babadan nefret etmek

babamdan nefret ettiğimi sanıyordum. o ölene kadar. sonra onun neden bu kadar paronayak olduğunu, neden bu kadar güvensiz olduğunu öğrendim ve çok üzüldüm. onu affetttim. canım babacığım seni çok seviyorum ve özlüyorum.

genclik yıllarımda bir ara babamdan nefret ettiğimi anneme söylemiştim. annem de babama söylemiş. babam da "ulan benim silkimden düşmüş adam benden nefret etse ne etmese ne" demiş. artık nefret etmedim. büyük adam yahu.

açılın ben doktorum. konunun uzmanı ayağınıza geldi, 5 dakikada yapılır hemen teslim edilir.

ben babamı aşırı severdim. öyle böyle bir sevgi değil. o kadar çok severdim ki 15 sene görüşmedik. telefonda bile görüşmedik. hasret beni hasta etmeye başlamıştı 10. yılda falan. diyordum ki canım babamı bi görsem, şöyle kemiklerini kırarcasına sarılsam, yerden yere vurup aparkat çeksem. kendisi de tabii bu fikirlerimi bildiği için pek denk gelemiyorduk.

sonra bi gün öldü adam. feci hayal kırıklığına uğradım ve boşluğa düştüm. hani ölmeden önce yapılacak 100 şey listenizden en tepedeki maddelerden birinin artık imkansız hale gelmesinin oluşturduğu bir hayal kırıklığıydı bu.

babaağğğğmm gölgesi yeter babacık cicikuş cibili cibili cibili şak şak şak tayfasını hiçbir zaman ciddiye almadım, muhtemeldir ki ömrümün sonuna kadar da alamam. kötü babalar da kötü anneler de vardır. kötü baba yoktur babalar kutsaldır diyenlerin de kutsalını malum yerlerime sürdüm.

gelsin alsın.

kimse kusursuz değil. bazen bütüüün olumsuzlukların tek sorumlusu ilan ederiz birilerini. bütün birikmişliklerin ağırlığıyla suçlanan genellikle baba olur. çünkü eleştirilecek tarafları az değildir onların. günah keçisi olup çıkarlar. yine de kızgınlıklarında adil olmalı insan. vicdanlı olmalı. düşman gibi bakmak. çok üzücü..
baba bir gün ölürse insan vicdanıyla baş başa kalır. haksızlık etmediğinden şüphesi olmamalı bu yüzden. gerçekten hak ediyorsa nefret et. ama gerçekten hak ediyorsa...
huyunu sevmezsin, dunya goruşleriniz farkli olabilir. size göre yeterince ilgili bir baba olmamıştır belki.. falan filan.
bu tarz şeyler yüzden düşman kesilmeye gerek yoktur.

kimse bizim istediğimiz standartlara göre biçimlenemez. artısı ve eksisiyle kabul etmeli.

hiç nefret etmedim ama bazen sevgimin azaldığını düşünüyordum. tâ ki zorunlu bir ayrılığa kadar. o kadar özledim ki anlatamam. canım benim, tontişim,az kaldı kavuşmamıza babam.

nefret değil de belki affedememek olabilir. ebeveynlerimizin kişiliğimizde, hayatı anlayış yaşayış tarzımızda o kadar büyük etkisi var ki.. fark etmesek bile büyüdüğümüzde birçok alışkanlığımızı onlardan almış oluyoruz.

gün gelir kara toprağa koyduğunuz vakit değeri anlarsınız..

bir baba olarak düşünüyorum da bir çocuğun babadan nefret edebilmesi için hatalı olan kişinin baba olması gerekir.

nefret edilebilir, haklı sebepleri olabilir, anne gibi değil babalar. ama hayatımızda da kapladıkları yer farklında olmasak da çok büyük.

nefret etmek denilen şeyi düşmanlarımdan biri olarak belirlediğim için babamdan nefret edebilecek biri iken, ben sadece babasını sevmeyen biri olarak yaşadım. geçtiğimiz günlerde yaşamını yitirdi. ölmeden önce yoğun bakıma aldılar. daha öncesinde birkaç ay ona ben baktım, aramız iyiymiş gibi. durumu çok kötüydü. son günlerinde bile, bunlardan bana hayır yok diyerek, boynu kırıldığı için yatalak olan anneme şikayet ediyordu. (anneyi ayağa kaldırdık yavaştan, fizik tedavi iyi gidiyor)

ben babamı severmişim gibi düşünüyorum artık. işime öyle geliyor. hakkında kötü konuşmuyor ve düşünmüyorum. iyi bir insan ama kötü bir babaydı. ondan nefret etmenin bana en ufak bir faydası olmaz. biraz özlesem, sevsem faydası olur ama..

