birinin ölmesinden korkmak

birinin ölmesinden korkmaktır.

daha doğrusu, senden önce ölmesinden korkmaktır.

anın tadını yaşayamamaya ve hayattan zevk almamaya vesile olan durumdur.

evlat sahibi olanlar bilir. dünyanın en korkunç şeyidir çocuğunu kaybetmek. ülkemdeki i bir kaç kişi dışında hiç anne-babanın çocuğunu gömmemesini dilerim.

her ne kadar ölümün normal ve olması gereken bir şey olduğunun farkında olsam da çevremdeki sevdiğim/ sevmediğim insanların ölecek olması düşüncesi beni bayağı korkutuyor. ölecekseniz de ben öldükten sonra ölün yani, hiç değilse tanık olmayayım o duruma. ben sizin için erken de ölürüm hatta, öyle de düşünceli biriyimdir.

mantıken çok saçma bi duygu. ama pratikte hepimizde var değil mi?
yediğin yemeği bitecek diye ağlaya ağlaya yemek gibi bişey.

bir yılda çok sevdiğim üç yakınımı kaybettikten sonra sıklıkla yaşadığım bir durum hâline geldi. üç ölüm de âni oldu.

belki de bu yüzden annemi üçüncü arayışımda açmadığı vakit başına bir şey gelme endişesi yüzünden dışarı çıkıp "anne" diye bağırarak annemi arama ihtiyacı duyuyorum ya da babamın işten gelme saatini beş dakika geçtiğinde korkudan kapının önünden ayrılamıyorum.

henüz hiç kimseyi kaybetmediğim için herkese karşı hissettiğim korkudur.*

son zamanlarda yaşadığım stresli olaylar sonucu bazı sağlıksız durumlar baş gösterdi bende. hiç yoktan "ya kaybedersem" korkusu sarıyor bedenimi. ya annemi kaybedersem diyorum mesela. bir anda şöyle senaryolar canlanıyor zihnimde. çok yorgun bir günden sonra eve gelmişim ve her zaman orada beni bekleyen annem yokmuş, bana annemi hatırlatan her şeyi düşünüp üzülüyormuşum. bunu düşünüp şimdiden ağlıyorum. ya da babamı kaybediyormuşum. ofisimi babam sayesinde açtım. babamı kaybedince ofise nasıl girerim ki diyorum. bana her şey babamı hatırlatır. yine ağlıyorum.

bu satırları yazarken yine ağlıyorum.

bir anda ağlamaya başlıyorum. odamda yatarken, yolda yürürken, duruşma beklerken, kitapçı gezerken, sahilde oturmuş manzara seyrederken... nerede bir ölüm konusu açılırsa, nerede aklıma düşerse bunlar, ben çok fena oluyorum.
mutlu anlarda daha az yaşıyorum bunu ama stresim arttıkça korkum da artıyor.

deliriyorum muntazaman.

insan en çok sevdiklerinin ölmesinden korkar. hayali bile ağlatır kişiyi. ama kaçınılmaz son zamanı geldiğinde herkes gidiyor.

bu tüm hayatı etkileyen travmatik bir durum bence. normal bir ruh hali ve düşünce yapısı değil. biri ölecekse zaten senin elinde olan bir şey olmuyor muhtemelen. bu bireyin değiştireceği bir şey değil yani.

o yüzden kesinlikle tedavi edilmeli. yardım alınması gereken ciddi bir durum. tedavi edilmemesi çok fazla şeyi etkileyecektir.