bayılmak

vücudumun kafasına esince hadi şööyle şuraya doğru bi deneyelim dediği durum.

tıbbi adı senkop olan bayılma, ani ve geçici şuur kaybıdır. kardiyak, nörolojik, psikolojik tabanlı olabilir. benim bu zamana kadar gözlemlediğim kadarıyla bayılma şikayeti ile gelen hastaların çok çok büyük bir yüzdesi dikkat çekmeye çalışan kadınlardan oluşuyor.

yaşamadan önce oldukça merak ettiğim, yaşayınca ''aa fena değilmiş'' dediğim durum.
geçen yıl bu aylarda aç olduğum, az uyuduğum ve sabah akşam oyun oynadığımdan kaynaklandığını düşündüğüm şekilde bir bayılma merasimim olmuştu. başta nefes alamadım, pencerenin önünde sandalyeye oturup istemsiz üstümdeki kıyafeti çıkarmaya çalıştım. kulaklarım aşırı çınlamaya başladı, yavaş yavaş etraf karardı. bilinçli hatırladığım tek şey en son sandalyenin sırtına başımı koyup rahat bir pozisyon aradığım, vücudum baya süzülüyordu.* kucağa alınıp götürüldüğümü, seslenmeleri bir perde ardında duyuyor ve uyuşukça hissediyor gibiydim. çok geçmeden uyandım zaten. ağır olmadığı için yaşadığıma pek dertenmediğim olay. tatmış olduk, benimki gibi tehlikesiz olacaksa merak edenlerin yaşamasını diliyorum.*))

yakın zaman öncesine kadar yaşamaktan bıktığım olay. o kadar sık oluyordu ki korkudan tek başıma dışarı çıkamıyordum. haftam geçmiyordu resmen bayılmadan. hiç göz kararması yaşamadım. sadece sanki ayaklarım yere basmıyor gibi bir his oluyordu sonrası boşluk zaten.

bazen ölmek ile karıştırılır.

(bkz: ölmeyi bayılmak sanmak)

5 6 saniyelik bi durumdu ayaklarımı kaldırınca hemen ayılmışım ama en son gözünün karardığını hatırlıyor insan o düşme anı felan hiçbiri yok bide uyaninca sanki bana 10 20 dk gibi hissettirdi o süre.

bir kere başıma geldi bir daha da istemem. ilk ne olduğunu anlamadım. bayıldığımı anlamadım yani. dolaptan bir şey alıyordum ve gözlerim karardı. böyle bir anda ışıklar sönmüş gibi değil de cızırtılı bir şekilde etraftan ortaya toplanan bir karanlık. sırtım duvara yakındı. aklımda bir şey vardı onu düşünüyordum. ben düşünmeye devam ederken birden evdekilerin o ses neydi diye bağırmaları ile gözlerimi yerde açtım. niye yerdeyim diye düşündüm ilk. evdekiler kimseden ses çıkmayınca tekrar bağırdında kafamda bir sızı hissettim. o an anladım işte bayımışım. düşerken de kafamı arkadaki duvara vurmuşum çünkü kafamın arkası acıyordu ve ben yan yatarken uyandım. sonrasında ilk defa başıma geldiği için korkudan ve bence şoktan titremeye başladım az önce ne oldu diye. sonrasında hastaneye falan gittim başım için bir şey çıkmadı. geçti gitti ama ilk ve umarım son deneyimim olur. merak edenler belki nasıl bir his olduğunu anlayabilir.

