babadan nefret etmek

genclik yıllarımda bir ara babamdan nefret ettiğimi anneme söylemiştim. annem de babama söylemiş. babam da "ulan benim silkimden düşmüş adam benden nefret etse ne etmese ne" demiş. artık nefret etmedim. büyük adam yahu.

açılın ben doktorum. konunun uzmanı ayağınıza geldi, 5 dakikada yapılır hemen teslim edilir.

ben babamı aşırı severdim. öyle böyle bir sevgi değil. o kadar çok severdim ki 15 sene görüşmedik. telefonda bile görüşmedik. hasret beni hasta etmeye başlamıştı 10. yılda falan. diyordum ki canım babamı bi görsem, şöyle kemiklerini kırarcasına sarılsam, yerden yere vurup aparkat çeksem. kendisi de tabii bu fikirlerimi bildiği için pek denk gelemiyorduk.

sonra bi gün öldü adam. feci hayal kırıklığına uğradım ve boşluğa düştüm. hani ölmeden önce yapılacak 100 şey listenizden en tepedeki maddelerden birinin artık imkansız hale gelmesinin oluşturduğu bir hayal kırıklığıydı bu.

babaağğğğmm gölgesi yeter babacık cicikuş cibili cibili cibili şak şak şak tayfasını hiçbir zaman ciddiye almadım, muhtemeldir ki ömrümün sonuna kadar da alamam. kötü babalar da kötü anneler de vardır. kötü baba yoktur babalar kutsaldır diyenlerin de kutsalını malum yerlerime sürdüm.

gelsin alsın.

kimse kusursuz değil. bazen bütüüün olumsuzlukların tek sorumlusu ilan ederiz birilerini. bütün birikmişliklerin ağırlığıyla suçlanan genellikle baba olur. çünkü eleştirilecek tarafları az değildir onların. günah keçisi olup çıkarlar. yine de kızgınlıklarında adil olmalı insan. vicdanlı olmalı. düşman gibi bakmak. çok üzücü..
baba bir gün ölürse insan vicdanıyla baş başa kalır. haksızlık etmediğinden şüphesi olmamalı bu yüzden. gerçekten hak ediyorsa nefret et. ama gerçekten hak ediyorsa...
huyunu sevmezsin, dunya goruşleriniz farkli olabilir. size göre yeterince ilgili bir baba olmamıştır belki.. falan filan.
bu tarz şeyler yüzden düşman kesilmeye gerek yoktur.

kimse bizim istediğimiz standartlara göre biçimlenemez. artısı ve eksisiyle kabul etmeli.

hiç nefret etmedim ama bazen sevgimin azaldığını düşünüyordum. tâ ki zorunlu bir ayrılığa kadar. o kadar özledim ki anlatamam. canım benim, tontişim,az kaldı kavuşmamıza babam.

nefret değil de belki affedememek olabilir. ebeveynlerimizin kişiliğimizde, hayatı anlayış yaşayış tarzımızda o kadar büyük etkisi var ki.. fark etmesek bile büyüdüğümüzde birçok alışkanlığımızı onlardan almış oluyoruz.

gün gelir kara toprağa koyduğunuz vakit değeri anlarsınız..