alkolle birlikte doğrultulan bir silah gibi tam şakaklarıma dayıyor anlık mantıklı gelen düşünceleri. kafamın bir yerinde durmadan ölüm ve beraberinde gelecek rahatlık algısı mevcut çünkü.

herneyse. kerim tekin benim için bir miladı temsil ediyor. o kapı kapandı sanıyordum meğer açmışım sadece.

doksanların sonu yok mu ah. çok özlüyorum be! nasıl her şey bu kadar boka sardı.

90'lar samimiydi, içtendi. elimizde tabletler, telefonlar ve bilgisayarlar yoktu. ama muhabbet çoktu. komşuluk ve akraba ilişkileri fazlaydı. 2000 sonrası herşey değişti. bir meta yığını haline geldi insanlar.