5 yıl önce yine bir ağustos günü tecrübe ettiğim bilinç kaybı. tıraş oluyorum saat 11 civarı gece, hava zaten sıcak. bunun üzerine bir anda sıcak bastı. tişört sırılsıklam oldu o derece. midem bulanır gibi oldu, kusacağım galiba derken kapıları açtım hava gelsin diye, tam döndüm şaaak... kafa gitti. durdu beynim. düşüyorum gibi oldum, sonra yerden kalktığımı hatırlıyorum sadece. gözümdeki gözlük göbeğimde duruyordu. kafamın sol tarafını vurmuşum kanıyor.

az önce yine ani bir sıcak basması oldu şükür bayılmadım. hülasa çok b.ktan bir şey bayılmak.

tavan salıncağından düşüp bayılmıştım. kafamı taşa vurmuştum.
ne saçma oyuncaklarımız olmuş.

bayılmak sanırım ölmek gibi. ayıldığında tekrar yaşamaya başlıyorsun. belli bir süre hayatta yoksun, işte. yani tahmin edilebilir. tanımı yapmak için o hissi yaşamaya gerek yok.

geçen senelerde allah'ın her günü annemşn beni yere yapışık hâlde bulmasına saik olan şuur ve duruş kaybı.
artık onun evladı olan baygınlıklar geçiriyorum ama iyiyiz sorun yok.

iki kez çok yaklaştığım ancak hiç yaşamadığım ani gelen kısa süreli bilinç kaybı. bayılmayayım da zaten. kim tutup da taşıyacak* beni*.

bildiğim kadarıyla umuma açık bir ortamda hiç bayılmadım. benim için olay bir de bayıl istiyorsan ferihadır. diziyi izlemedim ama hazal kaya nın katıldığı programı izleyince aklıma geldi. dedesi cumhuriyet savcısı anne babası avukat italyan lisesinde okumuş ve güzel. 3 kuşak üniversiteli bir ailede olsaydım şimdi nasıl bir hayatım olurdu kim bilir. sülalede ilk üniversite okuyan kişiyim.

argoda vermek, ödemek anlamına gelen kelime.

bidebayilistersen cümlesinden sonra gerçekleştirilecek eylem.*

vücudun kendine kapat/aç yapmasıdır. sadece tek bir sefer yaşadım ve hiç hoş bir şey değildi. ayaktayken birden kulaklarım uğuldamaya ve gözlerim kararmaya başladı. yanımdaki kişiye son saniye tutunduğum için yere yığılmadım ama beni oturttuklarında hiçbir kasımı hareket ettiremiyordum. kendime geliyor ve küt diye geri gidiyordum. bilincim açıktı ama ne bir şey duyabiliyor ne de gözlerim açık olmasına rağmen karanlıktan başka bir şey görebiliyordum. gerçekten çok korktuğumu hatırlıyorum. rezil bir olay.

birkaç ay önce, evde tek başımayken üzüntüden önce kusup sonra kendimi koltuğa atmaya çalışırken bayılmıştım.

o kadar yıkıkçaydı ki 2 3 dk sonra ayılıp tek başıma yerde uzanmaya devam ederken, belimi çarptığım için acıyla kıvranmaya evrildi olay.

valla hayatımın bir döneminde fiziki bünyemin canı sıkıldıkça bayılıyordum. iş yerinde, sokakta, otobüste her yerde bayılıyordum.
tek yapmanız gereken üzücü bir anı anlatmak ve o sırada benim aç uykusuz olmam da önemli.
içselleştirip "hop ay ben gittim."

çok adrenalinli bir olaydır kendileri. iki defa başıma geldi. ilki öğrenciyken ankarada kurtuluş metro yanında sigara içtim ve sonrasını hatırlamıyorum. gözümü açtığımda sağlık ekipleri beni ambulansa götürüyordu hemşire bir hastalığın var mı diye sormuştu ben de "hayır ben açım" demiştim. acınası bir durumdu. *
ikincisi de açlıktandı. istanbulda tramvayda duraktan inerken bayılmışım. * duraktaki güvenlik görevlisi öğle yemeğini bana vermişti. birkaç yıldır başıma gelmiyor artık karnım tok çok şükür

kişinin nedensizce haftada dört kere gerçekleştirdiğinde ciddiye alması,gerekli tahlilleri yaptırmasını gerektiren eylem.