bisiklet sürmeyi nasıl öğrendiniz sorusu

bana bisiklet sürmeyi en yakın arkadaşım öğretti:) o zamanlar 7_8 yaşlarındayız. benim bisiklet dört teker. öyle olunca çok hakimiyeti sağlayamıyorsunuz. virajları daha geniş almanız falan gerekiyor. neyse işte bisiklet süren büyüklerden birine çarptım yanlışlıkla. o da 12 yaşında falan anca vardır. beni öyle bir azarladı ki orda. kafam önde ağlayarak bizim parka gittim. orda da canım arkadaşım "dostikim nooolduu" diye koştur koştur yamacıma geldi. dedim böyle böyle dört teker olunca hemen dönemedim köşeyi. ayy ben sana öğretirim yarın kapak yaparız falancalara dedi o da:) bir gazladı beni. eve gidince babama çıkarttırdım arkadaki fazla tekerleri. ertesi gün sabahın köründe binamızın yanındaki arazide buluştuk. elimde iki teker olmuş bisikletim. tüm gün akşama kadar uğraştı benimle. ben düşüyorum o kaldırıyor, ağlıyorum yapacaksın diye gaz veriyor. öyle böyle derken yara bere içinde kalmış sızlayan dizlerimle bi bakmışım sürüyorum. o anı o kadar net hatırlıyorum ki:) rüzgarın yüzüme vuruşunu, uçuyor gibi hissetmemi, arkadaşımın arkamdan ismimi sevinçle bağırarak koşturmasını... yıllar yılı kovaladı ve biz her konuda birbirimize bisiklet sürmeyi öğretmeye devam ettik. iyi ki var<3

1 günde. şaka gibiydi ama 1 günde 2 tekerlekli bisiklet sürmeyi öğrenmiştim. hatta pazar günüydü. ilkokula gidiyorum. düşe düşe öğrenmiştim. en son akşam güneş batarken de ayağımı çizip kanatmıştım ama başarmıştım. artık sürebiliyordum. o gün benden mutlusu yoktu.

bilmiyorum hala. virajlarda düşüyorum.

öğrenemedim be.....

eşek kadar oldum hala bisiklet sürmesini bilmiyorum. küçükken korkuyordum na şu yaşıma geldim hala korkuyorum. anca arkadaşlarımın bisikletinin önüne oturup rica minnet iki tur bi' gezip iniyorum.

koyim bisiklete :d

küçükken babamın aldığı bir bisikletle.

30dk'da öğrendim ama aynı adama yarım saat içinde 3 defa çarpmıştım.
her defasında adama, abi kusura bakma bisiklet sürmeyi yeni öğreniyorum da!
adam ilk iki çarpma da, tamam önemli değil ama dikkat et dedi, 3'de hayırdır oğlum derdin ne yapacağın tüm kazaları benim üzerimde denemeye mi karar verdin.
abi özür dilerim valla yeni öğreniyorum.

bir hafta sonra 2.ci el bisiklet aldım, ana cadde de giderken sağa dönecektim, çatal somunu gevşemiş haberim yok.
çatal döndü ama bisiklet düz devam etti, ilerde belediye otobüsüne çarparak durmuştum.

bisiklet sürmek keyiflidir.

kolumu kırdım.

