babayla görüşmemek

çocuk sahibi olmaması gereken bazı babaların karşılaşacağı nihai durum.

bazı anneler için de aynı şey geçerli. anne de baba da çocukla bir mutabakata vararak doğurmuyor sonuçta. neden o çocuk şartlar ne olursa olsun onlara bağlılığını sunmak zorunda olsun?

mesele vicdansa; kendi evlatlarına korkunç bir çocukluk yaşatmak, belki de asla düzelmeyecek travmaların altına imza atmak nasıl bir vicdan?

bütün bu sorunları, yaşanmasına olanak bile sağlamadan çözebilmek için bir sonraki adım:

kan bağı, aile gibi kavramlara çok önem veriyorum ama gerçekten karakteri ve yaşattıkları tahammül edilemez derecedeyse bir insanın ebeveynleriyle de görüşmek istememesini normal karşılıyorum.

çocuk sahibi olmayı, sorumluluk almayı beceremeyen dahası sevgi, şefkat, anlayıştan yoksun olan biriyse o kişi tabii ki de terk ederim. çocukken bir kez olsun sarılsam mı diye uzaktan uzaktan gözlerinin içine bakardım. ama yapamazdım. o derece korkutmuştu hepimizi. en nihayetinde canıma tak edince yaptıkları terk ettim.