benim oğlum yapmaz

veli toplantısında velinin çocuğunu alternatif savunma şeklidir. oğluna toz konduramaz, bu yüzden gerçekleri de kabullenmek istemez.
yapar teyzecim yapar, bırakın artık çocuğunuzu dünyanın üzerinde görmeyi.

insanoğlunun nerde ne yapacağı belli olmaz. ben de öyle sanıyordum. bu sene 2.sınıfa giden oğlumdan şikayetler gelene kadar. bir gün birinin saçını kesmeye çalışmış öbür gün yeni boyanmış duvarları boyamış. pedagog seanslarına başladık. napalım başkalarının ve de kendisinin canını yakmasına müsade mi edelim yapmaz deyip?

(bkz: yapmıştır kesin bizim oğlan)
(bkz: okumaz bu sanayiye verek)

ne aileler var dedigim başlık.

anadolu'da bir söz vardır, çocuğuyla kocasını çok övenin yüzü yere çabuk düşer.
hepimizin çocuğu her şeyi yapar çünkü.
annesinin yanında küfür etmez ama arkadaşlarının yanında küfürbaz olabilir.
ailesiyle beraberken suspus olan çocuk başka yerde çok konuşabilir.
insan en çok çocuğuna kördür, en çok darbeyi de ondan alır aslında.

zeki ama çalışmayan oğlunuz değil mi? nah yapmaz:)

sözlükte bugün "benim kızım yapmaz" başlığıyla aynı zamanda gündem olmuş.

aradaki fark ve haksızlık şudur. elbetteki insan olarak kızlarımız da sayısız bizim hata olarak niteleyeceğimiz iş ve eylemleri yapar. bu "hataların" çok büyük bir bölümü sonuçları sadece kendisine zarar verecek durumlardır.

oğullarımızın hataları ise genel anlamda birden fazla insana bedel ödetecek cinstendir. lakin onlarınki daha toleranslı karşılanır.
kızlarımızın kusurlarından deli gibi utanılırken, oğullarımızın kusurları toplumun tümü tarafından örtülme uğraşı içindedir.

kanaatimce özgür bir toplumun anahtarı bireyin sadece kendisine zarar verecek iş ve eylemlerin sonuna kadar özgürleştirileceği bir alan yaratmaktır. polis devletini daha fazla güçlendirmekten başka halta yaramayan uyuşturucu kullanımı da buna dahildir.

annelerimiz, oğullarının birden fazla insana zarar verecek kusur ve hatalarını herkesten önce örtme çabasındalardır. zira bu leş ortadoğu toplumunda anneler erkek çocuklarını yaşamda bir penis ikamesi olarak görürler.

şahsım için bir zamanlar sıkça sarf edilen söz idi.

yabtım.

eğer bi gün oğlum olursa, yapar. valla yapar, ben şimdiden kefilim kardeşim.

benim ki bana çekecek olursa, yani bir gün evlenirsem ve çocuğum olursa; yapmayacağı şey yoktur. a dan z ye ne kadar yaramazlık ve yapılmayacak ne varsa hepsini sırasıyla yapar hemde. şunu çocukken yapamadım demeyecek bir kişilik olur.

benim oğlum yakalanmaz.

bu ülke insanının ortası yok gerçekten... ya "bizim çocuktan her şey beklenir." der ya da "benim oğlum yapmaz." der. çocuğumuzu ne yerin dibine sokalım, ne de göklere çıkaralım. tamam, insanın sevdiklerine karşı gözü bir miktar kör oluyor ama illa ki gözümüzün açılması için dışarıdan bir gözün bize kendi evladımızı tekrardan tanıtması mı lazım? aklı başında olan bir ebeveyn, zaten evladını iyi takip eder, iyi tanır, ona güvenir, ona saygı duyar ama sorumluluk almasını sağlar ve yeri geldiğinde de ona sınır çizmeyi bilir ki sınır çizmede başarısız olan bir ailede büyüyen bir çocuk, başkalarının sınırlarına da saygı duymayacaktır.