ahmet erhan şiirleri

yağmurlar da diner moruk
gökyüzüne bakmayıveririz bir gün
zaten üç damla suyun bir avuç toprakla çarpımından
doğdum ben
bunun için çamura kestim son günlerde

sen hiç bob dylan dinledin mi
hiç dün gece dinledin mi
şarabı rakıyla karıştırıp
saatler moruk saatler... ne olmuş saatlere
kurmayıveririz bir gün

ben parmak hesabıyla bir ömür yaşadım
yükseklik korkusundan başım hiç dik durmadı
iğreniyorum kendimden bile bazen
dünyadan her zaman

kaldırıp yakamı inerim gecenin ayıp yerlerine
eve geç gelen adamların hüznüyle
biz ne kötü yaşadık be moruk
bir kuş kanatlarını dürünce rüzgarsız kalmak gibi
o kadar yalnız, o kadar umutsuzduk
-geçmiş zaman kipi gitmedi burda ama neyse

moruk diyorum artık benimle büyüyenlere...

çözemediğim bir şeyler var hayatımda
sualtı gibi derinlerde sessizce bekleyen
dirensem, daha ne kadar direnebilirim artık
nereye kadar gidebilirim, gitsem?

aradığım nedir, o kentten bu kente?
adressiz yaşamak da sıkar insanı gün gelir
gider heyecanlar, istekler, gülümseyişler
yüreğimdeki denizin suları birden çekilir.

özleyip de vardığım her yerden, hemen kaçsam diyorum
ne aradığımı biliyorum, ne bulduğumu
bilmem neresinde yanıldım ben bu hayatın?
yüreğimi kabartan o sevinç, şimdi sonsuz bir acı oldu.

taşlar yığılmış önüne en güzel, en anlamlı duyguların
uçsuz bucaksız bir tüneldeyim ve her yanım karanlık
koluma giriyor bazı adamlar, bir şeyler söylüyorlar
kalıplaşmış, sıkıntı verici, güdük.

oysa acı diye bir şey var bu dünyada
ölüm var -ki yüreğimde bu boşluğu yaratan birazda odur.

yanıbaşımda ölüp gitti dostlarım, ben bakakaldım
gözyaşlarının da bir yerlere gömüldüğü görülmüş müdür?

çözemediğim bir şeyler var hayatımda
sanki ilk benim duyduğum garip, anlatılmaz duygular
sürse daha ne kadar sürer bu, bilmiyorum
ölümü ve hayatı yanyana düşünmesini ne zaman öğrenir çocuklar?