babadan nefret etmek

baba olmayı her fırsatta cocuğuna hakaret etmek ve onu aşağılamak zanneden adamların neden olduğu sonuç. tebrikler, başardınız.

bir dönem benim de düştüğüm gaflet. babayı sevin babalar derbederdir.

her baba sevilmeyi hak etmez ancak sizi bu yaşa getirdiyse en azında saygı göstermek lazım.

ergenlikte her çocuğun yaşadığı durumdur.
ama sonra geçiyor.
ayrıca murat menteş kitabında şöyle diyor. --- alıntı ---

abamdan o kadar korkuyorduk ki, ondan nefret edemiyorduk. büyüyünce de insanın gönül kırıklığı ağır basıyor, yine nefrete sıra gelmiyor. [korku, beraberinde daima başka şeyler de getirir: dilimdeki tutukluğa da babamın terörü sebep olmuştu kuşkusuz.]”

--- alıntı ---

şiddet yanlısı vs. o tarz durumları geçmekle birlikte; yokluğunda asıl acıyı yaşayacağınız durum.

ergen dönemlerimde babamla tartıştım, kavgalar ettik, birbirimize ses yükselttik vs. ama şu an 39 yaşımda, eşek kadar adam olarak 1 saniye yanımda olması için dünyaları verirdim. o yüzden imkanınız varsa; siz yine kavga edin, ergenliğinizin hakkını verin ama aklınıza geldiğinde "nber baba" diye arayıp, bir sesini duyun. sonrası çok geç oluyor.

#177228 tanıma cevaben;
sadece büyüttüğü için saygı duymak zorunda değil bence kimse, hürmet duyulması gerekebilir ama her babaya da hürmet duyulmaz. saygı bazı emekler sonucu kazanılan şeydir benim için ve sadece büyürken yanında olmak bunun için yeterli değildir.

edit: babamla aram gayet iyi.

ergen tripleriyle nefret etmek bi süre sonra kendini bırakıyor ama harbi harbi nefret etmek de bi ayrı acıtıyor.

içinde bulunduğum durumdur. ondan bahsetmek gerekirse baba değil peder bey diye bahsediyorum çünkü babalık bence o tip kişilere verilmeyecek kadar pahalı bir hediyedir.

peşinen söylemek gerekirse, kimisi bana "mezarına git, onu bağışladığını söyle bu duygu seni köreltir, enerjini düşürür yorar" vs dese de verdiğim cevap: eşeğe semeri yük değildir, olmaktadır.

babalık yapmadıysa olması gerekendir.

(bkz: anneden nefret etmek)

şahsen yaşadığım durumdur, lakin büyüdükçe biraz da hayat sizi geliştirdiyse, o nefret yerini acımaya ve belki de tekrar sevgiye bırakıyor. ya da ben artık içimde nefret taşımaktan yoruldum, işin özü biraz da kendinizi bulduysanız kimseden nefret etmeyin abi. yorulan siz olursunuz...

anneden nefret etmek kadar iğrenç bir insan hiç babasından nefret eder mi ?

hiçbir evlat isteyerek babasından nefret etmez. nefret ederken dahi canı acır. babadır sonuçta.

bak simdi tespit yapcam* kadınlar üzerine bunun etkileri babında tek boyutlu olarak.

ya erkek düşmanı ya maskülen olanları vardır.

güvensizlik,şüphecilik,belirsizlik hakim olan duygulardır.

kendilerinin ruhsal durumunu tanımlayan renkler çoğunlukla; siyah,gri,mat renkler,nariden mor.

yaşam enerjileri düşüktür. hayattan zevk almazlar.depresif ruh halindedirler.

cigara,alkole eğilimleri fazladır.

ateist olmaya yakındırlar.

(...) böyle uzar gider. bu nefret edenler için gözlemlediğim idi. baska etkenler de bu yukardaki kriterleri etkiler haliyle tek boyut.

(bkz: oedipus kompleksi)

baba kız olarak hayata farklı bakıyor ve farklı karakterlere sahibiz. aynı, diğer bir sürü insan gibi... diğer insanlardan nefret etmediğim gibi kendisinden de nefret etmiyorum. diğer insanları hayatımdan uzak tutmak daha kolaydı, onları yaptıklarına üzülmedim ama babanın da böyle olması insanı biraz yaralıyor.

ben bu yaraları da kapattım artık. her şey geçmişte kaldı. daha farklı bir ilişkimiz olsun ister miydim elbette isterdim ama kısmet değilmiş.

bazen hayatın sana sunduklarını kabul edip; hayata devam etmek gerekiyor.

yaşlılıktan dolayı mıdır nedir,sanki böyle bir çabası var.garip.

çocukluğumda babam ile aramız çok iyiydi, birlikte top oynamalar, bisiklet sürmeler, oyun oynamalar. her zaman babam benim en iyi arkadaşım oldu, kız arkadaşımdan ayrıldığımda içimi babama döktüm, ilk alkol aldığımda bana kahve içirmeye çalışan yine babamdı, araba sürmeyi, yüzmeyi babamdan öğrendim, bana her zaman hem baba, hem arkadaş gibi yaklaştı, her insanın hayatında ‘baba’ figürü farklıdır ama benim için ‘baba’ herşeydir. hiç unutmam lise dönemimde, annem kanser olmuştu, insanın aklına bin türlü şey geliyor, ağlamaktan gözlerim şişmişti. hani dokunsalar yere düşerim kalkamam, o gece evde duramadım çıktım, kış günü parkta oturuyorum, ağlıyorum da aynı zamanda. çok durmadı nasıl bulduysa babam geldi hiçbir şey söylemedi öylece dinledi, sarıldı bana. çünkü bazı anlarda kelimeler yeterli kalmıyor. o gün ne kadar oturduk bilmiyorum ama kaç yıl oldu halen ağlayarak hatırlıyorum. bu saydıklarım yıllar içinde hiç değişmedi, halen oturup playstation oynarız, biraz zorlansa da top oynarız, arada offroad turlarına katılırız, her hafta mangal yaparız, oturup saatlerce sohbet ederiz, babam benim için bir öğretmen, bir arkadaş, bir yol gösterici herşeydir. ne ben onun başını eğdirdim ne de o benim. allah yokluğunu göstermesin.

her oğlan yarışır babasıyla, doğamızda var bu. daha çok para kazanıcam daha çok arkadaş edinicem daha iyi davranınca ve tabi ki daha iyi baba olucam. nefret etmeyin arkadaşlar, ya sevin yada sevmeyin... ama nefret etmeyin.

babayı çok sevmek başlığına yazılması gereken yazıyı tutmuş babadan nefret etmek başlığına yazmış. şimdi bu hiç oldu mu nazire yapar gibi.