babaların trip atması

hayattan soğutur.

pazara gidicem arkadaşlarla diyorum, ne bok yiyeceğiniz belli değil diyor. hem bana sormadan iş yapıyorsun ne yaparsan yap diyor.

manyak adam ben pazara gidip ne yapabilirim hani maksimum ne yapabilirim?

sırf izin almadan iş yaptığım için trip yiyorum.

evet derdini seveyim hypnos.
edit: bana trip atıp evde hiç bir şey olmamış gibi davranıyor aramızdaki iletişim bu yani bir bağırma veya kızma değil.

benimki sessiz kalıyor. kızsa, bağırsa bu kadar kötü olmaz. bir akşam izinsiz olduğum halde görece geç gitmiştim eve. ben gelene kadar balkonda beklemiş. eve girdim babam yok fjdjgjf. dönüp bakmadı bile. puh sana baba. kaç yıl olmuş hala hatırlıyorum. kız lütfen, küsme.

benim çocukların babası feci halde trip atar. pazar sabahları erkenden uyanıp kimseye sormadan günün planını kafasında yapar.
çocukların uyanmadığı her dakika planlarda güncellemelere gider.
herkes uyanınca üzerinde saatlerdir düşündüğü planını açıklar. ilk itirazla beraber evi terk edip annesine gider. akşama kadar orada oturur.
her pazar, sırf planlarına sıcak bakmadılar diye çocuklara trip atar.
bu durumdan memnun olan tek kişi kayınvalidem, pazarlarını yalnız geçirmiyor sayemizde.

keşke sağ olsa da trip atsa. derdinizi ...

drama queen olduklarına delalettir. hele yaş aldıkça yeniden ergenlik ve çocukluğa doğru bir ters gelişim gösteriyorlar bence. bu süreçte ebeveyn gibi duyguları yönlendiren ve empati kurmaya çalışan taraf olmak gerçekten de garip hissettiriyor.

canım babam benim şu an dönüp dönüp utandığım ergenlik krizlerimle az mı uğraştı ya. valla başımın üstünde yeri var. küser, ararım. trip atar, ararım. şöyle bir geçmiş ilişki portföyüne baksan "ben bunun sıkıntısını nasıl çekmişim" diyeceğin insanlar ekmek kuyruğu gibi sıraya girmiş vaziyette unutulmayı bekliyorken * baba yahu bu ya baba. üstüne laf etmeye gerek mi var cidden.

3 yıl boyunca aramayan, öğrenciliğimde 5 kuruş harçlık vermeyen adam babalar gününü kutlamamışım diye aramıyormuş.

yav he he babacım

genelde ben babama kırılırım. *
dünya üzerinde babam kadar ailesinden uzak, umursamaz başka bir insan görmedim. asla gurbette okuyan bir kızı olduğu aklına gelmiyor. üniversiteye ilk gittiğim sene kolum ezildi, alçıya aldılar beni 3 gün sonra aradı. umursamazlık seviyesini siz düşünün..
bizde trip atmak yok. bir şey hoşuna gitmediyse sesini yükseltir. bu da pek olan bir şey değil aramızda çünkü onların hoşuna gitmeyecek şeyleri yapmam. *
sınırı bellidir, benim de karakterim bellidir. sessizliğini ve mülayimliğini bozmam babamın.
evde olunca muhabbet ederiz, güleriz ama okula döndüğümde haftada bir, pazar günleri annemi aradığımda o dönüş yapar bana annemin yanında olduğu için. çok samimi değiliz ama aramız kötü de değil. öyle pek konuşmaz, onu da böyle kabullendim. arada "bergen'im nasılsın, özledim seni." falan der, bunu dediğine şükrediyorum.. * *

ne tribi?
babalarını bir bakışından anlayan nesillerdik. o bakış paşalarda yoktur.
nefes alma dese onu da yapan nesiliz. bir tribini görmedik. gerçi sevgi gösterdiğini de görmedik.

belki zamanımızın babalarında vardır. o nasıl çocuk sevmek bazıları. değil çocuğa eşlerine bile trip atan vardır. onu da trip atılanlar anlatsın.