ülkedeki siyasal rejimle paralel olan bir durum. bir ülkede kaynaklar, vatandaşa değil de ,patronlar aracılığıyla dışarıya aktarılırsa o ülkede; işsizlik olur, yoksulluk olur, açlık olur, adaletsizlik olur. 18 yaşına gelmiş bir erkek artık yetişkindir, kendi ailesini kurmak ister.
baba ise oğlunun çalışmasını ve kendi ayakları üzerinde durmasını ister. oğlu üniversite bitirmişrir; lakin atanamaz. baba " git markette, inşağatta çalış" der. oğlu bunu kabul etmez, çünkü müyendisttir, öğretmendir vs.
devlet, kaynak aktarmadığı için atanamaz ve ailede gerginlik olur. olay bu .

genellikle erkekler babalarından nefret ediyor ve genellikle de haklılar. aslında ebeveynlerinden nefret eden her çocuk haklı muhtemelen. kan bağı dedikleri şey yüzünden ama yine de her türlü bencilce sebeplerden ötürü bu ilişkiler tarafların ölümüne dek sürmek durumunda kalıyor.

nefret etmek insana iyi geliyor. olumlu manada iyi gelmiyor tabi, iyi hissettiriyor daha doğru. bütün sorumlulukları meşru bir şekilde bir nefret objesine aktarabilirseniz bu sizi "özgür", iradenizi sakat bırakıyor. bu yüzden duyduğunuz nefret büyüme krizinizin sonsuza dek sürmesine sebep olabilir. benim yaşadıklarımdan anladığım kadarıyla ulaşabildiğim sonuç bu oldu.

yakın zamanda şöyle de bir şey yazmıştım konuyla ilgili: #3551847

babamdan çok şükür hiç nefret etmedim, zaman zaman bana aykırı gelen durumlar olmuştur kısa süreli sevgisizlik yaşanmış olabilir karşılıklı olarak. ama bu tabi çocukluğun ve gençliğin verdiği cahillikten.

hayatta yaptığım doğrular, geçmişte doğru sandığım yanlışların; babamdan aldığım sert tepki veya dayakların eseridir.

hayatımda yaptığım yanlışlar, gençliğin verdiği asilik neticesi babaya karşı gelinen zamanların eseridir.

bazen anneme kızarım! keşke derim bizi korumasaydın da biraz daha dayak yeseydik, keşke şimdi yine babam eskisi kadar güçlü olsaydı da yaptığım yanlışların bedelini elinden yediğim tokatlarla düzeltebilseydim.

tanım: allâh, kimine ana baba verir evlat vermez, kimi evlat verir de ana baba vermez.

nefret edilmesine sebep olacak şeyler yapıyorsa, nefret edilebilir, bu normaldir.

sırf ebeveynimiz olduğu için sevmek, saygı duymak zorunda değiliz diye düşünüyorum. sevilecek insanı sever, saygı duyulacak insana saygı duyarım ben.

ayrıca, herkes baba olmamalı. hep anneliği kutsarlar ama babalık da bir o kadar önemlidir. sadece maddi ihtiyaçları karşılayıp da "ben sana babalık yaptım, neyini eksik ettim?" diye soramaz. manevi ihtiyaç?

dünyaya gelmene sebep olmuş adamdan nefret edilmez. "para vererek babalık mı yapılır, nerde sevgisi nerede benim manevi ihtiyaçlarım?" pardon da zorunda mıydı sizi sevmeye? hem siz dinlediniz mi ki onu? verdiği öğütleri, yapma dediklerine uydunuz mu? öğrendiği toplumdaki değer yargılarını aktarırken, nerde nasıl davranmanız gerektiğini gösterirken "onu giyme/öyle yapma" derken bas bas bağırmıyor muydunuz lan bana karışma diye? off bu babam da çağın dışında kaldı diye eleştirirken, her dediğini bireyselliğinize saldırı olarak görüp bencilliğinizi meşrulaştırırken, tüm toplum değer ve normlarını yıkmaya kendinize vazife edinmişken hiç aradınız mı sevgisini? ne oldu, yalnız mı kaldınız? başta kendinizi sevemediğinizden kimse sevmeyince suçlayacak birini mi arar oldunuz? o boktan karakterinizin sorumluluğunu da alır o merak etmeyin.

evet bi yaştan sonra babanın tahakkümünden çıkmanız, otoritesinden kurtulmanız lazım gelir ama bunun yapılacağı zaman ve usülü bilmeniz de gerekir. bakarsınız o gün geldiğinde babanız nasıl çıktı babasının gölgesinden, ne oldu da başkaldırdı sizde ona göre bi yol haritası çizersiniz. ama tabi tüm bunlara ne gerek var. daha 14 ünde ergenken bas yaygarayı, ağla zırla çeşitli aksiyonlara giriş, "kimse beni sevmiyo" söylemine indirge tüm maddi isteklerini eee yaş 22 23 olunca "nerde benim manevi ihtiyaçlarım?" adamın burnundan getirirken/getirmeye çalışırken hayatı sıkıntı yok ama azıcık bi yalnızlıkta "babam beni sevmedi, hep kötü davrandı, başımı okşamadı" yav bi s...... git allasen.

not: bazı babalar gerçekten kötüdür. kötü olan babalıkları değil insanlıklarıdır. sözlerim o kimseleri kapsamamakla birlikte zorlamayınız kendi babanızı da bu kategoriye sokmaya. olmadığını hepimiz biliyoruz çünkü.

nefret edilecek baba da var mıdır bilmiyorum. nefret edilecek insanlar olabildiğine göre, onlar arasında kuşkusuz baba olanlar da olmalı.. ancak yine kesin olan şu ki, olabilmesi çok istisnai durumlardır. insan için baba ve nefret, birbirini dışlaması gereken kavramlardır..