bir şair

octavio paz'ait bu dizeler şiirin neleri aştığını, nelerle bütünleştiğini imlerken düş'ün ve düşün'ün dehlizlerinde gezdiriyor beni. sonra, ses ya da gürültü, yaşam ya da ölüm ve bedava olan tüm zıtlıkların bir'liğinde kayboluyorum kendi karanlığımda...

"müzik ve ekmek, süt ve şarap, aşk ve uyku. bedava. büyük
ölümcül kucaklaşması birbirini seven iki düşmanın: her
yara bir çeşme. arkadaşlar, zamanın sonuna dek sürecek
sonul sohbet için silahlarını iyice bilerler. aşıklar geçer
gecenin içinden, birbirine geçmiş biçimde, yıldızların ve
gövdelerin birliği. insandır insanın besini. bilgi düş
görmekten farklı değil, ne de düş görmek yapmaktan. şiir
ateşe atar bütün şiirleri. sözler bitmiştir, imgeler bitmiş.
nesne ile adı arasında uzaklık kaldırılmış; adlandırmak
yaratmaktır, düşlemek doğmak."

"şimdi sıkı tut çapanı, kuramlaştır, vaktinde gel. fiyatını öde
ve al maaşını. boş zamanda, çatlayıncaya kadar otlan: çok büyük
gazete meraları vardır. ya da, kır çevrendekileri kahve masasında
her gece, dilin şişer politika yapmaktan. kes sesini ya da gürültü
çıkar: ikisi de aynı şey. bir yerlerde zaten vermişler cezanı.
onursuzluğa ya da darağacına götüren yol tek değil: düşlerin
fazla berrak, güçlü bir felsefeye gereksinmen var."