birinin öldüğüne inanmamak

bir yerlerden çıkıp gelecek hissi mezar taşında ismini görene kadar devam eder.

çok acayip bir his. bunu bilen bilir. bu durumun bende çağrıştırdığı bir koku bile var. tanımlayamadığım bir koku. çaresizlik desen değil. inanamamazlığın kokusu diyebilirim.

beni büyüten babaannemin öldüğüne yıllarca inanamadım, gece vakti ne zaman evinin önünden geçsem, aklımdan "allah allah niye ışığı yanmıyor?" diye düşündüm bilinçsizce, hep sonradan aklıma öldüğü geliyor ve gözlerimden yaşlar süzülüyordu çünkü o, benim canım, o benim her şeyimdi... 11 yaşıma kadar beni büyüten ve koşulsuzca seven tek insandı. konuşması, güngörmüşlüğü, tecrübesi ile tam bir istanbul hanımefendisiydi. sarışın, beyaz tenli, mavi gözlü çok güzel bir kadındı, hep ona benzemeye çalışırdım, belki de o yüzden beni ona çok benzetiyorlardı. o beni torunu olarak değil kızı olarak görüyordu. çok minik bir bebek olduğumdan, doktorlar fazla yaşamayacağımı söylemişler ama babaannem hep "ben seni öyle cevizlerle, ballarla falan besledim, çok güzel büyüttüm ben seni, ondan böyle sağlıklı oldun." derdi. annemden daha çok bana annelik yapmış olan canımın taa içinin öldüğüne inanmak kolay mı? 2015 yılında onu son kez gördüğümden beri kalbimdeki huzursuzluk geçmedi..onu o kadar çok özlüyorum ki... rehberimden numarasını silmeye elim gitmedi, sanki arasam telefonu açacakmış ve "ahh pamuk kızım benim, senin sesini duydum ya ben şimdi rahatladım." diyecekmiş gibi...

kalkıp gelecekmiş hissiyatı verir. etrafınızda ağlayan insanlara aptal gözüyle bakarsınız.

benim ulaşamadığım bir yerde yaşadığını düşünüp kendimi kandırıyorum her seferinde. bazı ölümlerle ancak bu şekilde baş edebiliyorum. diğer türlüsü mümkün değil kendi adıma.

mesela münevver karabulutu kafasını keserek öldüren cem garipoğlunun cezaevinde öldüğüne kimse inanmıyor. inanmadığı için de mezarının açılması talep edilmişti. tabi ki reddedildi. bu arada bu katilin hala hayatta olduğuna dair çok sağlam kanıtlar var. aramızda dolaşıyor olduğu söylentisi hiç yabana atılır cinsten değil. felaket tellallığı yapmış olmak istemem ama sıradaki kurban sizin çocuğunuz olabilir.