anne ile pazara gitmeyi özlemek

bir başlık neticesinde aklıma gelen ve şu an yaşadığım durumdur. eskişehir ayazında ne olurdu be.

özledim tabii,özlemez olur muyum.en kısa sürede gerçekleştirmek ümidiyle.

pazarda harıl harıl gezip en ucuzunu arayan annemiz, macera peşinde oradan oraya giderken kaybolup bir daha eve dönemeyeceğimizi, sokaklara düşeceğimizi düşünen bizler...

evet. pazarın en başındaki patates tezgahından patates almayıp, pazarın sonundaki patates tezgahının önünde baştaki patatesler daha güzeldi oradan alalım demesini ve tekrar oraya gitmeyi çok özledim ben.

ah bir çocuk olsaydım da annem beni pazarda 33 saat yürütseydi kıçı kırık patlıcan için.

pazara babayla gidilir. 3 dakikada pazar alışveriş biter. çünkü hem birkaç malzemeyi almak unutulur hem de ilk gördüklerini alır dönersin. mis.

çocukluğuma dair herşeyi özlediğim gibi, annemle pazara gitmeyi de özlüyorum.annem elimden tutardı 7 yaşlarında falandım, bizim mahallede pazartesi pazarı vardı ve baya büyük bir pazardı.
bir keresinde ise annemin elini bırakmış,kaybolmuştum pazarda. annem yana yakıla beni arıyormuş,çok korkmuş.en nihayetinde beni bulmuş ve çok sevinmişti,ama iki tokat yapıştırmayı da ihmal etmedi. asxs

bunun nesini özlüyorsunuz? yürümeyi bilmeyen insan parçalarının sizi savurup götürüşü, omuz atışı, hiçbir şey bakıp alamama telâşesi...

tüm pazarı dolanıp sadece girişteki yerden iki elimin her bir parmağını dolduracak kadar şey almakla yetinmeyip köşede garibanca beni bekletirken unuttuğu şeyi almaya geri gitmesini beklemeyi özlemiş olma fikrinden dem vuran başlık.

hamal mıyız biz diyen abi gelsin buraya, beyin bedava.