herkesin bir derdi ve herkesin biriyle derdi var. birini, yediği yemek şeklinden ya da yediği yemek üzerinden eleştirmek ne kadar etik, ne kadar doğru, bir düşünmek lazım. bazen belgesellerde elle makarna yiyen insanlar görüp “kaşık ya da çatal yok mu?” dediğim olur. ama lüks masalarda, her yediği şey için ayrı bir kaşık, ayrı bir çatal, hatta ayrı bir bıçak arayan adamın hâlini görünce, elle yenen makarna ile aynı boşluğa düşüyorum.

bu sözlükte, kendini yüksek bir konuma koyup sevmediği insan tiplerini aşağılarken, kendince iğreti olan şeyleri sıralayarak insanları küçümsemeye çalışan yazarları gördüğümde, düştüğüm boşluğu anlatmaya kelimeler bulamıyorum. çoğu zaman susuyorum; tek tük olsa da bir şeyler yazıyorum. yazdıklarımın çoğunu geri silip “aman, bana ne!” dediğim de çok olur. çünkü ben ne söylesem de, yaşı en kötü ihtimalle 18’in üzerinde olan birine güzel düşünmeyi öğretemem. “he, öğrenmek ister mi?” o da ayrı konu.

sözün özüne gelirsek: hepimizin sevmediği insan tipleri var. ama onları eleştirirken, aşağıladığınızdan daha aşağı bir konuma düştüğünüzü belirtmek isterim.

devamını gör...

(8) (3)