aileden para isterken utanmak

kuruduk be ateşle bakam şurdan bir şeyler derim. ne utanması kardeşim aynı çanağa kaşık salladığım insanlar neticede.

seneler sonra bu kapanma durumu yüzünden isteyeceğim şeydir.
şu cümlenin sonuna çok eklemek istediğim şey oldu birden neyse.

19 yaşında başlayan bi duygudur.hayatın düzensiz ilerledikçe evde bir yük olarak görürsün kendini

babam paran var mı deyince var diyorum göster deyince arkadaşımdan borç alıp gösteriyorum. sonra başım niye boktan kurtulmuyor! allahta benim belamı versin emi.

ben ailesin parası olupta çekinen arkadaşımı anlamiyorum ama aile tarzı öyle heralde yani kötü veya iyi bir durum demiyorum ama tarz işte.

ben 16 yaşından beri utanıp isteyemiyorum ama onlar benden istiyor.

uzun zamandır kendi parasını kazanmaya alışmış bir kişi için, gün gelip ihtiyacı olduğunda zor gelen bir şeydir aileden para istemek. çekinecek bir şey değildir belki, ailendir sonuçta destek verirler tabi ama 'yok' demeye utanır insan. maddi olarak yük gibi görür kendini onların üzerinde.

boğaz aşireti çocuklarının böyle bir sorunları yok.

onlar; dönercinin, balıkçının, baklavacının , kebapçının önünden geçerken iç çekip evde makarna ile avunmuyorlar.

cennet vatanda cenneti yaşıyorlar.

yoksul insanların "cennet vatan"da cenneti yaşama durumları var mı?

bunu iddea eden kemalik zengin varsa buyursun, bizim gibi tüketsin de görelim yüreğini!

corona başından beri para kullanmıyorum utanmaktan çok unuttum.

kendi paranı kazanmaya başladığında üzerinden kalkan bir kamburdur. evet ailendir, evet elbette ihtiyaçların için sana destek olmadırlar ama her isteyişte derin düşüncelere daldırır, eğilip bükülmene neden olur.

1 yıl boyunca iş ararken her şeye rağmen bir dediğinizi ikiletmeyen babadan istenildiğinde ortaya çıkan durumdur. emekli olmasına rağmen eve katkısı olsun diye 50 yaşında ağır işte çalışan, kendisi ekmek arası tavuk döner yerken siz rahat rahat ders çalışın sınavlara hazırlanın size kendi hakkını gönderen kişilerden istemek zordur. istedikten sonra onu harcamakta zordur. bu yüzden pandemiye kadar her ay ailemi yemeğe çıkarırdım. bir de alışkanlıkları hep menüye bakıp en ucuz olan hangisi onu söylemeye çalışırlar. o yüzden siparişlerini de ben verirdim doğrudan. ama bunları hüzün olsun diye anlatmadım, o utandığınız dönemler gün gelecek bitecek ve ailenizi götürdüğünüz o yemeğin anlamını belki siz de bir anne baba olup daha iyi kavrayacaksınız. o yüzden utanın zor şey istemek ama bunun karşılığında da ailenizi unutmayın, iyi çalışın.

utanmak değilde, çekiniyorum. para dileniyormuşum gibi, istediğimi istediğim zaman alamıyorum hep bir bekleme…

evli barklı adamım geçen arabam arıza yapınca annem verdi yerin dibine girdim sanki. öğretmen maaşı insanı zengin etmiyor a dostlar.

belirli bir yaşı geçmiş her türk erkeğinin yaşadığı durumdur.

en son üniversiteye başladığım dönemlerde aldım. sonra yokken bile istemek gelmedi içimden.

olmaması gereken eylemdir, bahsi geçen utançtan sıyrılmak için bugüne kadar size kitlenen ve ileride kitlenecek işlerin tamamının ödemesi olarak düşünülebilir.

hala paradan çok daha değerli şeylere sahip olduğunuzun kanıtıdır.

parası olan ebeveyninizi sevmiyorsanız ya da iyi bir ilişkiniz yoksa o zaman istemek de istemezsiniz

mevzu utanmak değil, sıkılmak. para istemekten sıkılmıyoruz hesap vermekten sıkılıyoruz. insan kendi parasını alınca ekonomik özgürlük elde edince rahat ediyor, eder yani umarım.

berbat bi durum hele babanın size söylediği para para yedin bizi lafı bi ömür geçse de unutulmayacak cinsten.