annelerin ben ölürsem çocuklarıma kim bakar egosu

annelerin özellikle kendini ölümle burun buruna hissettiği anda* aklına hemen "ben ölürsem çocuklarıma kim bakar" fikri gelir. bazıları bu fikri o kadar büyütür ki "benden başka hiç kimse çocuklarıma iyi bakamaz" der. bir bakıma doğrudur, çocuk için anne, dünyayı, hayatı, her şeyi temsil eder. gerçekten anneliği hakkıyla yapan kadınları hariç tutuyorum ama anneler, bulunmaz hint kumaşı değildir. bazen bir babaanne veya bir anneanne, çocuğa annesinden daha çok emek verebilir ve çocuğun beynindeki anne figürü, o olabilir.

kanseri bilmemnesi yoksa, çocuk sağlıklıysa, iyi bir anne olmasının önünde engeldir.

yarın öleceğiz hezeyanlarıyla hele ki küçük çocuk büyütülmez.

ablanız varsa şayet "ben ölürsem çocuklarım sana emanet." gibi sözleri çok duyarsınız.

aslında ben ölünce evlenme ve ben çok önemliyim belirtecidir. bir taraftan haklıdır. gelin kaynana rekabeti annenin yarı ölüme verdiği tepkidir. anneler ölmesin. o kadar da naz niyaz tehdit başa kakma her ne ise onu yapsın/dır.

aslinda bu bir egodan ote ciddi bir endise. ozellikle bakima muhtac cocugu olan bir annenin en buyuk kabusu...
denildigi gibi annenin disinda elbet cocugun bakimini ustlenecek birileri olur, hatta evet belki annesinden bile daha fazla uzerine titreyebilirler cocugun. ama anne yahu, nasil oldugunun cocuk nezdinde cok bir onemi olmaz. o onun annesidir. kusurlu dahi baksa. cocuk diger yetiskinleri her daim anneannesi bilir, babannesi bilir ama anne olarak bellemez. dolayisiyla anneden bekledigi o sefkati bulsa dahi o alani doldurmaz. anne boslugu her daim baki kalir...
rahmetli dogan cuceloglu'nun konuyla alakali cok huzunlu bir cumlesi vardir. cok nokta atisindadir; "annen yok, kimsen yok".
allah hicbir cocuga bu cumleyi tecrube ettirmesin.

ben öldükten sonra çocuklarıma ne olacağını bilemeyeceğim. kimin nasıl baktığını da.
sadece dua edebilirim umarım onları belirli bir yaşa getirmeden ölmem. öyle bir durumda da aileme sığınmaktan başka çarem yok.

egodan ziyade hayattaki en ama en büyük endişelerden biridir.
çocuğa sahip çıkacak iyi bir eşi,ailesi vs.olsa bile bu annenin önemini çocuğun gözünde azaltmaz çünkü.herkesin yeri farklı,herkese duyulan sevgi başka yerden çünkü-ki küçük yaşlarda bir çocuğun en değer verdiği ve en çok ihtiyaç duyduğu iki insan;anne ve babasıdır.-kaldı ki ne biliyoruz;kendisine bir şey olsa çocuğuna sahip çıkacak bir babası var mı çocuğunun,o yoksa çocuğa sahip çıkabilecek kadar ömrü ve durumu olan bir ailesi var mı?bunların hiçbirine sahip olamayan ne çok anne var;kim bilir.kaldı ki özel gereksinimli çocukları olan anneler de var.fiziksel ve zihinsel engelli olan çocuğunun dilini sürekli onun yanında olan kişi kadar iyi anlayamaz kimse.yani uzun lafın kısası;ego değil de ancak korkunç bir çaresizlik,büyük bir endişe ve en haklı korkulardan biridir.annelerin,özellikle instagram annelerinin sinir olunacak pek çok yönü var elbette ama bu cümle saf çaresizlik.böyle bir çaresizlik barımdıracağına keşke ego olsaydı bu cümlede.

ego fln değil dümdüz gerçek.

