bildirim bağımlılığı

bildirimleri kapatmakla kurtulunulabilecek bağımlılıktır.


exomania ukdesi.

zeki müren'in veciz bir sözünü hatırlatır.

alkışlarla yaşıyorum
alkışlarla yaşamayanların yakalanmayacağı bağımlılık türüdür. elbette marifet iltifata tabidir. hepten yok sayılamaz. ama böyle şeylere çok önem atfetmek de yanlış...

toplaşın bağımlı arkadaşlar reçete yazmaya geldim.

kimse sizi oylamıyor mu? bildirim alamıyor musunuz? üzülmeyin bu sorunu kendiniz çözebilirsiniz.

bunun yolları şöyle, kendi ukdenizi doldurun bu sayede kendinize bildirim göndermiş olursunuz.

yada çok ziyaret edilen başlıkları takip edin entry girildikçe bildirim alırsınız.

son seçeneğim şöyle, çok yazan yazarları takip edin onlar yazdıkça siz bildirime boğulun.

seçenekler böyle, ha derseniz ki bunların hepsini nazlı yarin tek bildirimi etmez.

bence de haklısınız ama kendi kendinize en fazla bu kadar yapabilirsiniz, nazlı yardan bildirim gelsin istiyorsanız saksıyı ve parmakları ince işçilik yapmak suretiyle kullanmalısınız.

haydi kolay gelsin, ben doktor ötker.

bir sonraki tavsiyemde görüşmek üzere.

muzdaribi olduğum hastalıktır.

o turuncu yok mu hani.
tıklamadan durabilen biri var mı acaba.
amaaan birikip dursunlar bana ne diyemem.
beğenen parmaklara saygım gereği tıklarım..

bağımlısı olmasam da hafiften hastasıyım o turuncu şeyin.

milletimizin hastalığı olan kimmiş kimmiş sorusunun, yani merakımızın, bizimle ilgili olduğundan en önemli parçasıdır, olmayan yoktur

fomo belirtisi olduğunu düşündüğüm durum.

bende de var ondan. her halükarda bakarım eğer işim hayati değilse. birde gece uyuduktan sonra sabaha baktığımda bir sürü okursa tadından yenmez. insan mutlu oluyor hani.

küçük şeylerle mutlu olma şeysinden birisi. turunculanmak hoştur.

insan,doğası gereği onaylanmak ister. bunun doğal sonucudur.bildirim almak mutlu eder, cildi güzelleştirir,dişleri kuvvetlendirir falan filan.

itiraf ediyorum, ben bir bildirim bağımlısıyım.
yazdıklarım beğenilmeyince bildirim gelmiyor ve bu, beni anksiyeteye sürüklüyor.

websitesine girerken ilk önce yazılarımı değil, bildirimleri kontrol ediyorum.
kaç beğeni almış? kim favlamış? tepkiler olumluysa, "demek ki iyi yazmışım" deyip rahatlıyorum. olumsuzsa ya da hiçbir şey yoksa... işte orada başlıyor iç sıkıntısı.

bazen yazımı tekrar okuyorum, sırf "nerede hata yaptım" diye. ama belki de sorun yazıda değil — beklentide.

ve en kötüsü ne biliyor musun? bazı yazılarımı sadece "tutacağını bildiğim" için yazıyorum.
sahici olmayan ama çok etkileşim alan yazılar...
o an içimdeki gerçek yazarı susturmuş oluyorum.

ama bazen… bazen gece uykudan uyanıyorum.
ve aklıma bir cümle geliyor.
kimse okumasa da, kimse beğenmese de…
yine de yazıyorum.

belki bir gün bildirimlerden bağımsız yazmanın özgürlüğünü tam yaşarım.

karma bitch olmanın üçüncü aşamasıdır.

ama asıl takdir edilecek bir şey varsa, (kalite stabil kalmak koşuluyla) o da bildirim almadan yazmaya devam etmektir!
yazınız efendiler!