yazın istanbul'dan köye gelen kuzenler de dahil herkesin bisikleti var, bir tek benim ve kuzenimin yok. 7-8 yaşlarındayım, bir gün babama ben de bisiklet istiyorum dedim. "sen bisiklet sürmeyi biliyor musun ki!?" diye soruyor.* aklıma da hiç "bisiklet alırsan öğrenirim." demek gelmiyor çünkü, bizimkilerin huyudur, sana bir şey alması ya da yapması için önce kendini kanıtlaman lazım. neyse, kuzene bisiklet sürmeyi öğrenmem lazım diyorum. o da abisinin bisikletini o görmeden alıp getiriyor, 2 tekerlekli olmasını geç, frenleri bile olmayan bir bisiklet ama bisiklet sürmeyi öğrenmezsem babam bisiklet almayacak diye ben biniyorum, kuzen direksiyondan tutuyor derken duvarlara çarpıyorum, son anda dereye uçmaktan kurtuluyorum, dirseklerimden ve dizlerimden yaralar eksik olmuyor ama hiç canım acımıyor bile, bir şeyi kafama koyduysam, dünya yansa umurumda olmaz. neyse, bir gün babama o bisikletle nasıl bisiklet sürmeyi öğrendiğimi kanıtlıyorum. bir süre sonra babam, bana bisiklet alıyor. o kadar seviniyorum ki dünyalar benim oluyor. bir de o yazın köye gelen gökhan* da gününü görecek çünkü, kaç senedir bana bisikletiyle hava attı, az eziklemedi beni.* o yaz, köye gelince benim bisikletimi görünce ve deli gibi bisiklet kullandığımı görünce şok oluyor çünkü, şov yapıyorum, bayır aşağı iki elimi bırakarak sürüyorum, zaten fren hiç kullanmıyorum, kaç kez dereye uçma tehlikesi geçiriyorum ama o gökhan, gününü gördü ya ohh olsun ona diye düşünüyorum, çocuk aklı işte...* ahhh be, gökhan birkaç sene önce bir motosiklet kazasında bacaklarını kaybetti, keşke hep çocuk kalsaydık da bu acıları yaşamasaydın.. tek derdimiz, hangimiz daha iyi bisiklet sürüyor olsaydı ama hayat işte...

ben öğrenmem, bisiklete beni taşımasını öğretirim!
o kadar...

ben dört tekerlekle öğrenmiştim. babam rahmetli 3 ve 4'üncü tekerlekleri bükerek kademe kademe kaldırmıştı. 3 ve 4 numaralar hiç yere değmemeye başlayınca da babam sökmüştü onları.

bisiklet sürmek psikomotor bir eylemdir ayrıca. bir kez öğrendikten sonra yıllarca bisiklet sürmeseniz bile unutmazsınız.

sportif anlamda çok yararlı bir faaliyettir. benim bisikletim gibi gidon ve selesinde sepeti de varsa hem spor hem de günlük işler şu bu çok yararlı olur; tavsiye ederim.

20 yaşında öğrendim. ağlaya ağlaya, düşe kalka. hâlâ kalabalıkta bisiklet sürmekten korkarım. ben bisiklet süreceksem ıssız ve uzun bir yol olmalı.

her şeyde olduğu gibi bunu da kendi kendime öğrendim.
kocamustafapaşa'nın dar sokaklarında harçlıklarımı bisiklet kiralamaya yatırırdım...
geçen gün ilk defa scooter'a bindim. mecidiyeköy'den beşiktaş'a arka sokalardan 15dk.'da gittim.
biskletin keyfini kesinlikle vermese de 6-7 yaşındaki bisiklet sevdam aklıma geldi.
ne zaman gitti tren?

bir destansı hikaye de ben anlatayım madem toplandık.

7 yaşındayım, yanlarında sökülebilir tekerlekli olan bir bisikletim var. arada tekerlekleri söküp sürmeyi deniyorum ama pat diye ilk pedalda düşüyorum. bir sabah skrler diyerek yataktan fırlayıp bisiklete atladım, tekerlekleri yeniden söktüm, hızlıca pedalladım, 2 metre sonra düştüm. bir daha binip yine deli gibi pedalladım, sonraki düşmem 3. metrede oldu. bu noktadan sonra sırf düşmek için sürdüm. 5, 10, 15 metre derken istesem de düşmemeye başladım ve bisiklet sürmeyi öğrendim. o gün benim ad günüm oldu. "pedal han" dediler bana. "önünü kaldırabiliyon mu" da dediler.

ne sen sor ne ben söyleyeyim.

rüyamda.
otomobil kllanmayı da rüyamda öğrendim.

ben de 1 günde öğrenmiştim. annem öğretmişti. bizim orada bir tane okul bahçesi vardı. okul bahçesinin onu hafif eğimliydi. bisikleti bıraktın mı gidiyor zaten sen sadece dengede tutacaksın. öyle öyle birkaç kere bıraktı beni. baktım dengede duruyor bisiklet. sonra pedallamayı da öğrenince bitmişti olay. yüzmeyi de 1 günde öğrenmiştim. onu da o zamanlardaki yakın arkadaşım öğretmişti. <3