annem için egodan ziyade korku olan durum. ortanca kardeşim geçirdiği ateşli hastalık yüzünden hem fiziksel hem de zihinsel olarak yaşıtlarından birkaç yaş kadar geride. annemi algılamaya başladığımdan beri onun için tüm gücünü ortaya koyuyor. hem toplumla hem aileyle hem de doktorlarla savaşıyor.
ben mesela kardeşim doğduktan sonra annemi evde gördüğümü pek hatırlamıyorum, sürekli hastanedeydiler. kardeşim büyüdü bu sefer de psikiyatri kliniklerindeydiler hep. yani kardeşimin de doğduğundan beri bir yaşam mücadelesi var. ben ablayım ama asla annem gibi bakamam. onun her şeyini bilen annem. nasıl yaklaşmam gerektiğini kestiremem.. bu zor bir durum. ciddi bir efor gerektiyor.. umarım bu korkularımızı yaşamayız...
benim çocuğum olsa ben de aynı korkuyla yaşardım aklıma geldikçe.

sizin hiç anneniz öldü mü? anne bakım mı demek sadece?

babası. olmadı anneannesi babaannesi falan bakması gerekir sizlere göre ama şahsen ben beni iyi yetiştirememiş insanlara kendi evladımı emanet etmezdim, hatta istesinler ama inadına vermeyeyim ki bunlarla yüzleştireyim diye.
patır patır yüzlerine gerçekleri vurur giderim. ölürken bile böyle ölürüm. çocuğuma babası baksın derdim ama o da babadan babaya değişir eski sevgililerimden çok iyi baba olur mesela ilki ve sonuncu hariç kadar hepsine emanet edebilirim.

ego mego yapmam ben ya. o narsistlik ben de olmaz. ben kendine güveni olmayan ezik bir karakter değilim çocuğuma sevgili gibi davranayım.
özlemini çektiğim şeyleri çocuğuma dayatmam bence eşlerinizden ilgi bulamayıp çocuğunuza sarılmayın bu kadar perişan oluyor çoluk çocuk.

yerinde bir ego. annem ölünce ablam bakmaya çalıştı, ama kimse annem gibi bakamadı.

ona ego denmez anne şefkati denir. anne olamayan, annesini kaybetmeyen de bilemez.

ego değil endişedir. tehdit ya da bağımlı çocuk yetiştirme gerekçesi de değildir. her anne bunu düşünür, aklından geçirir. bana bir şey olursa çocuklarıma kim bakar? ben de düşündüm. büyük kızım daha bebekken aklıma geldi. eğer ölürsem çocuğuma kimin bakmasını istediğimi ve değişen koşullarda neler yapılması gerektiğini, bir çeşit sözlü vasiyet gibi aileme, çevreme söyledim. hayatımdaki en önemli varlığı, benim kadar özen göstereceğinden emin olduğum kişiye emanet etmemden daha doğal ne olabilir ki. bu durumu henüz olmadan düşünüp hazırlıklı olmak o esnada yaşanabilecek kargaşayı ve belirsizliği de önler. bir tek çocuklarıma hiç söylemedim. onlar ölmemden endişelendiklerinde asla ölmeyeceğimi söylerim.

kendi ayaklari üzerinde duramayan, bağımlı çocuklar yetiştirmenin altındaki duygu sömürüsüdür.

not: engelli anneleri hariç...

ego değildir. endişe etmektir. iliklerime kadar yaşadım ben bu hissi ve hala yaşıyorum. anneme göre kim bakardan çok, ne yapar benim evladım endişesiydi.

annemin hastalığı iyice şiddetlenince aşırı duygusal olmaya başlamıştı. 1 hafta evde yattı, hep benimle vakit geçirmek istedi. bir akşam otururken durduk yere ''oğlum ben ölürsem sen ne yapacaksın bir başına, yapa yalnız kalacaksın'' dedi. bu kelimeyi 1 hafta boyunca hep değiştire değiştire söyledi. bazen konuşmasa bile bana olan bakışlarından anlayabiliyordum. hani vardır ya endişeli, hüzünlü ve acıyarak bakma. aynen o bakış.

o zamanlar pek önemsememiştim ama zaman geçtikçe annemin haklı olduğunu anladım. anneler hep haklı. üzmeyin onları.

bunu ego diye nitelendiren kimse adına üzüldüm, hayatında hiç kimse kendisini gerçek anlamda sevmemiş olmalı.

bir çocuğun bakışıyla 'anne'nin yerini hakedebilecek başkaları olabilir mi: mümkündür.. ama bu dahi, evrensel 'anne' kavramını tartışılır kılmaz, değiştirmez. çünkü doğaya ilişkin bir gerçektir..
ve anne duyarlığı bir 'ego' değildir. insani bir refleks, bir güdüdür.. türe özgü bir güdü.. türün devamı yani hayata dair bir kaygıdır bence..