6 ya da 7 yaşındaydım galiba tam hatırlamıyorum. bisiklet almıştık ve kardeşlerimle düşe kalka öğrendik. uzun zamandır sürmedim ama hala çok severim bisiklet sürmeyi.

bu çok güzel bir soru işte.4. ya da 5. sınıftım bisikletle tanıştığımda.öncelikle ben bisikleti tek binişte öğrendim.ne kadar şaşırtıcı dimi genelde herkes yedek tekerlekle falan başlar.(abartayım biraz:)şöyle oldu aslında bisiklet bana alınmamıştı erkek kardeşim çok ısrar ettiği için ona almışlardı benim öyle pek bir bisiklet merakım yoktu kardeşim kadar.komşumuzun bahçesinde babam kardeşimi bisiklet üstünde tutmaya çalışarak ona öğretmeye çalışıyordu.bende uzaktan bakarken yanlarına gitmeye karar verdim.bisiklet denilen zımbırtıyı uzaktan pek alıcı gözle bakmasamda yakınına gelince parçaları, işleyiş mekanizması falan hoşuma gitti.dedim bir de ben denesem ne olur ki.hikaye burda başlıyor işte.babamda kardeşime uzun uzun uğraşlar yapıp öğretemeyince ben de farklı bir yöntem deneyeceği tuttu.en iyisi şu tepeden aşağı sal bir şekilde dengeni bulursun dedi,ben de sorgulamadım o küçük gibi gözüken tepeden saldım aşağı.o kadar hızlı gidiyordu ki bir an babama bunu nasıl durduracağımı neden sormadım diye düşünmeye başladım.çoktan korkuya kapılmıştım,tepenin sonunda da kumlu bir yol vardı.bilen bilir kumlu yola hızlı girilmez çünkü tekerlekleri kaydırırsın bende de öyle oldu.bisiklet ayrı bir yana ben ayrı bir yana savruldum ama öğrenmiştim sürüş mantığını sadece fren ne bilmiyordum,şimdi de bilmiyorum;))ikinci sürüşüm tamamen sorunsuz ve güvenli gitmişti çünkü artık fren ne biliyordum dimi baba.sağ ol böyle önemli bir bilgiyi kendine saklayıp en son söylediğin için.bisikletle takla atmama değmiş miydi bu bilgi, yanii tartışılır.gece gece mutlu oldum bu anıyı hatırlayınca.

siz bisiklet sürmeyi biliyor muysunuz? hani hepimiz bilmiyorduk? öğrenmeyecektik?

bi gülümseme geldi yüzüme bu başlığı okurken.

dedemle farklı bir bağımız vardı, annemle babam çalıştığı için dedemlerle büyüdüm ben aslında. evin yakınlarında bir okul vardı geniş bahçeli orada hep bisiklet sürerdim ben. bir gün cesaret geldi, iki tekere geçecem ben dede dedim. tamam dedi yanımdan yanımdan gidiyo dengemi sağlayarak, diyorum inanılmazmış bu çok daha sessiz ve rahat falan. sonra alıştın mı dedi, yok dedim biraz daha dur dengemi tam sağlayamadım ki zaten 5-6 yaşlarındayım daha. sonra tamam dedi iki adım daha attı hızlanmaya başladık. bakmayın dedem yaşlı durur ama valla yanımdan nasıl koşuyo sanki arkadan birileri kovalıyor hesabı ödemediniz diye. sonra koşarken bi anda bıraktı beni, düşmemek için dengemi milisaniyelerle sağlamaya çalıştım. o anda öğrendim iki tekerli bisiklet sürmeyi. şimdi kaç sene geçti üzerinden ama aslında bu hikayenin bisilet sürmekle alakalı olmadığını anlattı dedem bana. nur içinde yatsın, bu başlıkla yüzüme gülümseme koydurduğunuz için teşekkür ederim sözlük.